"Τα καράβια μου καίω"

Άννα Σταμπέλου, Αρχιτέκτων-Πολεοδόμος

“Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ΄βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.”
(Νίκος Πορτοκάλογλου, «Τα καράβια μου καίω»)

Η Ελλάδα την εποχή της κρίσης: δεν ξέρεις από που θα σου έρθει και τι να πιστέψεις. «Λεφτά υπάρχουν!», «μαζί τα φάγαμε!», αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, οργανωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης με τεχνητές αλλεπάλληλες κρίσεις; σκόπιμες καθυστερήσεις στη λήψη μέτρων, κερδοσκοπικά παιχνίδια, χρεοκοπία; ελεγχόμενη χρεοκοπία, στάση πληρωμών, «κούρεμα»- αναδιάρθρωση χρέους; πτώχευση, έξοδος από το ευρώ, επιστροφή στη δραχμή; μείωση μισθών και συντάξεων, απολύσεις, ανεργία, εφεδρεία, επίδομα (φόρος) αλληλεγγύης, νέοι φόροι, νέα μέτρα, σπασμωδικές κινήσεις και μεταρρυθμίσεις που δεν οδηγούν πουθενά.

Παράλληλα, τα ΜΑΤ πλακώνουν στο ξύλο παππούδες και γυναικόπαιδα επειδή «τολμούν» να διαμαρτυρηθούν στο Σύνταγμα, δέρνουν φωτογράφους και δημοσιογράφους επειδή κάνουν τη δουλειά τους.

Εμείς ανεχόμαστε για χρόνια πολιτικούς –λαμόγια να ξεπουλάνε τη χώρα μας και τα δικαιώματα μας, να κλέβουν τα λεφτά μας και τους ξαναψηφίζουμε επειδή υπόσχονται «θέσεις στο δημόσιο» και «εξυπηρετήσεις».

Κανένας δεν τιμωρείται ποτέ και για τίποτα. Τα παιδιά μας δεν έχουν βιβλία στα σχολεία, οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν πόλεμο με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, πληρώνουμε φακελάκια για να εξυπηρετηθούμε οπουδήποτε, πληρώνουμε για «δωρεάν» παιδεία και «δωρεάν» περίθαλψη και το καλύτερο και το πιο γελοίο; Τα κομματόσκυλα και τα παπαγαλάκια εξακολουθούν να τσακώνονται μεταξύ τους και να υπερασπίζονται τις (καταστροφικές) πολιτικές των κομμάτων τους!

Τελικά θα πτωχεύσουμε ή όχι; Πως θα είναι η ζωή μετά την πτώχευση; «Επιστροφή στα βασικά, υγεία να έχουμε και να μην το βάζουμε κάτω». Ναι αλλά θέλουμε και νερό και φως και φάρμακα και φαγητό, να μπορούμε να πλυθούμε, να ζεσταθούμε, να βάλουμε βενζίνη! Είναι πολλά αυτά;

Φίλη φεύγει στο εξωτερικό για 6 μήνες (ίσως και περισσότερο) για να δουλέψει. Μας λέει με ενθουσιασμό: «Σας περιμένω να έρθετε, θα μείνετε σε μένα». Σκέφτομαι: θα έχω λεφτά για τα εισιτήρια και τα έξοδα;

Φίλη, που δουλεύει στο δημόσιο, γκρινιάζει: «έχω δύο πτυχία, θα αναγκαστώ να δουλεύω για 700 ευρώ;». Σκέφτομαι: και εγώ δύο πτυχία έχω και θα δούλευα για 700 ευρώ, ακόμα και για 500.

Φίλοι μου γκρινιάζουν για τις δουλειές τους, για την αφόρητη πίεση που ασκείται από τους εργοδότες, για τις περικοπές, για τα τρελά ωράρια. Σκέφτομαι: τουλάχιστον εσείς έχετε δουλειά.

Μου λένε όλοι: ό,τι κι αν σκέφτεσαι, να μην απελπίζεσαι και να μην ξεχνάς: δεν είσαι η μόνη. Τουλάχιστον δεν έχεις υποχρεώσεις (δηλαδή οικογένεια και δάνεια).

Ναι αλλά ούτε θα δημιουργήσω υποχρεώσεις όπως φαίνεται. Ναι αλλά έχω και εγώ λογαριασμούς, φόρους και κάτι πρέπει να φάω. Και μια ανάγκη να ζήσω με αξιοπρέπεια. Μια συναυλία το χρόνο είναι πολύ;

Το να θες να κανονίσεις ένα ταξίδι, ακόμα και μέσα στη χώρα σου, είναι υπερβολή; Κόψανε λεφτά από τον μισθό του μπαμπά, η μαμά πληρώνεται όταν έχει λεφτά το αφεντικό, οι γιαγιάδες παίρνουν μια σύνταξη της πλάκας και εγώ είμαι 31 χρόνων, για όνομα του Θεού! Θα με ζουν οι γονείς μου; '"Ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια": πόσο πιο άκυρη και γελοία δήλωση μπορούσε να κάνει ο πρωθυπουργός μια χώρας;

Οι σπουδές μετράνε τελικά; Η αγορά εργασίας έχει ξεφύγει από χρόνια, παλιότερα: «είστε overqualified, δεν μπορούμε να σας πληρώσουμε τα πτυχία σας» ή «θέλουμε προϋπηρεσία».

Σήμερα: «θέλουμε πτυχίο, μεταπτυχιακό, άριστη γνώση 2- 3 γλωσσών και προγραμμάτων δισδιάστατου και τρισδιάστατου/ φωτορεαλιστικού σχεδιασμού, άριστη γνώση του office, εμπειρία σε μελέτες και επιβλέψεις, μπλα μπλα μπλα» (μετάφραση: θα σηκώνεις τηλέφωνα, θα φτιάχνεις καφέ, θα συνδυάζεις αρχιτέκτονα, σχεδιαστή, γραμματέα, το παιδί για όλες τις εξωτερικές δουλειές και την καθαρίστρια, αν χρειαστεί, και θα παίρνεις 600-700 ευρώ, την ασφάλεια σου θα την πληρώνεις μόνη σου και αν δεν σου αρέσει; στο καλό! Ξέρεις πόσοι θα ήθελαν να είναι στη θέση σου; Πόσοι ψάχνουν για δουλειά;)

Μέσα σε όλη αυτή τη μιζέρια, σκέφτεσαι «να μείνω ή να φύγω»; Πάντα πίστευα πως το να μείνει κάποιος για λίγο ή να δουλέψει στο εξωτερικό είναι μια εμπειρία που αξίζει. Το αν θα επιλέξει, όμως, να μείνει όλη του τη ζωή εξαρτάται, φυσικά, από τις συνθήκες αλλά κυρίως από τις αντοχές του.

Αν αναγκαστώ να φύγω για να επιβιώσω, θα το κάνω, παρ' ό,τι φοβάμαι πάρα πολύ. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, έξω είμαστε εμείς οι ξένοι, ό,τι και αν σημαίνει αυτό.

Δεν πιστεύω πως τα πράγματα έξω είναι πιο εύκολα, αντίθετα, είμαι σίγουρη πως τα πρώτα χρόνια, ο οποιοσδήποτε θα πρέπει να παλέψει σε πολλά επίπεδα (κοινωνικά, επαγγελματικά, προσωπικά) μέχρι να βάλει τη ζωή του σε μια σειρά.

Αν το πετύχει αυτό, έχει κανένα νόημα να γυρίσει πίσω; Όχι. Αυτό είναι το κυριότερο εμπόδιο για μένα. Δεν θέλω να ζήσω για πάντα μακρυά από την οικογένεια και τους ανθρώπους που αγαπώ. Προτιμώ να παλέψω εδώ. Μαζί τους. Ό,τι και αν συμβεί στο μέλλον, πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ. Αγαπώ την Ελλάδα και δεν θέλω να φύγω. Θέλω να φύγουν όλα αυτά που με κάνουν να τη μισώ.

nooz