Το ζήτημα των ταχυδρομικών τελών προτού εκδοθούν τα πρώτα γραμματόσημα στη χώρα μας αποτελούσε ένα αρκετά πολύπλοκο γρίφο για δυνατούς και μάλλον εύπορους λύτες.
Η πρώτη σχετική ρύθμιση χρονολογείται τον Απρίλιο του 1829, όταν εκδόθηκε ταχυδρομικός κανονισμός που όριζε το τέλος για το εσωτερικό στους πέντε παράδες για τις μονόφυλλες επιστολές και στους δέκα παράδες για τις δίφυλλες, με ανώτερο βάρος τα σαράντα γραμμάρια. Φάκελοι με μεγαλύτερο βάρος δεν γίνονταν δεκτοί, ενώ οι εφημερίδες, η κυβερνητική και διοικητική αλληλογραφία απαλλάσσονταν από την καταβολή τέλους.
Τα δεδομένα άλλαξαν άρδην το 1836, όταν η κυβέρνηση με νόμο έθεσε και την παράμετρο της απόστασης για τον υπολογισμό των τελών. Ως εκ τούτου, για επιστολή βάρους 7,5 γραμμαρίων με τόπο αποστολής την Αθήνα καταβαλλόταν τέλος δέκα λεπτών για την Αίγινα, 30 για την Άμφισσα και 40 για τον Αστακό, που ήταν και το ανώτατο όριο αναφορικά με την κλίμακα αποστάσεων. Από κει και πέρα, οι επιστολές με βάρος 7,5-10 γραμμαρίων κόστιζαν μιάμιση φορά τα απλά τέλη και για κάθε αύξηση πέντε γραμμαρίων συνυπολογίζονταν τα μισά από τα παραπάνω τέλη.
Με βασιλικό διάταγμα του 1837, το ταχυδρομικό αντίτιμο σε ό,τι είχε να κάνει με την αλληλογραφία του εξωτερικού ορίστηκε στα 50 λεπτά, με περαιτέρω διαβάθμιση σύμφωνα
με την κλίμακα βάρους που ίσχυε για την αλληλογραφία στο εσωτερικό. Οι επιστολές που μεταφέρονταν με πλοία ξένων κρατών -τα οποία δεν συνδέονταν με σύμβαση- επιβαρύνονταν με πρόσθετο τέλος δέκα λεπτών.
Το συγκεκριμένο τιμολογιακό σύστημα αποδείχθηκε ιδιαίτερα περίπλοκο στην πράξη κι έτσι με βασιλικό διάταγμα τον Νοέμβριο του 1837 επανήλθε σε ισχύ το προηγούμενο καθεστώς που βασιζόταν αποκλειστικά στο βάρος. Η σύμβαση με τη Γαλλία (1838) άνοιξε νέους ορίζοντες σε ότι αφορούσε την αλληλογραφία που μεταφερόταν με τα γαλλικά ατμόπλοια στη Γαλλία, το Αλγέρι και τα λιμάνια της Ανατολής. Το ταχυδρομικό τέλος ήταν ίσο με αυτό του εσωτερικού, προσθέτοντας πενήντα λεπτά για απόσταση έως 50 γαλλικές λεύγες με επιβάρυνση δέκα λεπτών για κάθε επιπλέον 50 λεύγες. Στο πλαίσιο της προσπάθειας να διευρυνθεί ο κύκλος της ταχυδρομικής επικοινωνίας υπογράφηκαν κατά σειρά οι συμβάσεις με την αυστριακή εταιρεία της Λόυδ (1843-1845), η πρόσθετη συμφωνία με τη Γαλλία (1844), η σύμβαση με τη Ρωσία (1849) και την Αυστρία (1852).
Ως εκ τούτου, το ταχυδρομικό τέλος για επιστολές βάρους 7,5 γραμμαρίων από και προς Κέρκυρα, Σμύρνη, Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, Ρόδο, Βηρυτό, Αλεξάνδρεια, Κρήτη και Μυτιλήνη ορίστηκε στα 60 λεπτά, ενώ για την Αγκόνα, την Τεργέστη, τις πόλεις του Ευξείνου Πόντου και της Ρουμανίας τα τέλη ανέρχονταν στα 90 λεπτά. Επιπλέον, η αλληλογραφία με προορισμό τη Γαλλία και τις γαλλικές κτήσεις της Βορείου Αφρικής κόστιζε τέλη 112 λεπτών ή ενός φράγκου. Στο χάρτη προστέθηκαν σταδιακά η Μεγάλη Βρετανία, η Ιρλανδία, οι βρετανικές αποικίες, τα γερμανικά κράτη και η Ιβηρική χερσόνησος, ενώ σε όλες τις περιπτώσεις η ελληνική υπηρεσία εισέπραττε το αντίτιμο που προέκυπτε από τη διέλευση της επιστολής από το ταχυδρομικό γραφείο της κατάθεσης έως το συνοριακό ταχυδρομείο της εξόδου, όπως επίσης και το τέλος από το εξωτερικό ταχυδρομικό δικαίωμα.
ΕΛ. ΤΑ.
ΦΑΙΗ
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.