Του Σάββα Πούμπουρα
Όλοι ρωτάμε ποσό σημαντικό ρόλο παίζει το γέλιο στη ζωή μας..
Ειδικά αυτές τις μέρες που διανύουμε, τις μέρες της κρίσης μου λένε..για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Γι’ αυτό ειδικά τώρα χρειάζεται..
Γιατί τώρα και όχι πάντα; Και πιο παλιά που δεν είχαμε πρόβλημα…; Δεν ήταν αναγκαίο μάλλον.. Πάντα τελευταία στιγμή το θυμόμαστε!
Αλλά και πάλι, αυτές τις μέρες που το χρειαζόμαστε περισσότερο όπως λένε, δεν το βλέπω και συχνά γύρω μου. Και όχι μόνο το γέλιο, πάμε στο πιο απλό το χαμόγελο «χωρίς ήχο».
Λίγο το άνοιγμα των χειλιών, ίσα να φανούν τα δοντάκια.
Μπορεί κάποιος να πει : ''Δε μας χέζεις ρε φίλε, πνιγόμαστε στα προβλήματα , θα χαμογελάμε κιόλας;''
Και θα σου πω λοιπόν ότι υπάρχουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, που έχουν βιώσει δυστυχίες στο μέγιστο βαθμό. Πολέμους, φυσικές καταστροφές και αμέτρητους θανάτους και όμως δεν το βάζουν κάτω.. χρησιμοποιούν το πιο δυνατό τους όπλο «Το χαμόγελο». Ο πιο φτωχός, ο πιο άρρωστος, ο πιο καταραμένος, ο πιο πληγωμένος, κι όμως εκεί θα σου δείξει ότι με ένα χαμόγελο κ θετική σκέψη θα τα καταπολεμήσει όλα.
Δεν βλέπω όμως παρά ελάχιστους να χαμογελούν, οι υπόλοιποι, σκυθρωποί, κατηφείς, άνθρωποι που ενοχλούνται με το παραμικρό.
Aν χαμογελάσεις στον περιπτερά, στον οδηγό λεωφορείου, στην τράπεζα, οπουδήποτε, σε περνάνε για 'χα,χα'. Είσαι περίεργος.
''με ξέρεις και χαμογέλας ρε;''
Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε προσωπικά κάποιον για να του χαμογελάσουμε; Το χεις σκεφτεί;
Άστο για λίγο αυτό. Σε πάω στα πιο απλά:
Λες καλημέρα κ δεν παίρνεις απάντηση. Βγαίνεις στο διάδρομο να πάρεις το ασανσέρ, κ ο γείτονας για να μη σε πετύχει κ κατεβείτε μαζί, πάει από τις σκάλες.
Η λέξη ''ευχαριστώ'' δεν υπάρχει, και πως μα πως «φυτιλιάζουν» όλοι με το παραμικρό ρε πούστη μου, τι αυτό είναι φανάρι, κόρνα, λοξό κοίταγμα, καταλάθος σκούντημα. Πανέτοιμοι για τσαμπουκά. Πραγματικά θεωρώ πλέον πως, πιο εύκολα το χέρι σηκώνεται για σφαλιάρα παρά για χειραψία..
Ναι, χρειαζόμαστε το γέλιο όμως φροντίζουμε καθημερινά τις άσχημες ειδήσεις να τις παρουσιάζουμε με τον χειρότερο τρόπο και όσο πιο διογκωμένες γίνεται. Είναι must να ισοπεδώσουμε την ψυχολογία του συνομιλητή, ακροατή, τηλεθεατή. Είπαμε το κακό νέο πουλάει καλυτέρα απ το καλό. Και το πιο εύκολο χαμόγελο είναι του χαιρέκακου! Τα άσχημα του διπλανού πόσο, μα πόσο «τον φτιάχνουν…»
Πόσο λυπηρό..
Θα μπορούσα να παραθέσω 500 παραδείγματα ακόμα, αλλά ως γνωστόν, μ' αρέσει να πίνω όταν γράφω κ δεν θα καταφέρω να ολοκληρώσω το άρθρο.. (Σε αυτό το κομμάτι γελάνε, αλλά ίσως την βλέπεις και αύτη την ατάκα λίγο κάπως και ξινίζεις μαζί μου.)
Είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι αρχίζουν να αυξάνονται οι ομάδες που βγαίνουν στους δρόμους και προσφέρουν στην πόλη και στον κόσμο ένα θετικό boost, τα κανάλια στρέφονται όλο και περισσότερο σε ψυχαγωγικά προγράμματα, παραστάσεις, εκδηλώσεις, street comedy,free hugs.. Όλα! Τα πάντα! υπέροχα! Ναι γουστάρω, αλλά, αρκεί όμως ένα happy τηλεοπτικό πρόγραμμα, ένα γαμάτο ανέκδοτο και 1000 κωμικοί ηθοποιοί για να γελάσει κάποιος;
Και όλοι αυτοί που δεν έχουν τηλεόραση, δεν έχουν ιδέα τι εστί θέατρο και δεν ξέρουν χριστό από ανέκδοτα, πως καταφέρνουν και γελάνε τόσο αληθινά και αυθόρμητα?
Άρα, δεν είναι θέμα άσχημης περιόδου, είναι θέμα ανθρώπου, νοοτροπίας.
Άλλαξε λίγο τρόπο σκέψης. Δεν θέλω να σε βλέπω σκατά, δεν θέλω να με κάνεις δυστυχισμένο.
Θέλω τον απλό καλό εαυτό σου. Και τον έχεις «γαμώ τη μιζέρια σου». Άσε πίσω λίγο τα άσχημα, κόψε το κουτσομπολιό και τις κακεντρέχειες, ζωγράφισε το στο πρόσωπο σου το ρημάδι..
Χαμογέλα ρε... τι σου ζητάνε;
(δανείζομαι το κλείσιμο από τον τίτλο του βιβλίου του Χρόνη Μισσιου ''Χαμογέλα ρε..τι σου ζητανε;'')
Ειδικά αυτές τις μέρες που διανύουμε, τις μέρες της κρίσης μου λένε..για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Γι’ αυτό ειδικά τώρα χρειάζεται..
Γιατί τώρα και όχι πάντα; Και πιο παλιά που δεν είχαμε πρόβλημα…; Δεν ήταν αναγκαίο μάλλον.. Πάντα τελευταία στιγμή το θυμόμαστε!
Αλλά και πάλι, αυτές τις μέρες που το χρειαζόμαστε περισσότερο όπως λένε, δεν το βλέπω και συχνά γύρω μου. Και όχι μόνο το γέλιο, πάμε στο πιο απλό το χαμόγελο «χωρίς ήχο».
Λίγο το άνοιγμα των χειλιών, ίσα να φανούν τα δοντάκια.
Και θα σου πω λοιπόν ότι υπάρχουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, που έχουν βιώσει δυστυχίες στο μέγιστο βαθμό. Πολέμους, φυσικές καταστροφές και αμέτρητους θανάτους και όμως δεν το βάζουν κάτω.. χρησιμοποιούν το πιο δυνατό τους όπλο «Το χαμόγελο». Ο πιο φτωχός, ο πιο άρρωστος, ο πιο καταραμένος, ο πιο πληγωμένος, κι όμως εκεί θα σου δείξει ότι με ένα χαμόγελο κ θετική σκέψη θα τα καταπολεμήσει όλα.
Δεν βλέπω όμως παρά ελάχιστους να χαμογελούν, οι υπόλοιποι, σκυθρωποί, κατηφείς, άνθρωποι που ενοχλούνται με το παραμικρό.
Aν χαμογελάσεις στον περιπτερά, στον οδηγό λεωφορείου, στην τράπεζα, οπουδήποτε, σε περνάνε για 'χα,χα'. Είσαι περίεργος.
''με ξέρεις και χαμογέλας ρε;''
Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε προσωπικά κάποιον για να του χαμογελάσουμε; Το χεις σκεφτεί;
Άστο για λίγο αυτό. Σε πάω στα πιο απλά:
Λες καλημέρα κ δεν παίρνεις απάντηση. Βγαίνεις στο διάδρομο να πάρεις το ασανσέρ, κ ο γείτονας για να μη σε πετύχει κ κατεβείτε μαζί, πάει από τις σκάλες.
Η λέξη ''ευχαριστώ'' δεν υπάρχει, και πως μα πως «φυτιλιάζουν» όλοι με το παραμικρό ρε πούστη μου, τι αυτό είναι φανάρι, κόρνα, λοξό κοίταγμα, καταλάθος σκούντημα. Πανέτοιμοι για τσαμπουκά. Πραγματικά θεωρώ πλέον πως, πιο εύκολα το χέρι σηκώνεται για σφαλιάρα παρά για χειραψία..
Ναι, χρειαζόμαστε το γέλιο όμως φροντίζουμε καθημερινά τις άσχημες ειδήσεις να τις παρουσιάζουμε με τον χειρότερο τρόπο και όσο πιο διογκωμένες γίνεται. Είναι must να ισοπεδώσουμε την ψυχολογία του συνομιλητή, ακροατή, τηλεθεατή. Είπαμε το κακό νέο πουλάει καλυτέρα απ το καλό. Και το πιο εύκολο χαμόγελο είναι του χαιρέκακου! Τα άσχημα του διπλανού πόσο, μα πόσο «τον φτιάχνουν…»
Πόσο λυπηρό..
Θα μπορούσα να παραθέσω 500 παραδείγματα ακόμα, αλλά ως γνωστόν, μ' αρέσει να πίνω όταν γράφω κ δεν θα καταφέρω να ολοκληρώσω το άρθρο.. (Σε αυτό το κομμάτι γελάνε, αλλά ίσως την βλέπεις και αύτη την ατάκα λίγο κάπως και ξινίζεις μαζί μου.)
Είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι αρχίζουν να αυξάνονται οι ομάδες που βγαίνουν στους δρόμους και προσφέρουν στην πόλη και στον κόσμο ένα θετικό boost, τα κανάλια στρέφονται όλο και περισσότερο σε ψυχαγωγικά προγράμματα, παραστάσεις, εκδηλώσεις, street comedy,free hugs.. Όλα! Τα πάντα! υπέροχα! Ναι γουστάρω, αλλά, αρκεί όμως ένα happy τηλεοπτικό πρόγραμμα, ένα γαμάτο ανέκδοτο και 1000 κωμικοί ηθοποιοί για να γελάσει κάποιος;
Και όλοι αυτοί που δεν έχουν τηλεόραση, δεν έχουν ιδέα τι εστί θέατρο και δεν ξέρουν χριστό από ανέκδοτα, πως καταφέρνουν και γελάνε τόσο αληθινά και αυθόρμητα?
Άρα, δεν είναι θέμα άσχημης περιόδου, είναι θέμα ανθρώπου, νοοτροπίας.
Άλλαξε λίγο τρόπο σκέψης. Δεν θέλω να σε βλέπω σκατά, δεν θέλω να με κάνεις δυστυχισμένο.
Θέλω τον απλό καλό εαυτό σου. Και τον έχεις «γαμώ τη μιζέρια σου». Άσε πίσω λίγο τα άσχημα, κόψε το κουτσομπολιό και τις κακεντρέχειες, ζωγράφισε το στο πρόσωπο σου το ρημάδι..
Χαμογέλα ρε... τι σου ζητάνε;
(δανείζομαι το κλείσιμο από τον τίτλο του βιβλίου του Χρόνη Μισσιου ''Χαμογέλα ρε..τι σου ζητανε;'')
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.