Aντώνης Λουδάρος: O θάνατος της μητέρας του τον συγκλόνισε!

Για τον χαμό της μητέρας του, την καριέρα του αλλά και τη μάχη του με τα κιλά μίλησε στο περιοδικό "Λοιπόν" ο Αντώνης Λουδάρος αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές της
ζωής του.

Σ' ενδιαφέρει να είσαι πρωταγωνιστής ή να λειτουργείς δίπλα σε κάποιον με περισσότερα χρόνια γνώσης και εμπειρίας;
"Μ' ενδιαφέρει να συνεργάζομαι με ανθρώπους που σέβομαι και θαυμάζω. Αν στην πορεία των χρόνων καταξιωθώ κι εγώ δίπλα σ' αυτούς, αυτό θα είναι ευχής έργον. "Ψώνιο" είμαι, αλλά δεν είναι το θέμα μου να κάνω μια δουλειά για να λέγομαι πρωταγωνιστής."

Είσαι από τους ηθοποιούς που μιλούν περισσότερο με τη δουλειά τους παρά με τρόπους που επιθυμεί η σόου – μπιζ.
"Είμαι κανονικός άνθρωπος. Και στη δουλειά μου έχει τύχει να τσακωθώ, γιατί δεν είμαστε όλοι αγαπημένοι. Προστριβές, πικρίες … Δεν πήγε όμως ποτέ το μυαλό μου να είμαι στα εξώφυλλα για να πουλήσω πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τη δουλειά μου. Ντρέπομαι να το κάνω. Ξέρεις πόσο εύκολο θα ήταν να "βγάζω" ότι μάλωσα με τον τάδε, αυτό το μήνα είμαι μ' αυτόν τον άνθρωπο, τον άλλο μήνα με άλλο άνθρωπο; Δεν με αφορά καθόλου και πολλές φορές με πιάνει ντροπή γι' αυτούς που το κάνουν."

Ποια ήταν η χειρότερη στιγμή που βίωσες;
"Όταν έχασα τη μάνα μου. Ήμουν έντεκα χρονών. Μου χάραξε την πορεία μου αυτός ο θάνατος. Θα σου πω όμως ότι αυτός ο θάνατος μου έδωσε ζωή."

Τι εννοείς;
"Ήταν σαν "δώρο". Ξαφνικά από τα 11 μου, άρχιζα να βλέπω διαφορετικά τα πράγματα. Ήρθα πολύ κοντά με τον θάνατο, κατάλαβα τι σημαίνει να έχεις απώλεια. Μου έδωσε δύναμη. Δεν ξέρω πως θα ήταν αν δεν βίωνα κάτι τέτοιο. Θα είχα μια άλλη ζωή. Αυτό που έχω τώρα οφείλεται ως ένα πολύ μεγάλο βαθμό στο ότι είχα αυτή την απώλεια. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Ήμουν πολύ "παιδί της μαμάς". Δεν ξέρω πως θα ήμουν με τη μαμά. Ήμουν ο Βενιαμίν από 7 παιδιά. Έγιναν τρομερές ανακατατάξεις. Τα πρώτα χρόνια ένιωθα πολύ μόνος. Υπήρχαν συγγενείς, κόσμος, ο πατέρας μου που με στήριξαν. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου κι αυτό όλο έπρεπε να μάθω να το διαχειρίζομαι. Αυτή η απώλεια με βοήθησε στο να βρω το δρόμο μου."

Πριν από τέσσερα χρόνια έχασες πολλά κιλά.
"Από μικρό παιδί έχω βασανιστεί πολύ μ' αυτό το θέμα των κιλών. Έχω μπει σε "γάστρες", έχω κάνει δίαιτες, είχα αφήσει πολύ τον εαυτό μου με άσχημα αποτελέσματα για την υγεία μου. Είναι θέμα μυαλού μόνο. Κάποια στιγμή λες "ας το ορίσω". Γεννήθηκα και υπέρβαρος. Από μωρό θυμάμαι να λένε: "Μην το ταΐζετε".

Ρατσισμό αντιμετώπισες ως υπέρβαρος;
"Ούουου! Βέβαια. Πολλοί είναι ρατσιστές με τους εύσωμους ανθρώπους. Πας να αγοράσεις ένα ρούχο και βασανίζεσαι. Σε αντιμετωπίζουν υποτιμητικά. Σ' ένα ηθοποιό ντρέπονται αλλά θα πουν "τον χοντρό" σαν βρισιά."