τους άνεργους ηθοποιούς...
Αγανακτισµένος; Ναι. Αλλά στο Σύνταγµα δεν πάει ούτε θα πάει, επειδή πιστεύει ότι τα δηµόσια πρόσωπα και όσοι λίγο-πολύ δεν αντιµετωπίζουν πρόβληµα προκαλούν µε την παρουσία τους αυτούς που πραγµατικά υποφέρουν. Για τον Σάκη Μπουλά η κατάσταση είναι εξίσου δύσκολη για όλους, περιθώρια για εξυπνάδες και λαϊκισµούς δεν υπάρχουν και αναρωτιέται τι µας επιφυλάσσει το αύριο. Παράλληλα, αν και πρωταγωνιστεί σε µια επιτυχηµένη σειρά, το «50-50», παραδέχεται ότι, ακόµη και στην κορυφή της τηλεθέασης, λάθη γίνονται.
– Κύριε Μπουλά, σάς αφορά αυτό που γίνεται έξω; Είστε κι εσείς αγανακτισμένος;
«Με αφορά. ∆εν θέλω να κάνω τον έξυπνο, αλλά ήταν κάτι που λογικά και µοιραία περίµενα ότι κάποια στιγµή θα συµβεί. Παρακολουθώντας αυτά που έγιναν τα τελευταία χρόνια, από τον καιρό του Χρηµατιστηρίου και µετά, αλλά και αυτή την ξαφνική νεοπλουτίστικη άνθηση της Ελλάδας, µε κάθε οικογένεια να έχει τέσσερα-πέντε αυτοκίνητα, σίγουρα καταλάβαινε κάποιος ότι ξοδεύονταν λεφτά που δεν µας ανήκαν αλλά κάποιοι µας τα έδιναν. Πιστεύω ότι µας τα έδιναν για κάποιον λόγο. ∆εν είµαι άνθρωπος που αγαπά τις συνωµοσίες, αλλά πιστεύω ότι παίχτηκε κάποιο παιχνίδι. Στήθηκε συγκεκριµένο παιχνίδι µε πλάνο εικοσαετίας και τώρα πλέον φαίνεται. Ούτε πιστεύω βέβαια ότι υπάρχει λογικός άνθρωπος που νοµίζει πως αυτά τα χρήµατα θα είµαστε κάποτε σε θέση να τα ξεπληρώσουµε».
– Εσείς πέσατε θύμα του παιχνιδιού που αναφέρετε;
«Ναι, βέβαια. Και εγώ επένδυσα χρήµατα τα οποία απέκτησα µε κόπο όλα αυτά τα χρόνια και τα µισά τα έχασα και κινδυνεύω να χάσω και τα υπόλοιπα».
– Πιστεύετε ότι όλη αυτή η αντίδραση του κόσμου μπορεί να οδηγήσει κάπου;
«Παρακολούθησα πριν από καιρό έναν γερµανό οικονοµολόγο ο οποίος έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να δανείζουµε µια υπερχρεωµένη χώρα και να περιµένουµε να πάει καλύτερα. Αυτό µε καλύπτει. Θα περιµένουµε µια ζωή να έλθει η επόµενη και η επόµενη δόση. Ολος αυτός ο κύκλος της απειλής και της τροµοκρατίας, η αίσθηση της κατοχής, σε κάνει να νιώθεις ότι δεν έχεις διέξοδο, προοπτική. Το παιχνίδι στήθηκε για να υποδουλωθεί µια χώρα, να εξασφαλιστεί φτηνό εργατικό δυναµικό. Η αντίδραση του κόσµου είναι ειρηνική, απλώς αποδοκιµάζει. Φοβάµαι ότι, αν τα µέτρα ενταθούν και δεχόµαστε συγχαρητήρια επειδή τα υφιστάµεθα, η αντίδραση θα µεγαλώσει και θα πάρει και άλλες µορφές. Οταν κάποιος θα πεινάει και θα πεινάει και το παιδί του, θα πάψει να λειτουργεί λογικά και θα λειτουργήσει µε το ένστικτο. Πολύ φοβάµαι, αν και δεν θα το ήθελα, ότι θα γίνουν πράγµατα πολύ δυσάρεστα».
– Εσείς πήρατε μέρος σε κάποια διαδήλωση, πήγατε στο Σύνταγμα;
«Εγώ δεν έχω πάει γιατί ανήκω σε µια κατηγορία ανθρώπων που έβγαζαν περισσότερα χρήµατα από όσα χρειάζονταν. ∆εν είµαι δηλαδή στην ίδια κατάσταση µε τους ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε. Θεώρησα λοιπόν ότι ίσως να ήταν κάπως προκλητικό να κατέβω δίπλα σε ανθρώπους απελπισµένους. Επειδή είµαι δηµόσιο πρόσωπο, θα µπορούσε αυτό να εκληφθεί ως διαφήµιση ή κάτι τέτοιο... Είχα αµηχανία γιατί ήθελα να κατέβω, να διαµαρτυρηθώ, να πετάξω νεράντζια. Με σταµάτησε αυτό, το ότι φοβήθηκα τον χλευασµό και το γεγονός ότι κάποιοι µπορεί να µε αντιµετώπιζαν περίεργα».
– Το γεγονός ότι αποδοκιμάστηκαν κάποια δημόσια πρόσωπα που πήγαν στις συγκεντρώσεις το θεωρείτε λογικό;
«∆εν το είχα υπόψη µου γιατί δεν παρακολουθώ τηλεόραση, βλέπω πολύ συγκεκριµένα πράγµατα. Από εσάς το µαθαίνω... Είδατε; Αρα καλά σκέφτηκα και δεν πήγα. Αυτό που γίνεται είναι σηµαντικό. Ο κόσµος γίνεται ένα και αντιδρά ζητώντας να σταµατήσει το “δουλεµπόριο”».
– Σας έχει στενοχωρήσει όλο αυτό που συμβαίνει;
«Πάρα πολύ. ∆ουλεύω µέσα στον κόσµο, γίνοµαι ένα µε αυτούς. Εισπράττω αυτή τη µελαγχολία και τη θλίψη, το ζω έντονα. Οπου και να πάω ακούω ότι όλοι είναι “µαύροι”... ∆εν ξέρουµε από πού να πιαστούµε, δεν ξέρουµε τι µας ξηµερώνει».
– Ορόλος του καλλιτέχνη ποιος είναι; Τι ζητεί ο κόσμος από εσάς και τι του δίνετε;
«Ο κόσµος ζητεί από εµάς να τον διασκεδάσουµε, να τον κάνουµε να χαρεί. Εχει συνειδητοποιήσει τα πράγµατα, δεν χρειάζεται µάθηµα από τη σκηνή. Φοβάµαι µάλιστα ότι πολλές φορές, όταν χρησιµοποιείς αυτό το συναίσθηµα που έχει καταβάλει τον κόσµο για να βγάλεις ένα εύκολο χειροκρότηµα ή την αποδοχή, είναι λαϊκίστικο. Είναι δύσκολο να µην περάσεις τα όρια. Πολλοί συνάδελφοι λαϊκίζουν. Παλαιότερα, την περίοδο της Μεταπολίτευσης, έβαζες τη λέξη “ελευθερία” στα τραγούδια και γινόταν από κάτω χαµός. Τώρα λαϊκίζουν όλοι, προσπαθούν να κερδίσουν τον κόσµο. Κανένας από εµάς δεν είναι σε θέση να δώσει λύση ή να προτείνει κάτι. Ολοι στην ίδια κατάσταση είµαστε».
– uni0394εν υπάρχουν πρόσωπα από τον χώρο της διανόησης ή της τέχνης που ενδεχομένως θα μπορούσαν να πουν κάτι παραπάνω στον κόσμο;
«Πιστεύω πως όχι. Οι διανοούµενοι, δεν ξέρω γιατί, έχουν σωπάσει, έχουν κρυφτεί. Ακουσα σποραδικά φωνές, αλλά δεν άκουσα κάτι ουσιαστικό».
«Το “50-50” έκανε κοιλιά και πρέπει να προσέξουμε»
– Το «50-50» σημειώνει μεγάλη επιτυχία.
Εκτός από το στοιχείο της κωμωδίας, γιατί πιστεύετε ότι αρέσει τόσο πολύ;
«Για την καλή δουλειά χρειάζονται καλά συστατικά, όπως για το καλό φαγητό. Πέτυχε η συνταγή γιατί εξαρχής ήταν καλοστημένη.
Σενάριο, σκηνοθεσία, καστ, ήταν όλα εξαιρετικά. Τα πράγματα έγιναν όπως έπρεπε».
– Υπάρχει πάντως και η άποψη ότι η σειρά πλέον έκανε σ εναριακή κοιλι ά, τράβηξε τις ιστορίες από τα μαλλιά. Εσείς τι λέτε επάνω σ’ αυτό;
«Συμφωνώ. Σε έναν βαθμό ισχύει αυτό, δεν αντιλέγω. Πιστεύω ότι αυτή είναι μια σειρά καταστάσεων. Αυτό, ώσπου να φτάσουμε στο σημείο να αφηγείται η σειρά μια φαντασίωση, ένα όνειρο, είναι κάτι που δεν άρεσε ούτε σ’ εμένα. uni0394εν κάνω κριτική κακοπροαίρετη. Αγαπώ τη σειρά και τους χαρακτήρες, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να προσέξουμε στον νέο κύκλο να μην κάνουμε πράγματα τραβηγμένα από τα μαλλιά. Η σειρά έχει μεγάλη αποδοχή, κάποια επεισόδια είναι πολύ καλογυρισμένα και πιστεύω ότι δεν έγινε κάτι πρόχειρο, απλώς κάπως οι σεναριογράφοι οδηγήθηκαν εκεί. Οι ήρωες, οι χαρακτήρες μάς αφορούν, αυτή η εικόνα της αντροπαρέας αρέσει – αρέσει πολύ και στις γυναίκες».
– Εχετε αγωνία αν θα έχετε δουλειά στην τηλεόραση;
«Οχι, δεν έχω αγωνία, γιατί και να μην κάνω κάτι στην τηλεόραση θα έχω να φάω. Μπορώ να ασχοληθώ με πάρα πολλά πράγματα, δεν θα ζήσω από αυτό. Εχω αγωνία όμως για τον κλάδο μου, για τους χιλιάδες άνεργους ηθοποιούς. uni0394εν υπάρχουν δουλειές, δεν γίνονται δουλειές και πολλές φορές οι σχέσεις των ηθοποιών σε θέατρα και σε άλλα μέρη φτάνουν στα όρια δουλεμπορίας. Φτάνουν κάποιοι συνάδελφοι να δουλεύουν για 400 ευρώ και να υπογράφουν ότι πληρώνονται κανονικά».
24wro
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.