Το τέλος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας

 

Όταν το 50% των Ελλήνων τάσσεται υπέρ της απεμπλοκής της χώρας από το Μνημόνιο και συγχρόνως τα δύο κόμματα εξουσίας μειώνουν τα ποσοστά τους στο 31,5% (ΠΑΣΟΚ) και 30,5% (ΝΔ),
κάτι δεν πάει καλά στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας. Κάτι που φαίνεται και από το γεγονός ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση, με ελάχιστη πλέον διαφορά από το κυβερνών κόμμα στο 1%, δεν περνάει μπροστά.

Σε αυτό, οπωσδήποτε φταίνε τα ΜΜΕ, τα οποία διέσπειραν με τον πιο αδιάντροπο τρόπο την προπαγάνδα της Κυβέρνησης για ευθύνες των κυβερνήσεων της Ν.Δ., αφήνοντας απ΄ έξω, στην πρώτη περίοδο τις ευθύνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Αρκεί να θυμηθούμε, ότι πρωινή δημοφιλής εκπομπή μεγάλου καναλιού, που υποτίθεται ότι ανήκει στον ευρύτερο χώρο της κεντροδεξιάς, είχε σαν μόνιμη αναφορά στις οθόνες «οι κλέφτες να πάνε φυλακή». Μέχρι να πάνε στο νεκροταφείο τρία αθώα άτομα και ένα έμβρυο, στη γνωστή πυρπόληση τράπεζας στην οδό Πανεπιστημίου, από «αγανακτισμένους» πολίτες, και να αναγκασθεί το κανάλι να αφαιρέσει, άρον, άρον, την απαράδεκτη αυτή εγγραφή.

Αργότερα, όλοι αντιληφθήκαμε ότι δεν φταίνε μόνο οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και αυτές του ΠΑΣΟΚ. Και του Ανδρέα Παπανδρέου, με το «Τσοβόλα δώστα όλα», και του Κώστα Σημίτη, ο οποίος με την πολιτική του «εκσυγχρονισμού», ιδιωτικοποίησε όλη τη χώρα, άνοιξε τις πόρτες της διαπλοκής και της συναλλαγής, και, κυρίως έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ, χωρίς να το αξίζει και να μπορεί να το σηκώσει, οικονομικά και κοινωνικά.

Το 2002 δεν ήταν όμως το 1981. Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πετύχαινε την ένταξη της Ελλάδος, ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, κόντρα στη «γνώμη» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ. Κάτι για το οποίο ούτε τότε ήταν έτοιμη η Ελλάδα, αλλά που αποτελούσε πράξη εθνικής ενόρασης, μετά από μια δικτατορία, που έφερε την Τουρκία στην Κύπρο, και μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, που έδωσε τέλος στην μεταπολεμική και τη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Μήπως λοιπόν σήμερα βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο;

Μήπως σήμερα, ως έθνος και ως λαός, καλούμαστε να δώσουμε τέλος στη μεταπολιτευτική Ελλάδα; Μία περίοδο που έφερε τα πάνω κάτω, σε επίπεδο κοινωνικής συνοχής και αξιών; Μια περίοδο «κοινωνικού ελλείμματος» από το οποίο πάσχει η ελληνική πολιτεία και η ελληνική κοινωνία, ανεξαρτήτως προθέσεων και προσώπων, αφετηρία όλων των πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και ηθικών προβλημάτων, που γνωρίζει η χώρα μας την τελευταία τριακονταετία;

Τα ερωτήματα ρητορικά.

Ας ξαναβάλουμε λοιπόν μπροστά τις μηχανές της δημιουργίας και ας μη γινόμαστε, όλοι ανεξαιρέτως, παρατηρητές μιας προδιαγεγραμμένης εθνικής κατάρρευσης, μάντες του κακού που μας έρχεται. Στην οικονομία, στην πολιτική, στη διεθνή σκηνή. Όλα αυτά, συνδέονται και διασυνδέονται, και μας οδηγούν στο τελικό αδιέξοδο.

Όπως γράφει ο γνωστός κοινωνιολόγος και φιλόσοφος, Έντγκαρ Μορέν, «Το τεράστιο κύμα δημοκρατίας, δεν οφείλει τίποτε στη δυτική δημοκρατία, το οφείλει στις δημοκρατικές ιδέες που γεννήθηκαν στη Δύση».

Πού ανήκουμε εμείς, ως Ελλάδα;