απλά να αγαπήσουν και να αγαπηθούν…
Η συντροφική σχέση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πώς να το κάνουμε, δεν είναι εύκολο για δύο διαφορετικούς ανθρώπους που γνωρίστηκαν σε μια φάση της ζωής τους, ακόμα κι αν ερωτεύτηκαν, να συνυπάρξουν αρμονικά. Δεν είναι εύκολο να βάλεις στην άκρη ανασφάλειες, άμυνες κι απωθημένα. Ούτε μπορείς να συγκαλύπτεις επ’ αόριστον τα χούγια που έχεις κι εσύ σαν άνθρωπος.
Η συντροφικότητα σε μια σχέση προϋποθέτει φυσικά την αγάπη, αλλά απαιτεί και από τις δυο μεριές προσπάθεια και σεβασμό στις ανάγκες του άλλου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προσπερνά ή αποσιωπά ο καθένας τις δικές του. Θα πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή ανάμεσα στις ανάγκες των δύο κι εκεί είναι που αποκαλύπτουν οι σχέσεις τη δυναμική και την ποιότητά τους.
Κανένας εγωισμός δεν διευκολύνει στο να βρεθεί αυτή η χρυσή τομή. Κι όταν αυτός ο ίδιος εγωισμός διεκδικεί χρόνο, χώρο και ενέργεια για να ικανοποιηθούν μόνο οι δικές του ανάγκες, το σίγουρο είναι ότι η σχέση αρχίζει να καταμετρά τις πρώτες της απώλειες. Αυτό που πετυχαίνει με λίγο κόπο και μεγάλο κόστος είναι να κλονίζει το αίσθημα της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης, αλλά και να λιγοστεύει τις αντοχές της υπομονής.
Η σχέση δύο ανθρώπων δεν είναι πόλεμος, για να αναδειχτεί ο πιο δυνατός. Οι λέξεις δεν είναι βόλια για να πυροβολήσουν την αξιοπρέπεια του άλλου. Η σιωπή δεν είναι πανοπλία και οι συμπεριφορές δεν είναι στρατηγικές, που ακολουθούν ένα σχέδιο δράσης για να κυριαρχήσουν πάνω στο συναίσθημα του άλλου.
Στον πόλεμο της αγάπης κανένας δεν είναι νικητής. Και οι δυο εμπλεκόμενοι είναι ηττημένοι, γιατί δεν κατάφεραν να ισορροπήσουν μέσα στην ομορφιά και στη γαλήνη της. Και οι δυο είναι χαμένοι, γιατί αφέθηκαν σε μικροπρέπειες και σε μικρο-εγωισμούς. Και οι δυο νιώθουν απογοητευμένοι, θυμωμένοι και ανικανοποίητοι. Κι ας μοιάζει πως μόνο ο ένας είναι παραμελημένος και πληγωμένος. Μόνοι νιώθουν και μόνοι είναι και οι δυο, μέσα σε μια σχέση που ξεκίνησε με όνειρα και προσδοκίες, που γεννήθηκε από έρωτα.
Η αγάπη δεν είναι πόλεμος, δεν πρέπει να είναι πόλεμος. Οφείλει να είναι ένας δρόμος στον οποίο δυο άνθρωποι πορεύονται ο ένας δίπλα στον άλλον γιατί θέλουν να είναι μαζί. Γιατί είναι διατεθειμένοι να παλέψουν γι’ αυτό το μαζί. Γιατί έχουν επιλέξει να είναι εκεί και νιώθουν να μη χωράνε πουθενά αλλού.
Οι καιροί είναι δύσκολοι για μονομάχους της αγάπης. Κι εμείς περαστικοί σε τούτη τη ζωή για να τη χαραμίζουμε μέσα σε πεδία μάχης. Κι αν κάποια στιγμή μας προκαλέσουν σε μια τέτοια μονομαχία, δεν έχει νόημα να αποδεχτούμε την πρόκληση. Ας χαρίσουμε στον άλλον τα βόλια και τις πανοπλίες μας κι ας αναζητήσουμε δίπλα μας ανθρώπους που έχουν κουραστεί να πολεμούν με την αγάπη. Ανθρώπους που θέλουν απλά να αγαπήσουν και να αγαπηθούν…
Η συντροφικότητα σε μια σχέση προϋποθέτει φυσικά την αγάπη, αλλά απαιτεί και από τις δυο μεριές προσπάθεια και σεβασμό στις ανάγκες του άλλου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προσπερνά ή αποσιωπά ο καθένας τις δικές του. Θα πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή ανάμεσα στις ανάγκες των δύο κι εκεί είναι που αποκαλύπτουν οι σχέσεις τη δυναμική και την ποιότητά τους.
Κανένας εγωισμός δεν διευκολύνει στο να βρεθεί αυτή η χρυσή τομή. Κι όταν αυτός ο ίδιος εγωισμός διεκδικεί χρόνο, χώρο και ενέργεια για να ικανοποιηθούν μόνο οι δικές του ανάγκες, το σίγουρο είναι ότι η σχέση αρχίζει να καταμετρά τις πρώτες της απώλειες. Αυτό που πετυχαίνει με λίγο κόπο και μεγάλο κόστος είναι να κλονίζει το αίσθημα της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης, αλλά και να λιγοστεύει τις αντοχές της υπομονής.
Η σχέση δύο ανθρώπων δεν είναι πόλεμος, για να αναδειχτεί ο πιο δυνατός. Οι λέξεις δεν είναι βόλια για να πυροβολήσουν την αξιοπρέπεια του άλλου. Η σιωπή δεν είναι πανοπλία και οι συμπεριφορές δεν είναι στρατηγικές, που ακολουθούν ένα σχέδιο δράσης για να κυριαρχήσουν πάνω στο συναίσθημα του άλλου.
Στον πόλεμο της αγάπης κανένας δεν είναι νικητής. Και οι δυο εμπλεκόμενοι είναι ηττημένοι, γιατί δεν κατάφεραν να ισορροπήσουν μέσα στην ομορφιά και στη γαλήνη της. Και οι δυο είναι χαμένοι, γιατί αφέθηκαν σε μικροπρέπειες και σε μικρο-εγωισμούς. Και οι δυο νιώθουν απογοητευμένοι, θυμωμένοι και ανικανοποίητοι. Κι ας μοιάζει πως μόνο ο ένας είναι παραμελημένος και πληγωμένος. Μόνοι νιώθουν και μόνοι είναι και οι δυο, μέσα σε μια σχέση που ξεκίνησε με όνειρα και προσδοκίες, που γεννήθηκε από έρωτα.
Η αγάπη δεν είναι πόλεμος, δεν πρέπει να είναι πόλεμος. Οφείλει να είναι ένας δρόμος στον οποίο δυο άνθρωποι πορεύονται ο ένας δίπλα στον άλλον γιατί θέλουν να είναι μαζί. Γιατί είναι διατεθειμένοι να παλέψουν γι’ αυτό το μαζί. Γιατί έχουν επιλέξει να είναι εκεί και νιώθουν να μη χωράνε πουθενά αλλού.
Οι καιροί είναι δύσκολοι για μονομάχους της αγάπης. Κι εμείς περαστικοί σε τούτη τη ζωή για να τη χαραμίζουμε μέσα σε πεδία μάχης. Κι αν κάποια στιγμή μας προκαλέσουν σε μια τέτοια μονομαχία, δεν έχει νόημα να αποδεχτούμε την πρόκληση. Ας χαρίσουμε στον άλλον τα βόλια και τις πανοπλίες μας κι ας αναζητήσουμε δίπλα μας ανθρώπους που έχουν κουραστεί να πολεμούν με την αγάπη. Ανθρώπους που θέλουν απλά να αγαπήσουν και να αγαπηθούν…
Γεωργία Ανδριώτου
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.