το έκανα το λάθος αρκετές φορές και πλέον το κατάλαβα.
Το ρολόι δείχνει 00:00 και η σκέψη μου εξακολουθεί να μένει καρφωμένη σε εσένα όπως ο δείκτης του ρολογιού επίμονα δείχνει το νούμερο 12. Και κάπως έτσι οι ώρες περνούν και μετατρέπονται σε μέρες και αυτές με τη σειρά τους δίνουν τη θέση τους σε μήνες και ο καιρός κυλάει παρασύροντας στο πέρασμά του στιγμές, αναμνήσεις, σκέψεις και συναισθήματα.
Όμως, αυτό που παραμένει ίδιο εδώ και χρόνια είναι ένα, δεν έπαψα στιγμή να σε σκέφτομαι. Καθόλου. Ποτέ. Έβρισκες πάντα τον τρόπο να διεκδικείς μια θέση στο κεφάλι μου, με έναν μοναδικό και τελείως δικό σου τρόπο. Ήσουν παρών και μέσα από την απουσία σου. Το τραγούδι που θα άκουγα έως και η όψη του μέρους που πρωτοφιληθήκαμε αρκούσαν για να ξυπνήσουν οι άτιμες οι αναμνήσεις και να κάνουν την παρουσία τους αισθητή και την απουσία σου ακόμη εντονότερη.
Σε μια εποχή όπου το ζωώδες ένστικτο επικρατεί της λογικής και ο εγωισμός λειτουργεί ως αντίδοτο της αγάπης, εγώ μέσα στο πλήθος σε ξεχώρισα. Μπήκες στη ζωή μου αρκετά χρόνια πριν, θα μπορούσα ίσως με σιγουριά να πω τρία, και βλέποντάς την από την οπτική που είμαι τώρα, αδιαμφισβήτητα την άλλαξες. Ναι, τώρα το βλέπω πιο καθαρά από ποτέ. Ίσως τότε να μην το είχα συνειδητοποιήσει αλλά τώρα αυτήν ακριβώς τη στιγμή είμαι σίγουρη πως είχες έρθει φωνάζοντας στην καρδιά και το μυαλό μου δυνατά και καθαρά «Ήρθα για να μείνω!».
Δεν το αρνούμαι ότι περάσαμε πολλά –όχι για να το παινευτώ ή για να φανώ πιο δυνατή– εγώ μόνη πέρασα ακόμα περισσότερα. Μπαινόβγαινες με το έτσι θέλω στη ζωή μου λες και κάποιος σου είχε δώσει στα κρυφά το κλειδί της καρδιάς μου και σε κάθε σου έξοδο την ισοπέδωνες και την άφηνες γεμάτη συντρίμμια και πληγές. Αυτός ο πόνος όμως έγινε εξάρτηση και ανέμενα τη στιγμή που θα επέστρεφες και πάλι, δίνοντάς μου για άλλη μία φορά την ψευδαίσθηση ότι θα μείνεις, εκμηδενίζοντας και καταστρέφοντας και το παραμικρό τείχος που είχα αρχίσει να χτίζω εναντίον σου.
Όμως μωρό μου μάθε κάτι τώρα, ξορκίζω το φάντασμα που τρία χρόνια με στοιχειώνει και αποφασίζω να πάω παρακάτω. Δεν αλλάζω τη σελίδα, καίω και επίσημα πλέον το βιβλίο και ξεκινάω ένα καινούριο, γεμάτο λευκές σελίδες και μπόλικο μελάνι. Συγγνώμη που σε αφήνω έξω από αυτό, το παραμύθι μου δε θέλω να ξεκινήσει και πάλι με δράκους και θηρία. Ναι, το ξέρω πως η παρουσία τους είναι σχεδόν εγγυημένη όμως να είσαι σίγουρος θα προσπαθήσω να την καθυστερήσω όσο το δυνατόν περισσότερο.
Σε ξεχώρισα από τους υπόλοιπους γιατί είχες κάτι μοναδικό. Είχες το μοναδικό τρόπο να με πληγώνεις και με ένα παράδοξο τρόπο να με κάνεις να αναζητώ ξανά και ξανά εσένα και τον πόνο που μου προκαλούσες. Μάθε, λοιπόν, πως οι άνθρωποι αλλάζουν, προσαρμόζονται σαν τους χαμαιλέοντες στις καινούριες συνθήκες και αναζητούν νέο και ασφαλέστερο περιβάλλον για να επιβιώσουν.
Σ’ευχαριστώ που μου έδωσες αυτή την ευκαιρία, χωρίς εσένα δε θα είχα συνειδητοποιήσει ποτέ τη δύναμη που κρύβω μέσα μου και την αποφασιστικότητα, που τόσο καταπίεζα για εσένα, να πάω παρακάτω. Σ’ ευχαριστώ που με ανάγκασες να πιστέψω στον εαυτό μου και να του προσφέρω την αξιοπρέπεια που του αξίζει. Νομίζω σου αφιέρωσα πολύ περισσότερο χρόνο απ’ ότι σου άξιζε αν και μου πήρε αρκετό καιρό για να το συνειδητοποιήσω. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως εγώ δεν άφησα τον εαυτό μου να ακούσει τον τρόπο με τον οποίο εξέφρασες εκείνο το καταραμένο «Ήρθα για να μείνω!», ίσως η φωνή σου να ήταν πολύ πιο ριγηλή και ψεύτικη απ’ όσο θέλησα τότε να πιστέψω.
Όμως σημασία έχει το παρόν, το κεφάλαιο που σου αφιέρωσα παραήταν μακροσκελές και αποφασίζω να γράψω τον επίλογο, ανεπηρέαστη από εσένα και την παρουσία σου. Το ρολόι έχει κάνει μόλις δυο στροφές και μου φωνάζει να σε αποχαιρετήσω και να σε θάψω μέσα στον πολυσέλιδο πρώτο μου τόμο. Δε θα ευχηθώ εις το επανειδήν, το έκανα το λάθος αρκετές φορές και πλέον το κατάλαβα, η μόνη λέξη που σου αναλογεί είναι αντίο. Αντίο λοιπόν!
Όμως, αυτό που παραμένει ίδιο εδώ και χρόνια είναι ένα, δεν έπαψα στιγμή να σε σκέφτομαι. Καθόλου. Ποτέ. Έβρισκες πάντα τον τρόπο να διεκδικείς μια θέση στο κεφάλι μου, με έναν μοναδικό και τελείως δικό σου τρόπο. Ήσουν παρών και μέσα από την απουσία σου. Το τραγούδι που θα άκουγα έως και η όψη του μέρους που πρωτοφιληθήκαμε αρκούσαν για να ξυπνήσουν οι άτιμες οι αναμνήσεις και να κάνουν την παρουσία τους αισθητή και την απουσία σου ακόμη εντονότερη.
Σε μια εποχή όπου το ζωώδες ένστικτο επικρατεί της λογικής και ο εγωισμός λειτουργεί ως αντίδοτο της αγάπης, εγώ μέσα στο πλήθος σε ξεχώρισα. Μπήκες στη ζωή μου αρκετά χρόνια πριν, θα μπορούσα ίσως με σιγουριά να πω τρία, και βλέποντάς την από την οπτική που είμαι τώρα, αδιαμφισβήτητα την άλλαξες. Ναι, τώρα το βλέπω πιο καθαρά από ποτέ. Ίσως τότε να μην το είχα συνειδητοποιήσει αλλά τώρα αυτήν ακριβώς τη στιγμή είμαι σίγουρη πως είχες έρθει φωνάζοντας στην καρδιά και το μυαλό μου δυνατά και καθαρά «Ήρθα για να μείνω!».
Δεν το αρνούμαι ότι περάσαμε πολλά –όχι για να το παινευτώ ή για να φανώ πιο δυνατή– εγώ μόνη πέρασα ακόμα περισσότερα. Μπαινόβγαινες με το έτσι θέλω στη ζωή μου λες και κάποιος σου είχε δώσει στα κρυφά το κλειδί της καρδιάς μου και σε κάθε σου έξοδο την ισοπέδωνες και την άφηνες γεμάτη συντρίμμια και πληγές. Αυτός ο πόνος όμως έγινε εξάρτηση και ανέμενα τη στιγμή που θα επέστρεφες και πάλι, δίνοντάς μου για άλλη μία φορά την ψευδαίσθηση ότι θα μείνεις, εκμηδενίζοντας και καταστρέφοντας και το παραμικρό τείχος που είχα αρχίσει να χτίζω εναντίον σου.
Όμως μωρό μου μάθε κάτι τώρα, ξορκίζω το φάντασμα που τρία χρόνια με στοιχειώνει και αποφασίζω να πάω παρακάτω. Δεν αλλάζω τη σελίδα, καίω και επίσημα πλέον το βιβλίο και ξεκινάω ένα καινούριο, γεμάτο λευκές σελίδες και μπόλικο μελάνι. Συγγνώμη που σε αφήνω έξω από αυτό, το παραμύθι μου δε θέλω να ξεκινήσει και πάλι με δράκους και θηρία. Ναι, το ξέρω πως η παρουσία τους είναι σχεδόν εγγυημένη όμως να είσαι σίγουρος θα προσπαθήσω να την καθυστερήσω όσο το δυνατόν περισσότερο.
Σε ξεχώρισα από τους υπόλοιπους γιατί είχες κάτι μοναδικό. Είχες το μοναδικό τρόπο να με πληγώνεις και με ένα παράδοξο τρόπο να με κάνεις να αναζητώ ξανά και ξανά εσένα και τον πόνο που μου προκαλούσες. Μάθε, λοιπόν, πως οι άνθρωποι αλλάζουν, προσαρμόζονται σαν τους χαμαιλέοντες στις καινούριες συνθήκες και αναζητούν νέο και ασφαλέστερο περιβάλλον για να επιβιώσουν.
Σ’ευχαριστώ που μου έδωσες αυτή την ευκαιρία, χωρίς εσένα δε θα είχα συνειδητοποιήσει ποτέ τη δύναμη που κρύβω μέσα μου και την αποφασιστικότητα, που τόσο καταπίεζα για εσένα, να πάω παρακάτω. Σ’ ευχαριστώ που με ανάγκασες να πιστέψω στον εαυτό μου και να του προσφέρω την αξιοπρέπεια που του αξίζει. Νομίζω σου αφιέρωσα πολύ περισσότερο χρόνο απ’ ότι σου άξιζε αν και μου πήρε αρκετό καιρό για να το συνειδητοποιήσω. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως εγώ δεν άφησα τον εαυτό μου να ακούσει τον τρόπο με τον οποίο εξέφρασες εκείνο το καταραμένο «Ήρθα για να μείνω!», ίσως η φωνή σου να ήταν πολύ πιο ριγηλή και ψεύτικη απ’ όσο θέλησα τότε να πιστέψω.
Όμως σημασία έχει το παρόν, το κεφάλαιο που σου αφιέρωσα παραήταν μακροσκελές και αποφασίζω να γράψω τον επίλογο, ανεπηρέαστη από εσένα και την παρουσία σου. Το ρολόι έχει κάνει μόλις δυο στροφές και μου φωνάζει να σε αποχαιρετήσω και να σε θάψω μέσα στον πολυσέλιδο πρώτο μου τόμο. Δε θα ευχηθώ εις το επανειδήν, το έκανα το λάθος αρκετές φορές και πλέον το κατάλαβα, η μόνη λέξη που σου αναλογεί είναι αντίο. Αντίο λοιπόν!
Γράφει η Αλεξάνδρα Καλογήρου
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.