Αποδοχή του άλλου και των όσων λέει, σκέφτεται, πιστεύει.
Στα Λευκώματα που συμπληρώναμε στο Δημοτικό, ανάμεσα σε όλες εκείνες τις διερευνητικές ερωτήσεις, κυριαρχούσε μία: Τι εστί έρως;
Τότε, με το τρυφερό παιδικό μυαλό μας, το επηρεασμένο από τα παραμύθια που μας διάβαζαν για καληνύχτα, γράφαμε στις λευκές σελίδες του λευκώματος ό,τι πιο τρυφερό και ρομαντικό κουβαλούσε το παιδικό μας κεφαλάκι.
Ζωγραφισμένα λουλούδια και καρδούλες στόλιζαν τις απαντήσεις μας κι εκείνες οι απλοϊκές εξισώσεις με τα μονογράμματα:
Σ+Γ= Αγάπη για πάντα.
Κι ας ήταν εκείνο το «για πάντα» να φτάσει απλά ως το τέλος του καλοκαιριού. Και ο έρωτας ο μεγάλος να τελείωνε με τα πρωτοβρόχια για να δώσει τη θέση του σε έναν επόμενο. Και το ίδιο, ξανά και ξανά.
Γιατί η καρδιά μοναχά για λίγο ξαποσταίνει και ξανά προς τον έρωτα τραβά.
Αρχή απαραβίαστη και παντοτινή.
Σκέφτομαι τι θα γράφαμε, εμείς οι ενήλικες, αν έπεφτε ξανά στο χέρια μας το λεύκωμα των παιδικών μας χρόνων. Τώρα, που έχουμε φορτωθεί πληγές, απιστίες, εγκατάλειψη, ασυμφωνία χαρακτήρων, δύσκολους χωρισμούς κι αποχωρισμούς. Εμείς, οι μεγάλοι, που όλα μάθαμε να τα κάνουμε δύσκολα, από την πιο απλή σκέψη ως την πιο προφανή πράξη.
Τι θα απαντούσαμε στην αφοπλιστική ερώτηση ενός παιδιάστικου λευκώματος;
Τι εστί έρως αγαπητέ μου;
Ναι σε σένα κι εμένα μαζί μιλάω. Που ψάχνουμε στα δύσκολα να βρούμε έρωτα κι ευτυχία.
Στα μακρινά, τα αβέβαια, τα άπιαστα.
Καταλήγουμε μετά από πολύ πόνο κι απογοητεύσεις να συνειδητοποιήσουμε το προφανές.
Ότι ο έρωτας μάτια μου κρύβεται στα μικρά πράγματα. Σε εκείνα που μπορεί να μη σου γεμίζουν το μάτι, αλλά σου ξεχειλίζουν την καρδιά κι ας μην το καταλαβαίνεις.
Μπορεί να μη μοιάζουμε πολύ. Μπορεί όταν ο καθένας μας σκεφτόταν το ιδανικό ταίρι, να έφερνε στο νου κάτι αλλιώτικο από τον άλλο. Πιο ψηλό, πιο πνευματώδη, πιο χαλαρό ή πιο συγκροτημένο.
Μα έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί με ερωτεύτηκες; Και γιατί σε ερωτεύτηκα κι εγώ; Και γιατί μένουμε μαζί;
Γιατί απλούστατα καρδιά μου δεν μπορούμε χώρια. Γιατί ο έρωτας, όσο κι αν εμείς λέμε άλλα, την πόρτα τη χτύπησε σωστά. Κι αν αποφασίσουμε για μία φορά να ξαναγράψουμε το παιδικό μας λεύκωμα, με σκέψη λιτή κι αφοπλιστική, θα διαβάσουμε κι όλη την αλήθεια. Έρως εστί… Να σου πιάνω δήθεν κατά λάθος το χέρι κι εσύ να το κρατάς. Χαλαρά γιατί σου αρέσουν οι δημόσιες διαχύσεις, αλλά αρκετά για να σε νιώθω δικό μου.Να μου γυρνάς πλάτη για να κοιμηθείς πιο άνετα κι όμως να στρέφεις, έστω κι άβολα το χέρι, ώστε να κοιμηθούμε αγκαλιά.Να μην αγαπάς όλες εκείνες τις τρυφερότητες και τις διαχύσεις που βλέπουμε στις ταινίες ή διαβάζουμε στα βιβλία, αλλά να ξέρεις με μια απλή σου κουβέντα, με ένα άγγιγμα και μια ματιά να μου χαρίζεις ολόκληρο τον κόσμο σου.Να ξέρεις τι θα πω και πότε. Ακόμη και τι θα σκεφτώ βλέποντας κάτι στο δρόμο. Να με κοιτάς και να ξέρω πως ξέρεις. Και το ίδιο να κάνω για σένα κι εγώ.Είναι αυτή η επικοινωνία, αυτό το δέσιμο, ο μικρόκοσμος του κάθε ζευγαριού που αποτελείται από μικρά, καθημερινά πράγματα. Που κάποιος, ακόμη κι εσύ, θα τα δει ανόητα κι ασήμαντα.
Αλλά δεν είναι. Προϋποθέτουν δέσιμο και οικειότητα. Μα πάνω από όλα αποδοχή.
Αποδοχή του άλλου και των όσων λέει, σκέφτεται, πιστεύει.
Γιατί μέσα σε όλα, τα άλλα που νομίζεις πολύπλοκα, ο έρωτας θέλει αποδοχή. Εκεί είναι το μυστικό του.
Αποδέξου με όπως είμαι.
Κι ακόμη κι αν κάτι δε σου κάνει πάνω μου, άσε τον έρωτα να με βάλει να το διορθώσω. Όπως θα τον αφήσω κι εγώ να αλλάξει εσένα. Δίχως γκρίνιες, δίχως μεγάλες κι άπιαστες προσδοκίες.
Με σκέψεις απλές.
Πες τις παιδιάστικες. Θα τις πω αφοπλιστικά σωστές.
Κι αν έχεις ακόμη τις αμφιβολίες σου, ψάξε στο κουτί με τα ενθύμια, εκείνο το ταλαιπωρημένο λεύκωμα των σχολικών μας χρόνων. Ξεφύλλισε το και θα καταλάβεις…
Στο υπογράφω… Με ψευδώνυμο ή και χωρίς…
Τότε, με το τρυφερό παιδικό μυαλό μας, το επηρεασμένο από τα παραμύθια που μας διάβαζαν για καληνύχτα, γράφαμε στις λευκές σελίδες του λευκώματος ό,τι πιο τρυφερό και ρομαντικό κουβαλούσε το παιδικό μας κεφαλάκι.
Ζωγραφισμένα λουλούδια και καρδούλες στόλιζαν τις απαντήσεις μας κι εκείνες οι απλοϊκές εξισώσεις με τα μονογράμματα:
Σ+Γ= Αγάπη για πάντα.
Κι ας ήταν εκείνο το «για πάντα» να φτάσει απλά ως το τέλος του καλοκαιριού. Και ο έρωτας ο μεγάλος να τελείωνε με τα πρωτοβρόχια για να δώσει τη θέση του σε έναν επόμενο. Και το ίδιο, ξανά και ξανά.
Γιατί η καρδιά μοναχά για λίγο ξαποσταίνει και ξανά προς τον έρωτα τραβά.
Αρχή απαραβίαστη και παντοτινή.
Σκέφτομαι τι θα γράφαμε, εμείς οι ενήλικες, αν έπεφτε ξανά στο χέρια μας το λεύκωμα των παιδικών μας χρόνων. Τώρα, που έχουμε φορτωθεί πληγές, απιστίες, εγκατάλειψη, ασυμφωνία χαρακτήρων, δύσκολους χωρισμούς κι αποχωρισμούς. Εμείς, οι μεγάλοι, που όλα μάθαμε να τα κάνουμε δύσκολα, από την πιο απλή σκέψη ως την πιο προφανή πράξη.
Τι θα απαντούσαμε στην αφοπλιστική ερώτηση ενός παιδιάστικου λευκώματος;
Τι εστί έρως αγαπητέ μου;
Ναι σε σένα κι εμένα μαζί μιλάω. Που ψάχνουμε στα δύσκολα να βρούμε έρωτα κι ευτυχία.
Στα μακρινά, τα αβέβαια, τα άπιαστα.
Καταλήγουμε μετά από πολύ πόνο κι απογοητεύσεις να συνειδητοποιήσουμε το προφανές.
Ότι ο έρωτας μάτια μου κρύβεται στα μικρά πράγματα. Σε εκείνα που μπορεί να μη σου γεμίζουν το μάτι, αλλά σου ξεχειλίζουν την καρδιά κι ας μην το καταλαβαίνεις.
Μπορεί να μη μοιάζουμε πολύ. Μπορεί όταν ο καθένας μας σκεφτόταν το ιδανικό ταίρι, να έφερνε στο νου κάτι αλλιώτικο από τον άλλο. Πιο ψηλό, πιο πνευματώδη, πιο χαλαρό ή πιο συγκροτημένο.
Μα έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί με ερωτεύτηκες; Και γιατί σε ερωτεύτηκα κι εγώ; Και γιατί μένουμε μαζί;
Γιατί απλούστατα καρδιά μου δεν μπορούμε χώρια. Γιατί ο έρωτας, όσο κι αν εμείς λέμε άλλα, την πόρτα τη χτύπησε σωστά. Κι αν αποφασίσουμε για μία φορά να ξαναγράψουμε το παιδικό μας λεύκωμα, με σκέψη λιτή κι αφοπλιστική, θα διαβάσουμε κι όλη την αλήθεια. Έρως εστί… Να σου πιάνω δήθεν κατά λάθος το χέρι κι εσύ να το κρατάς. Χαλαρά γιατί σου αρέσουν οι δημόσιες διαχύσεις, αλλά αρκετά για να σε νιώθω δικό μου.Να μου γυρνάς πλάτη για να κοιμηθείς πιο άνετα κι όμως να στρέφεις, έστω κι άβολα το χέρι, ώστε να κοιμηθούμε αγκαλιά.Να μην αγαπάς όλες εκείνες τις τρυφερότητες και τις διαχύσεις που βλέπουμε στις ταινίες ή διαβάζουμε στα βιβλία, αλλά να ξέρεις με μια απλή σου κουβέντα, με ένα άγγιγμα και μια ματιά να μου χαρίζεις ολόκληρο τον κόσμο σου.Να ξέρεις τι θα πω και πότε. Ακόμη και τι θα σκεφτώ βλέποντας κάτι στο δρόμο. Να με κοιτάς και να ξέρω πως ξέρεις. Και το ίδιο να κάνω για σένα κι εγώ.Είναι αυτή η επικοινωνία, αυτό το δέσιμο, ο μικρόκοσμος του κάθε ζευγαριού που αποτελείται από μικρά, καθημερινά πράγματα. Που κάποιος, ακόμη κι εσύ, θα τα δει ανόητα κι ασήμαντα.
Αλλά δεν είναι. Προϋποθέτουν δέσιμο και οικειότητα. Μα πάνω από όλα αποδοχή.
Αποδοχή του άλλου και των όσων λέει, σκέφτεται, πιστεύει.
Γιατί μέσα σε όλα, τα άλλα που νομίζεις πολύπλοκα, ο έρωτας θέλει αποδοχή. Εκεί είναι το μυστικό του.
Αποδέξου με όπως είμαι.
Κι ακόμη κι αν κάτι δε σου κάνει πάνω μου, άσε τον έρωτα να με βάλει να το διορθώσω. Όπως θα τον αφήσω κι εγώ να αλλάξει εσένα. Δίχως γκρίνιες, δίχως μεγάλες κι άπιαστες προσδοκίες.
Με σκέψεις απλές.
Πες τις παιδιάστικες. Θα τις πω αφοπλιστικά σωστές.
Κι αν έχεις ακόμη τις αμφιβολίες σου, ψάξε στο κουτί με τα ενθύμια, εκείνο το ταλαιπωρημένο λεύκωμα των σχολικών μας χρόνων. Ξεφύλλισε το και θα καταλάβεις…
Στο υπογράφω… Με ψευδώνυμο ή και χωρίς…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.