Ο αληθινός σου εαυτός, που όταν μαζί σου γίνει ένα...
Πορευόμασταν μαζί χρόνια, σε λύπες, χαρές, σε τρέλες, μεθύσια, παραλίες, συναυλίες, αγκαλιές και κείμενα ανεξίτηλα μα να… με τα πολλά, νιώθω σε έχασα λίγο.
Πάντα αυτό συνέβαινε. Πάντα αυτό συμβαίνει, αλλά έτσι είναι η ζωή.
Μια σε χάνω, μια σε βρίσκω και όταν σε συναντώ ξανά, μου χάνεσαι πάλι. Είσαι παιχνιδιάρης πολύ και ζωηρός και θες να με παιδεύεις, γι’ αυτό και εγώ σου χρωστάω ειλικρίνεια. Ειλικρίνεια, φροντίδα και αγάπη. Γιατί εσύ με κρατάς ζωντανή.
Ήρθε η ώρα να ξανασυστηθούμε εαυτέ μου, όχι για να αποδείξω κάτι σε κάποιον άλλο, μα για να αποδείξω σε σένα πως σε σέβομαι και είμαι εδώ.
Πολλοί αυτό, το θεωρούν εγωιστικό… Ζούμε σε μια εποχή που παρόλο που το εγωκεντρικό «εγώ» σαρώνει, όλοι κρυβόμαστε πίσω από τις μάσκες του ρομαντικού κατά τα άλλα «εμείς» και έχουμε γίνει υπερασπιστές της ομάδας και φανατισμένοι φανατικοί της κάλυψης.
Γιατί αυτό είναι το εύκολο. Όταν κάνει τη διαφορά η μονάδα, να δίνουμε συγχαρητήρια στην ομάδα και όταν η ομάδα στραβώνει, να ρίχνουμε ευθύνες στον ένα.
Προσωπικά, μου πήρε χρόνια να τα καταλάβω όλα αυτά και άλλα πολλά που έχουμε χρόνο να πούμε και να γράψουμε, μα αυτό που αντιλήφθηκα είναι ένα.
«Αγάπα τον εαυτό σου, όπως θα ήθελες να σε αγαπά ο σύντροφος που θα επέλεγες να ζήσεις μαζί του για πάντα».
Γίνε ένα υπόδειγμα συντρόφου για τον εαυτό σου και αν χρειαστεί, ας συστηθείς ξανά μαζί του, γιατί ξέρετε… πολλές φορές χρειάζεται κι αυτό. Όχι μόνο όταν «μπουχτίζεις», ή όταν φτάνεις στο αμήν, αλλά και όταν απλά «αλλάζεις», ή θες να αλλάξεις.
Για να συστηθείς με τον εαυτό σου ξανά, δε θέλει πίεση. Θέλει θέληση, δουλειά, αυτοπαρατήρηση και πολύ υπομονή.
Για να συστηθείς με τον εαυτό σου ξανά, θα πονέσεις, θα θυσιάσεις, θα κλάψεις, θα ουρλιάξεις μα… αξίζει. Γιατί στο τέλος, ο νικητής θα είσαι εσύ.
Νικητής εμπειρίας και γνώσης, με ανθρώπους δίπλα σου να σε αγαπούν και να σε θαυμάζουν γι’ αυτό που είσαι πραγματικά και όχι για μια «σκιά» που νόμιζες κάποτε πως ήταν κάτι.
Προσπαθούσες διακαώς να διαποτίσεις τη σκιά με χαμόγελα ψεύτικα και φως, μα δεν ήσουν εσύ… Προσπαθούσες πολύ. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο δεν ήσουν εσύ. Αυτά έρχονται φυσικά, δε θέλουν πολύ παίδεμα…
Έτσι φυσικά θα έρθει και το κομμάτι που σου λείπει και θα κουμπώσει υπέροχα στο πάζλ της ζωής σου. Ο αληθινός σου εαυτός, που όταν μαζί σου γίνει ένα, θα ελευθερωθείς μια για πάντα…
Κάποτε, κάπου είχα διαβάσει ένα ωραίο… «Ζούμε δύο ζωές. Η δεύτερη ξεκινά, όταν καταλάβουμε ότι έχουμε μόνο μια.»
Όταν λοιπόν καταλάβουμε αυτό, τότε χτυπάει το καμπανάκι φίλοι μου και μόνο τότε έρχεται η ώρα να… συστηθούμε με τον εαυτό μας, ξανά!
Πάντα αυτό συνέβαινε. Πάντα αυτό συμβαίνει, αλλά έτσι είναι η ζωή.
Μια σε χάνω, μια σε βρίσκω και όταν σε συναντώ ξανά, μου χάνεσαι πάλι. Είσαι παιχνιδιάρης πολύ και ζωηρός και θες να με παιδεύεις, γι’ αυτό και εγώ σου χρωστάω ειλικρίνεια. Ειλικρίνεια, φροντίδα και αγάπη. Γιατί εσύ με κρατάς ζωντανή.
Ήρθε η ώρα να ξανασυστηθούμε εαυτέ μου, όχι για να αποδείξω κάτι σε κάποιον άλλο, μα για να αποδείξω σε σένα πως σε σέβομαι και είμαι εδώ.
Πολλοί αυτό, το θεωρούν εγωιστικό… Ζούμε σε μια εποχή που παρόλο που το εγωκεντρικό «εγώ» σαρώνει, όλοι κρυβόμαστε πίσω από τις μάσκες του ρομαντικού κατά τα άλλα «εμείς» και έχουμε γίνει υπερασπιστές της ομάδας και φανατισμένοι φανατικοί της κάλυψης.
Γιατί αυτό είναι το εύκολο. Όταν κάνει τη διαφορά η μονάδα, να δίνουμε συγχαρητήρια στην ομάδα και όταν η ομάδα στραβώνει, να ρίχνουμε ευθύνες στον ένα.
Προσωπικά, μου πήρε χρόνια να τα καταλάβω όλα αυτά και άλλα πολλά που έχουμε χρόνο να πούμε και να γράψουμε, μα αυτό που αντιλήφθηκα είναι ένα.
«Αγάπα τον εαυτό σου, όπως θα ήθελες να σε αγαπά ο σύντροφος που θα επέλεγες να ζήσεις μαζί του για πάντα».
Γίνε ένα υπόδειγμα συντρόφου για τον εαυτό σου και αν χρειαστεί, ας συστηθείς ξανά μαζί του, γιατί ξέρετε… πολλές φορές χρειάζεται κι αυτό. Όχι μόνο όταν «μπουχτίζεις», ή όταν φτάνεις στο αμήν, αλλά και όταν απλά «αλλάζεις», ή θες να αλλάξεις.
Για να συστηθείς με τον εαυτό σου ξανά, δε θέλει πίεση. Θέλει θέληση, δουλειά, αυτοπαρατήρηση και πολύ υπομονή.
Για να συστηθείς με τον εαυτό σου ξανά, θα πονέσεις, θα θυσιάσεις, θα κλάψεις, θα ουρλιάξεις μα… αξίζει. Γιατί στο τέλος, ο νικητής θα είσαι εσύ.
Νικητής εμπειρίας και γνώσης, με ανθρώπους δίπλα σου να σε αγαπούν και να σε θαυμάζουν γι’ αυτό που είσαι πραγματικά και όχι για μια «σκιά» που νόμιζες κάποτε πως ήταν κάτι.
Προσπαθούσες διακαώς να διαποτίσεις τη σκιά με χαμόγελα ψεύτικα και φως, μα δεν ήσουν εσύ… Προσπαθούσες πολύ. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο δεν ήσουν εσύ. Αυτά έρχονται φυσικά, δε θέλουν πολύ παίδεμα…
Έτσι φυσικά θα έρθει και το κομμάτι που σου λείπει και θα κουμπώσει υπέροχα στο πάζλ της ζωής σου. Ο αληθινός σου εαυτός, που όταν μαζί σου γίνει ένα, θα ελευθερωθείς μια για πάντα…
Κάποτε, κάπου είχα διαβάσει ένα ωραίο… «Ζούμε δύο ζωές. Η δεύτερη ξεκινά, όταν καταλάβουμε ότι έχουμε μόνο μια.»
Όταν λοιπόν καταλάβουμε αυτό, τότε χτυπάει το καμπανάκι φίλοι μου και μόνο τότε έρχεται η ώρα να… συστηθούμε με τον εαυτό μας, ξανά!
Μάρη Γαργαλιάνου
enallaktikidrasi
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.