Είναι υπεραρκετό. Είναι τόσο απλό και τόσο δύσκολο συγχρόνως.
Υπάρχουν στιγμές που δε χρειαζόμαστε καμία συμβουλή.
Μερικές φορές το μόνο που έχουμε ανάγκη από τους ανθρώπους είναι να γίνουν ένα τεράστιο αυτί.
Δε θέλουμε να μας πουν τι να κάνουμε, τι να μην κάνουμε, τι πήγε στραβά και τι θα πάει χειρότερα.
Δε θέλουμε να μας πει κανείς τι θα έκανε εκείνος στη θέση μας.
Γιατί πολύ απλά δεν είμαστε εκείνος.
Τις περισσότερες φορές ξέρουμε αν έχουμε κάνει κάποιο λάθος. Ξέρουμε και πώς να το διορθώσουμε ίσως. Απλά δε θέλουμε να έρθουμε αντιμέτωποι. Ή δεν αντέχουμε.
Αυτό που θέλουμε είναι να μας ακούσει κάποιος χωρίς να χρειαστεί να πει τίποτα.
Κι αν πει να είναι κάτι τέτοιο:
“Είμαι εδώ για σένα, σε ακούω, σε στηρίζω, σε βοηθώ εφόσον το θελήσεις.”
Ας μην προτρέχουμε να κρίνουμε τι χρειάζεται ο άλλος και τι όχι. Δε ζούμε τη ζωή του, ούτε εκείνος ζει τη δική μας.
Ας ακούσουμε μόνο.
Μόνο αυτό.
Είναι υπεραρκετό. Είναι τόσο απλό και τόσο δύσκολο συγχρόνως.
Το να αφουγκραστούμε τον άλλον τελικά φαντάζει το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Γιατί ουσιαστικά ακούμε κυρίως τον εαυτό μας, γιατί περιμένουμε και οι άλλοι να δουν τον κόσμο με τα δικά μας μάτια. Πώς να βγούμε από εμάς;
Μα δε χρειάζεται να βγούμε. Αυτό είναι το θέμα.
Μπορούμε απλά να αποδεχτούμε τη διαφορετική οπτική του άλλου και να σεβαστούμε το δικαίωμά του να κάνει ακόμα και λάθος επιλογές.
Και όσα λάθη και να κάνει εμείς θα του λέμε πάλι:
“Είμαι εδώ για σένα, σε ακούω, σε στηρίζω, σε βοηθώ εφόσον το θελήσεις.”
Μερικές φορές το μόνο που έχουμε ανάγκη από τους ανθρώπους είναι να γίνουν ένα τεράστιο αυτί.
Δε θέλουμε να μας πουν τι να κάνουμε, τι να μην κάνουμε, τι πήγε στραβά και τι θα πάει χειρότερα.
Δε θέλουμε να μας πει κανείς τι θα έκανε εκείνος στη θέση μας.
Γιατί πολύ απλά δεν είμαστε εκείνος.
Τις περισσότερες φορές ξέρουμε αν έχουμε κάνει κάποιο λάθος. Ξέρουμε και πώς να το διορθώσουμε ίσως. Απλά δε θέλουμε να έρθουμε αντιμέτωποι. Ή δεν αντέχουμε.
Αυτό που θέλουμε είναι να μας ακούσει κάποιος χωρίς να χρειαστεί να πει τίποτα.
Κι αν πει να είναι κάτι τέτοιο:
“Είμαι εδώ για σένα, σε ακούω, σε στηρίζω, σε βοηθώ εφόσον το θελήσεις.”
Ας μην προτρέχουμε να κρίνουμε τι χρειάζεται ο άλλος και τι όχι. Δε ζούμε τη ζωή του, ούτε εκείνος ζει τη δική μας.
Ας ακούσουμε μόνο.
Μόνο αυτό.
Είναι υπεραρκετό. Είναι τόσο απλό και τόσο δύσκολο συγχρόνως.
Το να αφουγκραστούμε τον άλλον τελικά φαντάζει το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Γιατί ουσιαστικά ακούμε κυρίως τον εαυτό μας, γιατί περιμένουμε και οι άλλοι να δουν τον κόσμο με τα δικά μας μάτια. Πώς να βγούμε από εμάς;
Μα δε χρειάζεται να βγούμε. Αυτό είναι το θέμα.
Μπορούμε απλά να αποδεχτούμε τη διαφορετική οπτική του άλλου και να σεβαστούμε το δικαίωμά του να κάνει ακόμα και λάθος επιλογές.
Και όσα λάθη και να κάνει εμείς θα του λέμε πάλι:
“Είμαι εδώ για σένα, σε ακούω, σε στηρίζω, σε βοηθώ εφόσον το θελήσεις.”
Της Ματίνας Σταθάκη
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.