Όλα έχουν καθαρίσει κι όλα έχουν φύγει.
Όταν ένας άνθρωπος πληγώνεται, αλλάζει. Όλοι το ξέρουμε αυτό. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι μπορούμε να τον δικαιολογήσουμε σε τυχόν αλλοπρόσαλλες δικές του συμπεριφορές. Σε τυχόν συμπεριφορές που θίγουν το δικό μας σεβασμό.
Οι άνθρωποι μάλλον, τελικά, όταν πληγώνονται δεν αλλάζουν. Φαίνονται απλώς ποιοι στα αλήθεια είναι. Φαίνεται αν τον σεβασμό τον φοράνε καπέλο και δεν το βγάζουν από πάνω τους ή αν απλά τον έχουν για να τον έχουν.
Πολλοί είμαστε καλοί στα λόγια. Αν πράττουμε, όμως, και σωστά, τότε, σας βγάζω το δικό μου το καπέλο.
Έχουμε μεγάλες προσδοκίες στις σχέσεις μας. Τα δίνουμε όλα για να τα ᾽χουμε όλα. Η προσδοκία δε σημαίνει απογοήτευση, σημαίνει επιτυχία. Γιατί κάθε φορά προσπαθείς για κάτι καλύτερο. Για κάτι καλύτερο στη σχέση του. Για σένα και για τον άλλον.
Για σένα και για μένα.
Βέβαια, αυτοί οι άγραφοι νόμοι της φύσης έρχονται να τα διαψεύσουν όλα αυτά και μας αφήνουν μετέωρους να κοιτάμε τις στάχτες μας, που μόνο αυτές περίσσεψαν.
Όλοι μας ζήλευαν, θυμάσαι; Όλοι πάντα απορούσαν πώς μένουμε και πώς αντέχουμε.
Ήμασταν το κατ᾽ εξοχήν παράδειγμα. Είχαμε σπάσει τα κοντέρ. Είχαμε σπάσει τα κεφάλια μας για ν᾽ ανακαλύπτουμε νέες διεξόδους. Δεν είχαμε αφήσει τίποτα όρθιο. Εμπόδιο για εμάς ήταν απλά μια λέξη.
Αγαπάς. Κι όταν αγαπάς, σέβεσαι και μαθαίνεις ν᾽ αντέχεις. Ή μάλλον μαθαίνετε να αντέχετε μαζί. Ό ένας βοηθά τον άλλον να στέκεται εκεί και στα δυο του τα πόδια. Προχωράτε μαζί, αφού πρώτα καθένας έχει μάθει να στέκεται στα δικά του μόνος του.
Όταν φοβάσαι, γίνεσαι αδύναμος. Τότε δεν αγαπάς. Η αγάπη σε γεμίζει πείσμα και θάρρος να συνεχίσεις στον δρόμο μπροστά με τις στροφές και τις λακκούβες.
Αν ήσουν χαλασμένος δεν θα μπορούσα ποτέ εγώ να σε φτιάξω.
Δε λυπάμαι για τα κομμάτια που πήρες από εμένα. Στα έδωσα, στα χάρισα. Φαίνεται δεν ήταν αρκετά.
Ήθελα να προχωρήσω στο δρόμο μαζί σου. Μα κάπου βγήκες μπροστά και με παρεμπόδιζες. Ξέρω να επιμένω, μα δεν έχω μάθει και να περιμένω πέραν του χρονικού διαστήματος που ξεκινά να γίνεται φορτικό. Που ξεκινά να μην τ᾽ αντέχει η πλάτη μου το βάρος.
Η συμφωνία έλεγε πως πάντα η ειλικρίνεια θα ήταν πρώτη θέση. Έτσι, έπραξα. Η καρδιά μου έφτασε στο στόμα, αλλά φόρεσα την ειλικρίνειά μου και παραδέχτηκα πως δεν μου είσαι πια αρκετός. Πως δε με κάνεις πια να νιώθω αρκετή.
Το παραμύθι κατέρρευσε κι εγώ μαζί του.
Κάηκα στην ίδια την φωτιά που έβαλα η ίδια. Μα ούτε αυτό το μετάνιωσα. Τώρα ήρθες να μου το επιβεβαιώσεις.
Ξέρεις τι είναι πιο εύκολο και γι᾽ αυτό το κάνεις. Να είσαι το θύμα της ιστορίας. Μικρόμυαλοι και μίζεροι όσοι δέχονται να πάρουν αυτόν τον ρόλο.
Μόνοι τους αποδεικνύουν πως μέχρι και ο θύτης έχει μεγαλύτερη δύναμη πάνω του. Δεν ξέρω στην περίπτωσή μας αν υπήρχε θύτης ή θύμα. Γνωρίζω, όμως, πως όταν παίρνεις για καιρό βαθιές ανάσες θα κάνεις και βαθιές βουτιές. Έχει την ανακούφισή του κι αυτό ˑ να βγαίνεις από τα βαθιά.
Ξέρεις γιατί;
Όλα έχουν καθαρίσει κι όλα έχουν φύγει.
Οι άνθρωποι μάλλον, τελικά, όταν πληγώνονται δεν αλλάζουν. Φαίνονται απλώς ποιοι στα αλήθεια είναι. Φαίνεται αν τον σεβασμό τον φοράνε καπέλο και δεν το βγάζουν από πάνω τους ή αν απλά τον έχουν για να τον έχουν.
Πολλοί είμαστε καλοί στα λόγια. Αν πράττουμε, όμως, και σωστά, τότε, σας βγάζω το δικό μου το καπέλο.
Έχουμε μεγάλες προσδοκίες στις σχέσεις μας. Τα δίνουμε όλα για να τα ᾽χουμε όλα. Η προσδοκία δε σημαίνει απογοήτευση, σημαίνει επιτυχία. Γιατί κάθε φορά προσπαθείς για κάτι καλύτερο. Για κάτι καλύτερο στη σχέση του. Για σένα και για τον άλλον.
Για σένα και για μένα.
Βέβαια, αυτοί οι άγραφοι νόμοι της φύσης έρχονται να τα διαψεύσουν όλα αυτά και μας αφήνουν μετέωρους να κοιτάμε τις στάχτες μας, που μόνο αυτές περίσσεψαν.
Όλοι μας ζήλευαν, θυμάσαι; Όλοι πάντα απορούσαν πώς μένουμε και πώς αντέχουμε.
Ήμασταν το κατ᾽ εξοχήν παράδειγμα. Είχαμε σπάσει τα κοντέρ. Είχαμε σπάσει τα κεφάλια μας για ν᾽ ανακαλύπτουμε νέες διεξόδους. Δεν είχαμε αφήσει τίποτα όρθιο. Εμπόδιο για εμάς ήταν απλά μια λέξη.
Αγαπάς. Κι όταν αγαπάς, σέβεσαι και μαθαίνεις ν᾽ αντέχεις. Ή μάλλον μαθαίνετε να αντέχετε μαζί. Ό ένας βοηθά τον άλλον να στέκεται εκεί και στα δυο του τα πόδια. Προχωράτε μαζί, αφού πρώτα καθένας έχει μάθει να στέκεται στα δικά του μόνος του.
Όταν φοβάσαι, γίνεσαι αδύναμος. Τότε δεν αγαπάς. Η αγάπη σε γεμίζει πείσμα και θάρρος να συνεχίσεις στον δρόμο μπροστά με τις στροφές και τις λακκούβες.
Αν ήσουν χαλασμένος δεν θα μπορούσα ποτέ εγώ να σε φτιάξω.
Δε λυπάμαι για τα κομμάτια που πήρες από εμένα. Στα έδωσα, στα χάρισα. Φαίνεται δεν ήταν αρκετά.
Ήθελα να προχωρήσω στο δρόμο μαζί σου. Μα κάπου βγήκες μπροστά και με παρεμπόδιζες. Ξέρω να επιμένω, μα δεν έχω μάθει και να περιμένω πέραν του χρονικού διαστήματος που ξεκινά να γίνεται φορτικό. Που ξεκινά να μην τ᾽ αντέχει η πλάτη μου το βάρος.
Η συμφωνία έλεγε πως πάντα η ειλικρίνεια θα ήταν πρώτη θέση. Έτσι, έπραξα. Η καρδιά μου έφτασε στο στόμα, αλλά φόρεσα την ειλικρίνειά μου και παραδέχτηκα πως δεν μου είσαι πια αρκετός. Πως δε με κάνεις πια να νιώθω αρκετή.
Το παραμύθι κατέρρευσε κι εγώ μαζί του.
Κάηκα στην ίδια την φωτιά που έβαλα η ίδια. Μα ούτε αυτό το μετάνιωσα. Τώρα ήρθες να μου το επιβεβαιώσεις.
Ξέρεις τι είναι πιο εύκολο και γι᾽ αυτό το κάνεις. Να είσαι το θύμα της ιστορίας. Μικρόμυαλοι και μίζεροι όσοι δέχονται να πάρουν αυτόν τον ρόλο.
Μόνοι τους αποδεικνύουν πως μέχρι και ο θύτης έχει μεγαλύτερη δύναμη πάνω του. Δεν ξέρω στην περίπτωσή μας αν υπήρχε θύτης ή θύμα. Γνωρίζω, όμως, πως όταν παίρνεις για καιρό βαθιές ανάσες θα κάνεις και βαθιές βουτιές. Έχει την ανακούφισή του κι αυτό ˑ να βγαίνεις από τα βαθιά.
Ξέρεις γιατί;
Όλα έχουν καθαρίσει κι όλα έχουν φύγει.
Χριστίνα Χατζηκαμπούρη
ilov
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.