Όταν κανείς δεν κάνει καθόλου λάθη, χάνει…

0

Γιατί υπάρχουν λάθη.

Ντροπή.

Κόκκινα μάγουλα και ένα γλυκά αμήχανο βλέμμα και χαμόγελο γλυκό.

Ντροπή.

Μια κοπέλα που έχει σκυμμένο το κεφάλι , που το σώμα της είναι μαζεμένο.

Ντροπή.

Ένας άνθρωπος τρίβει τα χέρια του μηχανικά, νευρικά.

Ντροπή.

Ένα παιδί που κρύβεται πίσω από τη φούστα της μαμάς του και κοιτάει δειλά με μια αμηχανία τον κόσμο τριγύρω.

Ντροπή.

Ένας ενήλικας που έπεσε στο πεζοδρόμιο καθώς προχωρούσε.

Ντροπή.

Ένας άνθρωπος που τον έλουσε με νερό του δρόμου ένα αμάξι που πέρασε με μεγάλη ταχύτητα μια βροχερή μέρα.

Ντροπή.

Ένας άνθρωπος που έριξε τον καφέ πάνω του ενώ ήταν σε μια καφετέρια, στο δρόμο, στο αμφιθέατρο της σχολής, κάπου έξω.

Ντροπή.

Ένας άνθρωπος που μπέρδεψε ένα άνθρωπο στο δρόμο με ένα φίλο/ γνωστό του και πήγε και του μίλησε. Αλλά δεν ήταν τελικά ο φίλος/γνωστός του.

Ντροπή.

Το χαθείς και να ρωτήσεις πώς θα πας κάπου που θες στην πόλη που μένεις.

Ντροπή.

Το να εξομολογηθεί το έρωτά του κανείς και να μην ανταποκριθεί το άλλο άτομο, να φάει χυλόπιτα.

Ντροπή.

Να κοπεί σε μια εξέταση.

Ντροπή.

Να απαντήσει κανείς «Δεν ξέρω». (Οι ερωτήσεις μπορούν να είναι πολλές και ποικίλες.)

Ντροπή.

Να μην ακούσει κανείς τι του είπε ο συνομιλητής του γιατί … και να τον ξαναρωτήσει τι είπε.

Ντροπή.

Να έχει κανείς το θάρρος της γνώμης του, σε όποια ηλικία κι αν είναι.

Ντροπή.

Να έχει ψωνίσει κανείς στο σουπερ μάρκετ και να έχει ξεχάσει το πορτοφόλι του.

Ντροπή .

Να πέσει ένα παιδί ενώ παίζει και να χτυπήσει και να λερωθεί.

Ντροπή.

Να μην αντέχεις να πιει κανείς πολύ αλκοόλ.

Ντροπή.

Να γελάσει δυνατά μέσα στο δρόμο χωρίς λόγο.

Ντροπή.

….

(Και μπορεί κανείς να συνεχίσει να γράφει σελίδες με παραδείγματα…)

Ντροπή. Αμηχανία. Ταπείνωση. Κατωτερότητα. Ενοχή.

Όλα όσα περικλείει μέσα της η ντροπή.

Ή μπορεί να καθρεφτίσει κανείς με μια λέξη όλα τα παραπάνω συναισθήματα : Ανασφάλεια.

Και ίσως και να μην έχει λάθος.

Αλλά δεν έχει σημασία το πώς θα την ονομάσει κανείς …

Αυτό που ίσως να έχει σημασία είναι:

Πώς όμως φτάνει μια λέξη να περικλείει από το συναίσθημα της αμηχανίας μέχρι το συναίσθημα της ταπείνωσης της κατωτερότητας και της ενοχής;

Πώς ή μάλλον γιατί η ντροπή μεταμορφώνεται από αμηχανία σε ταπείνωση, από αμηχανία σε κατωτερότητα , από αμηχανία σε ταπείνωση, από αμηχανία σε ενοχή , από αμηχανία σε ενοχή;

Η απάντηση μοιάζει απλή αν το σκεφτεί κανείς λογικά. Ότι δηλαδή πάει αναλογικά με αυτό που θα σκεφτεί , πει ή πράξει κανείς.

Φαίνεται ότι είναι απόλυτα λογικό.

Είναι όμως έτσι;

Ή είναι πάντα έτσι;

Αυτό δηλαδή που αισθάνεται κανείς είναι πάντα αυτό που αναλογεί σε αυτό που έχει σκεφτεί, πει ή κάνει;

Δεν έχουν υπάρξει φορές που ο καθένας μας έχει σκεφτεί ότι κάποιος άνθρωπος αντιδρά υπερβολικά σε μία κατάσταση;

Δεν έχει νιώσει ποτέ κανείς ότι αυτό που αισθάνεται είναι πιο έντονο, πιο βαρύ και πιο οδυνηρό από ό,τι αναλογεί σε αυτό που έχει συμβεί;

Δεν έχει νιώσει ποτέ κανείς ότι η γνώμη των άλλων μετράει περισσότερο από το πώς ο ίδιος αισθάνεται;

Δεν έχει νιώσει ποτέ κανείς κατώτερος των περιστάσεων;

Δεν έχει νιώσει ποτέ κανείς ότι ντρέπεται τόσο που θα ήθελε να ανοίξει ένα λαγούμι και να μπει μέσα;

Δεν έχει νιώσει ποτέ κανείς δεν θα το κάνει σωστά , οπότε προτιμά να μην το δοκιμάσει καν, για να μην κάνει λάθος;

Δεν έχει κλάψει ποτέ κανείς από εκνευρισμό και αγωνία γιατί δεν έχει καταλάβει τι έχει κάνεις λάθος;

Ή πιο συγκεκριμένα δεν έχει σκεφτεί ποτέ κανείς «Δεν ξέρω τι έχω κάνει λάθος!»;

Και να που εμφανίστηκε… η λέξη λάθος.

Και αφού υπάρχει η λέξη λάθος υπάρχει και η λέξη σωστό.

Και αν κάποιος δεν κάνει το σωστό έχει κάνει το λάθος.

Και τι σημαίνει στην τελική κάνω «λάθος»

Και τι σημαίνει δεν κάνω λάθος;

Για μένα ο καθένας έχει δικαίωμα στα λάθη του.

Γιατί υπάρχουν λάθη.

Γιατί όταν κανείς δεν κάνει καθόλου λάθη, χάνει…

Χάνει…

την ομορφιά του λάθους,

την ομορφιά της προσπάθειας,

την ομορφιά της αδεξιότητας,

την ομορφιά των αμήχανων στιγμών,

την ομορφιά του δεν πειράζει,

την δύναμη του να ζητήσει συγνώμη,

την δύναμη και την ομορφιά του μαθαίνω ,

Μα πριν από τα παραπάνω…

την ομορφιά του αυθόρμητου , του γνήσιου

την ομορφιά και τη δύναμη να είναι ο εαυτός του κανείς.

Κάποιος κάποτε είπε στον εαυτό του «Αχ η αλήθεια είναι ότι νιώθω μεγάλη αμηχανία! Ντρέπομαι!…»

Χαμογέλασε ,τα μάτια του έλαμψαν ,τα μάγουλά του ζεστάθηκαν

Και ύστερα ρώτησε τον εαυτό του «Υπάρχει όντως λόγος να ντρέπομαι;»

Και απάντησε «Όχι»

Χαμογέλασε ακόμα πιο πολύ και ένιωσε ήρεμος.

Αν απαντούσε «Ναι»;

Μια άλλη συζήτηση.

Ένα άλλο σενάριο.

Της Δόμνας Παπαγεωργίου
anapnoes
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top