Να παλεύεις στο σκοτάδι για να βρεις το φως

Γιατί η ζωή πάντα συνεχίζεται.

Ξυπνάς και βρίσκεσαι μόνος κάπου σκοτεινά, δε ξέρεις που.
Δε ξέρεις πως έφθασες εδώ.
Λίγες ακτίνες μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο και φωτίζουν τα σκαλιά.
Κατρακύλησες ως εδώ αυτό σου έρχεται σαν θύμηση.
Ψηλαφάς τους τοίχους με οδηγό αυτές τις ακτίνες.
Η υγρασία εισχωρεί στα κόκαλα σου και κάνει τις κινήσεις σου αργές.
Σέρνεις τα πόδια σου που ζυγίζουν τόνους ολόκληρους.
Ναι, μα είσαι όρθιος.
Kαταφέρνεις και φθάνεις ως το παράθυρο.
Έξω υπάρχει ένα τοπίο ονειρικό ντυμένο στα χρυσαφιά χρώματα του ηλιοβασιλέματος.
Γίνεται στην πλάση να υπάρχει ταυτόχρονα τόση χαρά μα και τόση δυστυχία;
Και όσο πιο πολύ κοιτάς την ομορφιά τόσο γίνεται μέσα σου αβάσταχτο το βάρος.
Ψάχνεις να βρεις τον φταίχτη.
Ποιος σε οδήγησε ως εδώ.
Ποιος σου στέρησε να χαρείς και εσύ την ομορφιά της ζωής.
Ψάχνεις κάπου να ρίξεις το φταίξιμο και το μόνο που βρίσκεις είναι ένας καθρέφτης.
Σπασμένος και κομματιασμένος.
Ικανός όμως για να καθρεφτίσει το είδωλο σου.
Εσύ ρίχτηκες μόνος σου στο σκοτάδι.

Γιατί πονούσαν τα μάτια σου στο φως και δεν είχες τη δύναμη να τ' αντέξεις.
Εσύ κρύφτηκες.
Και προτιμούσες να βλέπεις τη ζωή πίσω από ένα μικρό παράθυρο.
Παρέχει ασφάλεια.
Δεν είναι όμορφο.
Δεν προσφέρει ευτυχία.
Είναι αυτό που κατάφερες γιατί δεν πάλεψες.
Καλύτερα να έχεις πολλές ήττες παρά να παραιτηθείς απ' το παιχνίδι.
Μην μένεις ακίνητος.
Με όση δύναμη διαθέτεις κάνε βήματα μικρά που θα σε οδηγήσουν σε μεγαλύτερα.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα απ' την αδράνεια.
Αυτή σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο σκοτάδι.
Όσο χαμηλά και αν έπεσες μπορείς να ξανανέβεις σκαλί σκαλί.
Η ανάγκη για αλλαγή είναι το πρώτο βήμα.
Και ύστερα ακολουθεί η απόφαση.
Μια τέτοια απόφαση που πρέπει όμως να την παίρνεις κάθε μέρα.
Να παλεύεις κάθε μέρα.
Να σκύβεις το κεφάλι μόνο για να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου.
Και ύστερα προχωράς και πάλι.
Γιατί η ζωή πάντα συνεχίζεται.

Γεωργία Μαυρίδου

loveletters