Νοσταλγούσε εκείνη την αγκαλιά λίγο πριν τον ύπνο…
Μια φορά και πριν καιρό ήταν ένα κορίτσι. Σε κάθε βήμα της μπροστά έβρισκε πάντα δικαιολογίες για να πάει δυο βήματα πίσω.
Τη φόβιζε πάντα αυτό το βήμα μπροστά, της φαινόταν μεγαλύτερο απο εκείνη.
Κάποιοι τη θεωρούσαν απρόβλεπτη, απρόσιτη, αυταρχική μα κανένας δεν έβλεπε πίσω απο αυτό.
Εκείνη τα μετονόμαζε όλα αυτά σε δυναμικότητα. Ναι, ήταν δυναμική, οι καταστάσεις την έκαναν …
Μέχρι να κάνει εκείνο το βήμα. Την τρόμαζε τόσο πολύ.
Είχε μάθει να τα κάνει όλα μόνη της πια, ειχε συνηθίσει μ´αυτό. Κάποιες φορές νοσταλγούσε όμως Εκείνον τον κάποιο που θα της θύμιζε πως ειναι να είσαι μαζί του.
Εκείνον που θα την πήγαινε μπροστά.
Νοσταλγούσε εκείνον που θα σταματούσε όλη τη βαβούρα στο μυαλό της και θα έκανε το χάος να μοιάζει με αρμονία, θα την έκανε να γελάσει με την καρδιά της και θα του έλεγε όλα όσα είχε μέσα της.
Της είχε λείψει μια αγκαλιά που θα την έκανε να νιώθει ασφαλής, καλημέρες, καληνύχτες και οτιδήποτε άλλο κλισέ.
Νοσταλγούσε την αντρική μυρωδιά του φορεμένη στο αγαπημένο του μπλουζακι.
Της είχε λείψει να περπατήσει μαζί του με μπλεγμένο το χέρι του στο δικό της.
Νοσταλγούσε εκείνη την αγκαλιά λίγο πριν τον ύπνο…
Αυτή η αίσθηση της ηρεμίας πως είναι εκεί και πως κανένα όνειρο δεν ήταν ικανό να την ξυπνήσει.
Όλα αυτά της είχαν λείψει μα κάθε φορά που πήγαινε να κάνει αυτό το ένα βήμα μπροστά θυμόταν πως είχε πληγωθεί, είχε πονέσει τόσο που είχε αδειάσει, δεν ήξερε αν είχε να προσφέρει κάτι πια.
Ήταν ρίσκο για εκείνη πλέον και τη στένευαν αρκετά τα γοβάκια της για να προχωρήσει.
Ο καιρός πέρασε και ορκισμένη πως δε θα αφήσει κανέναν να την πληγώσει έβαλε τα πιο άνετα παπούτσια που βρήκε και προχώρησε.
Δεν ήταν κορίτσι πια …
Ηταν γυναίκα.
Τη φόβιζε πάντα αυτό το βήμα μπροστά, της φαινόταν μεγαλύτερο απο εκείνη.
Κάποιοι τη θεωρούσαν απρόβλεπτη, απρόσιτη, αυταρχική μα κανένας δεν έβλεπε πίσω απο αυτό.
Εκείνη τα μετονόμαζε όλα αυτά σε δυναμικότητα. Ναι, ήταν δυναμική, οι καταστάσεις την έκαναν …
Μέχρι να κάνει εκείνο το βήμα. Την τρόμαζε τόσο πολύ.
Είχε μάθει να τα κάνει όλα μόνη της πια, ειχε συνηθίσει μ´αυτό. Κάποιες φορές νοσταλγούσε όμως Εκείνον τον κάποιο που θα της θύμιζε πως ειναι να είσαι μαζί του.
Εκείνον που θα την πήγαινε μπροστά.
Νοσταλγούσε εκείνον που θα σταματούσε όλη τη βαβούρα στο μυαλό της και θα έκανε το χάος να μοιάζει με αρμονία, θα την έκανε να γελάσει με την καρδιά της και θα του έλεγε όλα όσα είχε μέσα της.
Της είχε λείψει μια αγκαλιά που θα την έκανε να νιώθει ασφαλής, καλημέρες, καληνύχτες και οτιδήποτε άλλο κλισέ.
Νοσταλγούσε την αντρική μυρωδιά του φορεμένη στο αγαπημένο του μπλουζακι.
Της είχε λείψει να περπατήσει μαζί του με μπλεγμένο το χέρι του στο δικό της.
Νοσταλγούσε εκείνη την αγκαλιά λίγο πριν τον ύπνο…
Αυτή η αίσθηση της ηρεμίας πως είναι εκεί και πως κανένα όνειρο δεν ήταν ικανό να την ξυπνήσει.
Όλα αυτά της είχαν λείψει μα κάθε φορά που πήγαινε να κάνει αυτό το ένα βήμα μπροστά θυμόταν πως είχε πληγωθεί, είχε πονέσει τόσο που είχε αδειάσει, δεν ήξερε αν είχε να προσφέρει κάτι πια.
Ήταν ρίσκο για εκείνη πλέον και τη στένευαν αρκετά τα γοβάκια της για να προχωρήσει.
Ο καιρός πέρασε και ορκισμένη πως δε θα αφήσει κανέναν να την πληγώσει έβαλε τα πιο άνετα παπούτσια που βρήκε και προχώρησε.
Δεν ήταν κορίτσι πια …
Ηταν γυναίκα.
Της Μαρίας Χριστίνας Σωτήρου
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.