Γι’αυτό μην κάνεις χατήρια σε ανθρωπάκια.
Έλα να μιλήσουμε για αυτοσυγκράτηση.
Ή καλύτερα να αναφερθούμε σε εκείνες τις στιγμές που πάει περίπατο κι εσύ βλέπεις τα πάντα κόκκινα.
Γιατί γίνεται, όσο κι αν προσπαθείς για το αντίθετο.
Θα έρθει η στιγμή που το ποτήρι σου θα ξεχειλίσει κι ας έχεις κάνει ό,τι μπορείς για πολύ πολύ καιρό να το κρατήσεις μισογεμάτο.
Αλλά δε γίνεται μάτια μου. Γιατί μπορείς να ελέγξεις τον εαυτο σου και τη συμπεριφορά του, αλλά όχι τους άλλους. Οι άλλοι δεν προβλέπονται. Κι όταν η αχαριστία, η κακία κι όλα εκείνα τα δεινά που κρύβονταν στο μυθικό κουτί της Πανδώρας, σε πλησιάζουν, τότε τα χάνεις.
Έλα να μιλήσουμε για τις ώρες εκείνες που χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου. Τότε που κοιτάς αλλά δε βλέπεις, μιλάς αλλά δεν ακούς.
Ξεσπάς.
Κι ίσως ξέρεις και σε πολλούς να φανεί αναίτια η αντίδραση σου. Υπερβολική ή δεν ξέρω και τι άλλο. Αλλά κανείς δεν μπορεί να μπει μες το κεφάλι σου και να αναγνωρίσει όλα αυτά που σε πλημμυρίζουν.
Χείμαρρος τα συναισθήματα εξωτερικεύονται κι όποιος βρεθεί μπροστά σου την πληρώνει. Μπορεί να φταίει, μπορεί και όχι.
Αλλά το ξέσπασμα δεν κάνει διακρίσεις.
Είναι εκείνα τα λεπτά, ίσως και δευτερόλεπτα, που αλλοιώνεται η μορφή σου, από κούραση, θυμό, παράπονο.
Είναι τα όριά σου, τα επιμελώς προστατευμένα, που χάνονται. Κι εσύ απομένεις ένας παραμορφωμένος εαυτός, έρμαιο των όσων σε ξεχειλίζουν.
Ξέρω. Το πέρασα, το νιώθω.
Σε νιώθω.
Ξέρω πως είναι να μη βρίσκουν αναγνώριση οι κόποι, να χτυπάς πάνω σε αδιαφορία κι αχαριστία.
Δεν μπορώ τους ανθρώπους που δεν ξέρουν να πουν ευχαριστώ.
Δεν αντέχω εκείνους που δεν μπορούν ή δε θέλουν να καταλάβουν.
Είσαι κι εσύ σαν εμένα. Καλός μα μέχρι ενός σημείου.
Είναι εκείνη η διακριτή κόκκινη γραμμή των ορίων σου. Από εκεί και πέρα δεν ξέρεις, μήτε και μπορείς να προβλέψεις ποιον θα πάρει ο διάολος. Γιατί κάποιον θα πάρει, δεν υπάρχει περίπτωση.
Και μεταξύ μας πρέπει κιόλας.
Για όλους εκείνους τους πατημένους σβέρκους που ποτέ δεν τόλμησαν να διεκδικήσουν.
Για όλους εκείνους τους καταπιεσμένους που πάντα λένε κι ευχαριστώ.
Για όλους εκείνους που έχουν πάντα υποχρεώσεις αλλά δεν τους αναγνωρίζονται ποτέ δικαιώματα.
Δικαίωμα σε μια κακή στιγμή, σε μια απροσεξία, σε ένα λάθος.
Τα βλέπεις λοιπόν κόκκινα και στέλνεις στο χαμό.
Προκαλείς χαμό και δε σε νοιάζει κιόλας.
Αλλά αξίζει;
Πες μου, τώρα που το χρώμα επανήλθε στα μάτια σου και ξεθώριασε το κόκκινο.
Άξιζε εκείνο το ανθρωπάριο το ξέσπασμά σου;
Όχι μάτια μου, δεν άξιζε. Κι ούτε θα βρεθεί ποτέ άνθρωπος που να αξίζει να απαρνιέσαι αυτό που στα αλήθεια είσαι.
Γι’αυτό μην κάνεις χατήρια σε ανθρωπάκια. Μη δίνεις τροφή για γλέντι στα κόμπλεξ που κουβαλούν εκεί που εσύ φυλάς το φιλότιμό σου.
Ο θυμός σου δεν τους αξίζει. Ούτε εσύ τους αξίζεις.
Αγάπα τον εαυτό σου και προστάτευσέ τον. Κι αν ποτέ σε φέρουν στα όριά σου, μόνο μια κουβέντα: “Ανάμεσα σε σένα και μένα, προτιμώ εμένα” και ύστερα φύγε.
Ή καλύτερα να αναφερθούμε σε εκείνες τις στιγμές που πάει περίπατο κι εσύ βλέπεις τα πάντα κόκκινα.
Γιατί γίνεται, όσο κι αν προσπαθείς για το αντίθετο.
Θα έρθει η στιγμή που το ποτήρι σου θα ξεχειλίσει κι ας έχεις κάνει ό,τι μπορείς για πολύ πολύ καιρό να το κρατήσεις μισογεμάτο.
Αλλά δε γίνεται μάτια μου. Γιατί μπορείς να ελέγξεις τον εαυτο σου και τη συμπεριφορά του, αλλά όχι τους άλλους. Οι άλλοι δεν προβλέπονται. Κι όταν η αχαριστία, η κακία κι όλα εκείνα τα δεινά που κρύβονταν στο μυθικό κουτί της Πανδώρας, σε πλησιάζουν, τότε τα χάνεις.
Έλα να μιλήσουμε για τις ώρες εκείνες που χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου. Τότε που κοιτάς αλλά δε βλέπεις, μιλάς αλλά δεν ακούς.
Ξεσπάς.
Κι ίσως ξέρεις και σε πολλούς να φανεί αναίτια η αντίδραση σου. Υπερβολική ή δεν ξέρω και τι άλλο. Αλλά κανείς δεν μπορεί να μπει μες το κεφάλι σου και να αναγνωρίσει όλα αυτά που σε πλημμυρίζουν.
Χείμαρρος τα συναισθήματα εξωτερικεύονται κι όποιος βρεθεί μπροστά σου την πληρώνει. Μπορεί να φταίει, μπορεί και όχι.
Αλλά το ξέσπασμα δεν κάνει διακρίσεις.
Είναι εκείνα τα λεπτά, ίσως και δευτερόλεπτα, που αλλοιώνεται η μορφή σου, από κούραση, θυμό, παράπονο.
Είναι τα όριά σου, τα επιμελώς προστατευμένα, που χάνονται. Κι εσύ απομένεις ένας παραμορφωμένος εαυτός, έρμαιο των όσων σε ξεχειλίζουν.
Ξέρω. Το πέρασα, το νιώθω.
Σε νιώθω.
Ξέρω πως είναι να μη βρίσκουν αναγνώριση οι κόποι, να χτυπάς πάνω σε αδιαφορία κι αχαριστία.
Δεν μπορώ τους ανθρώπους που δεν ξέρουν να πουν ευχαριστώ.
Δεν αντέχω εκείνους που δεν μπορούν ή δε θέλουν να καταλάβουν.
Είσαι κι εσύ σαν εμένα. Καλός μα μέχρι ενός σημείου.
Είναι εκείνη η διακριτή κόκκινη γραμμή των ορίων σου. Από εκεί και πέρα δεν ξέρεις, μήτε και μπορείς να προβλέψεις ποιον θα πάρει ο διάολος. Γιατί κάποιον θα πάρει, δεν υπάρχει περίπτωση.
Και μεταξύ μας πρέπει κιόλας.
Για όλους εκείνους τους πατημένους σβέρκους που ποτέ δεν τόλμησαν να διεκδικήσουν.
Για όλους εκείνους τους καταπιεσμένους που πάντα λένε κι ευχαριστώ.
Για όλους εκείνους που έχουν πάντα υποχρεώσεις αλλά δεν τους αναγνωρίζονται ποτέ δικαιώματα.
Δικαίωμα σε μια κακή στιγμή, σε μια απροσεξία, σε ένα λάθος.
Τα βλέπεις λοιπόν κόκκινα και στέλνεις στο χαμό.
Προκαλείς χαμό και δε σε νοιάζει κιόλας.
Αλλά αξίζει;
Πες μου, τώρα που το χρώμα επανήλθε στα μάτια σου και ξεθώριασε το κόκκινο.
Άξιζε εκείνο το ανθρωπάριο το ξέσπασμά σου;
Όχι μάτια μου, δεν άξιζε. Κι ούτε θα βρεθεί ποτέ άνθρωπος που να αξίζει να απαρνιέσαι αυτό που στα αλήθεια είσαι.
Γι’αυτό μην κάνεις χατήρια σε ανθρωπάκια. Μη δίνεις τροφή για γλέντι στα κόμπλεξ που κουβαλούν εκεί που εσύ φυλάς το φιλότιμό σου.
Ο θυμός σου δεν τους αξίζει. Ούτε εσύ τους αξίζεις.
Αγάπα τον εαυτό σου και προστάτευσέ τον. Κι αν ποτέ σε φέρουν στα όριά σου, μόνο μια κουβέντα: “Ανάμεσα σε σένα και μένα, προτιμώ εμένα” και ύστερα φύγε.
Της Στεύης Τσούτση
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.