Μια φορά ένιωσα ανάλαφρη, και μετά έγινα βαριά με θλίψη.
Ήσουν ένα σύννεφο που αιωρούνταν από πάνω μου, οι αλυσίδες που έδεναν τα άκρα μου, και το κρύο αεράκι που έκανε το σώμα μου να βρίσκεται σε ένταση με κάθε άδειο φύσημα.
Έχω σχεδόν πνιγεί στη δική μου θάλασσα δακρύων, περιμένοντας εσένα να μου δώσεις το χέρι σου. Αλλά ποτέ δεν το έκανες.
Μέσω αυτής της ανεξάρτητης πάλης είδα τον εσωτερικό μου εαυτό.
Η αντανάκλαση μού έδειξε μία γυναίκα που καταστράφηκε από κάποιον που αγαπούσε και θαύμαζε. Αυτός την έκανε πιο δυνατή και την παρότρυνε να πετάξει όταν φοβόταν να ανοίξει τα φτερά της.
Με την τυφλή εμπιστοσύνη της, έπεσε περισσότερο από ότι πετούσε. Και καθώς κοίταξε από την άβυσσο της, αυτός είχε φύγει.
Αυτή ήμουν εγώ για πολύ καιρό, φθίνοντας στο χειρότερο μου εαυτό κι εσύ πουθενά. Αναρωτιόμουν γιατί έφυγες και αν θα επιστρέψεις, κρατούσα την απουσία σου λες και είχε καμία ουσία.
Είδα τον εαυτό μου σε σένα όσο και τη δική μου αντανάκλαση, και ήταν σαν να είχαμε διαχωριστεί από την ίδια ψυχή. Με σκέπασες με ειλικρινείς χειρονομίες και όμορφα λόγια και η καρδιά σου έγινε το δίχτυ ασφαλείας μου.
Όταν με άφησες, ένιωσα απογοήτευση σε κάθε πόρο του δέρματος μου, σε κάθε κόκαλο του σώματος μου. Μια φορά ένιωσα ανάλαφρη, και μετά έγινα βαριά με θλίψη.
Ωστόσο δεν αναλώνομαι πλέον στις αντιδράσεις μου στην απρέπεια σου.
Όταν σκέφτομαι τον εαυτό μου μετά από εσένα, θυμάμαι μία εύθραυστη και εξαρτώμενη γυναίκα που πλέον δεν ξέρω.
Κάποτε ένιωσα 2 μέτρα κάτω από τη γη, μέχρι που φύτεψα τις ρίζες κι άνθισαν τριαντάφυλλα πάνω από τις δικές μου στάχτες.
Τώρα είμαι σε μία κατάσταση που προτιμώ την απουσία σου, έχω βρει περισσότερη παρηγοριά με αυτόν τον τρόπο, έχω αποδείξει στον εαυτό μου ότι δεν σε χρειάζομαι, έτσι ώστε τελικά να σε αφήσω.
Και όταν αρχίσω να πετάω ψηλά χωρίς εσένα, δεν θα κοιτάξω πίσω.
Έχω σχεδόν πνιγεί στη δική μου θάλασσα δακρύων, περιμένοντας εσένα να μου δώσεις το χέρι σου. Αλλά ποτέ δεν το έκανες.
Μέσω αυτής της ανεξάρτητης πάλης είδα τον εσωτερικό μου εαυτό.
Η αντανάκλαση μού έδειξε μία γυναίκα που καταστράφηκε από κάποιον που αγαπούσε και θαύμαζε. Αυτός την έκανε πιο δυνατή και την παρότρυνε να πετάξει όταν φοβόταν να ανοίξει τα φτερά της.
Με την τυφλή εμπιστοσύνη της, έπεσε περισσότερο από ότι πετούσε. Και καθώς κοίταξε από την άβυσσο της, αυτός είχε φύγει.
Αυτή ήμουν εγώ για πολύ καιρό, φθίνοντας στο χειρότερο μου εαυτό κι εσύ πουθενά. Αναρωτιόμουν γιατί έφυγες και αν θα επιστρέψεις, κρατούσα την απουσία σου λες και είχε καμία ουσία.
Είδα τον εαυτό μου σε σένα όσο και τη δική μου αντανάκλαση, και ήταν σαν να είχαμε διαχωριστεί από την ίδια ψυχή. Με σκέπασες με ειλικρινείς χειρονομίες και όμορφα λόγια και η καρδιά σου έγινε το δίχτυ ασφαλείας μου.
Όταν με άφησες, ένιωσα απογοήτευση σε κάθε πόρο του δέρματος μου, σε κάθε κόκαλο του σώματος μου. Μια φορά ένιωσα ανάλαφρη, και μετά έγινα βαριά με θλίψη.
Ωστόσο δεν αναλώνομαι πλέον στις αντιδράσεις μου στην απρέπεια σου.
Όταν σκέφτομαι τον εαυτό μου μετά από εσένα, θυμάμαι μία εύθραυστη και εξαρτώμενη γυναίκα που πλέον δεν ξέρω.
Κάποτε ένιωσα 2 μέτρα κάτω από τη γη, μέχρι που φύτεψα τις ρίζες κι άνθισαν τριαντάφυλλα πάνω από τις δικές μου στάχτες.
Τώρα είμαι σε μία κατάσταση που προτιμώ την απουσία σου, έχω βρει περισσότερη παρηγοριά με αυτόν τον τρόπο, έχω αποδείξει στον εαυτό μου ότι δεν σε χρειάζομαι, έτσι ώστε τελικά να σε αφήσω.
Και όταν αρχίσω να πετάω ψηλά χωρίς εσένα, δεν θα κοιτάξω πίσω.
Της Φραγκίσκας Στρούμπου
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.