Όχι γιατί θέλω, αλλά γιατί επιβάλλεται.
Φύγε!
Τι δεν καταλαβαίνεις επιτέλους;Θέλω να φύγεις και να μην ξαναγυρίσεις. Να φύγεις από τη σκέψη μου να ηρεμήσω.
Γιατί δεν αντέχω άλλο, με ακούς;
Απόμεινα να περιμένω εσένα. Απόμεινα να πιστεύω στις ανόητες δικαιολογίες σου κι εσύ να μην έρχεσαι ποτέ.
Και περνούν οι μέρες, περνούν οι μήνες, τα χρόνια. Κι εγώ μόνη κοιτώ έξω από το παράθυρο. Μα παραμένει άδειος ο δρόμος μου. Τινάζομαι σε κάθε χτύπημα της πόρτας, σε κάθε υποψία τηλεφωνήματος. Κι όμως δεν είσαι εσύ. Ποτέ δεν είσαι.
Θέλω να φύγεις μα ολοένα σε ζητώ. Κι είναι το μυαλό που πρέπει να ξεκολλήσει, αυτό το ξέρω. Μα δεν μπορώ. Αλλά θέλω. Βαθιά μέσα μου θέλω να ξημερώσει μια μέρα που δε θα σημαίνεις τίποτα για μένα. Θέλω να έρθει εκείνη η στιγμή που θα είσαι ένας ξένος. Που θα σε νιώσω για την ακρίβεια ξένο, γιατί στα αλήθεια είσαι. Το πρόβλημα όμως είναι πως σε νιώθω εγώ.
Κι εγώ σε νιώθω δικό μου, ας μην έγινες ποτέ.
Τρελαίνομαι μάλλον. Μα το είναι μου ουρλιάζει να φύγεις από μέσα μου. Ουρλιάζει την ίδια στιγμή που χαϊδεύει τη σκέψη σου και την καλοπιάνει να μείνει.
Μόνο που πέρασε καιρός αγάπη μου. Και σημάδια σου δεν είδα πουθενά. Μόνο κάτι ψίχουλα έννοιας που χόρτασαν την πείνα μέσα μου λες κι ήταν καρβέλια ολόκληρα. Αλλά το έκαναν μόνο για λίγο. Ύστερα, το θηρίο που πεινά μέσα μου για σένα ξύπνησε και ζητούσε τη μερίδα του. Μερίδα κανονική κι όχι ψίχουλα.
Γιατί μου το κάνεις αυτό; Πότε σε αδίκησα; Πότε σου φέρθηκα άσχημα; Γιατί πρέπει να είμαι σε ένα αιώνιο περίμενε; Γιατί δε μου το ξεκόβεις σε τελική ανάλυση. Πες μου ότι δε με θέλεις κι άσε με να το αντιμετωπίσω. Με ελπίδες κανένα κόλλημα δε σβήστηκε ποτέ. Κι εγώ είμαι κολλημένη αγάπη μου μαζί σου. Με κυριεύει η μυρωδιά σου κι ας μη μου χαρίστηκε ποτέ. Με στοιχειώνει το άγγιγμά σου κι ας ήταν πάντα τσιγκούνικα δοσμένο.
Σε θέλω. Αλλά θέλω και να με θέλεις. Κι αν δε με θέλεις, θα πρέπει να το πεις για να μάθω κι εγώ να μη σε θέλω.
Κύκλος. Ελπίζω όχι φαύλος γιατί βασανίζομαι.
Φύγε. Σήκω και φύγε αν δε με θέλεις.
Κι άσε με να το παλέψω. Όπως μπορέσω θα το απωθήσω από μέσα μου.
Θα σε σβήσω μάτια μου αν πρέπει.
Και κάτι μου λέει ότι πρέπει.
Γιατί είμαι νέος άνθρωπος και δεν έχω όνειρα. Ζω την κάθε μέρα όπως ξημερώνει κι αναμένω.
Εσένα μόνο. Κι όλα τα άλλα τα αφήνω στην τύχη τους.
Μόνο που όπως φαίνεται θα έπρεπε να κάνω ακριβώς το αντίθετο.
Και σου ορκίζομαι πως θα το κάνω.
Όχι γιατί θέλω, αλλά γιατί επιβάλλεται.
Τι δεν καταλαβαίνεις επιτέλους;Θέλω να φύγεις και να μην ξαναγυρίσεις. Να φύγεις από τη σκέψη μου να ηρεμήσω.
Γιατί δεν αντέχω άλλο, με ακούς;
Απόμεινα να περιμένω εσένα. Απόμεινα να πιστεύω στις ανόητες δικαιολογίες σου κι εσύ να μην έρχεσαι ποτέ.
Και περνούν οι μέρες, περνούν οι μήνες, τα χρόνια. Κι εγώ μόνη κοιτώ έξω από το παράθυρο. Μα παραμένει άδειος ο δρόμος μου. Τινάζομαι σε κάθε χτύπημα της πόρτας, σε κάθε υποψία τηλεφωνήματος. Κι όμως δεν είσαι εσύ. Ποτέ δεν είσαι.
Θέλω να φύγεις μα ολοένα σε ζητώ. Κι είναι το μυαλό που πρέπει να ξεκολλήσει, αυτό το ξέρω. Μα δεν μπορώ. Αλλά θέλω. Βαθιά μέσα μου θέλω να ξημερώσει μια μέρα που δε θα σημαίνεις τίποτα για μένα. Θέλω να έρθει εκείνη η στιγμή που θα είσαι ένας ξένος. Που θα σε νιώσω για την ακρίβεια ξένο, γιατί στα αλήθεια είσαι. Το πρόβλημα όμως είναι πως σε νιώθω εγώ.
Κι εγώ σε νιώθω δικό μου, ας μην έγινες ποτέ.
Τρελαίνομαι μάλλον. Μα το είναι μου ουρλιάζει να φύγεις από μέσα μου. Ουρλιάζει την ίδια στιγμή που χαϊδεύει τη σκέψη σου και την καλοπιάνει να μείνει.
Μόνο που πέρασε καιρός αγάπη μου. Και σημάδια σου δεν είδα πουθενά. Μόνο κάτι ψίχουλα έννοιας που χόρτασαν την πείνα μέσα μου λες κι ήταν καρβέλια ολόκληρα. Αλλά το έκαναν μόνο για λίγο. Ύστερα, το θηρίο που πεινά μέσα μου για σένα ξύπνησε και ζητούσε τη μερίδα του. Μερίδα κανονική κι όχι ψίχουλα.
Γιατί μου το κάνεις αυτό; Πότε σε αδίκησα; Πότε σου φέρθηκα άσχημα; Γιατί πρέπει να είμαι σε ένα αιώνιο περίμενε; Γιατί δε μου το ξεκόβεις σε τελική ανάλυση. Πες μου ότι δε με θέλεις κι άσε με να το αντιμετωπίσω. Με ελπίδες κανένα κόλλημα δε σβήστηκε ποτέ. Κι εγώ είμαι κολλημένη αγάπη μου μαζί σου. Με κυριεύει η μυρωδιά σου κι ας μη μου χαρίστηκε ποτέ. Με στοιχειώνει το άγγιγμά σου κι ας ήταν πάντα τσιγκούνικα δοσμένο.
Σε θέλω. Αλλά θέλω και να με θέλεις. Κι αν δε με θέλεις, θα πρέπει να το πεις για να μάθω κι εγώ να μη σε θέλω.
Κύκλος. Ελπίζω όχι φαύλος γιατί βασανίζομαι.
Φύγε. Σήκω και φύγε αν δε με θέλεις.
Κι άσε με να το παλέψω. Όπως μπορέσω θα το απωθήσω από μέσα μου.
Θα σε σβήσω μάτια μου αν πρέπει.
Και κάτι μου λέει ότι πρέπει.
Γιατί είμαι νέος άνθρωπος και δεν έχω όνειρα. Ζω την κάθε μέρα όπως ξημερώνει κι αναμένω.
Εσένα μόνο. Κι όλα τα άλλα τα αφήνω στην τύχη τους.
Μόνο που όπως φαίνεται θα έπρεπε να κάνω ακριβώς το αντίθετο.
Και σου ορκίζομαι πως θα το κάνω.
Όχι γιατί θέλω, αλλά γιατί επιβάλλεται.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.