Δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει…
Στη μαγεία του παραμυθιού σχεδόν κανένας δεν μπορεί ν’ αντισταθεί. Γιατί η ζωή θέλει το παραμύθι της. Κι ας μας μπερδεύει καμιά φορά όταν δεν αρχίζει με το «Μια φορά κι έναν καιρό…». Κι ας μας παγώνει κάποιες άλλες αυτό το αναπάντητο «Αυτοί ζήσαν καλά, εμείς;;»
Τα παραμύθια της ενήλικης ζωής μας εμφανίζονται αιφνιδιαστικά κι ανατρεπτικά, αναστατώνοντας το «υπαρξιακό μας σύμπαν». Μια αναστάτωση αλλιώτικη, ξεχωριστή… σχεδόν παραμυθένια.
Ας είμαστε ειλικρινείς, οι περισσότεροι ονειρευόμαστε αυτό το κύλισμα στη χρυσόσκονη του παραμυθιού. Γιατί τα παραμύθια, βλέπετε, κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα. Δεν μπορείς να αγνοήσεις τη λάμψη στο βλέμμα του παραμυθά που στο αφηγείται. Το χαμόγελο που ξεχωρίζει ανάμεσα στις λέξεις του. Και τότε είναι που αναρωτιέσαι πώς να είναι άραγε να σε αγγίζει το μαγικό ραβδάκι της καλής νεράιδας, έστω κι αν το ρίσκο να συναντήσεις τον κακό δράκο είναι μεγάλο.
Είναι γεγονός ότι το παραμύθι της αιώνιας στιγμής που ζούμε, το ζούμε με πάθος. Μέχρι να φτάσει στο τέλος του, όπως όλα τα παραμύθια. Καμιά φορά το τρώμε κιόλας. Και τότε είναι που το ξορκίζουμε με το ίδιο πάθος. Δεν το ορίζεις όμως το παραμύθι. Εκείνο πάλι θα γυρίσει την ανέμη του και πάλι θα έρθει απρόσκλητο κι αυθάδικο για να τρυπώσει στη ζωούλα σου μερικούς κόκκους χρυσόσκονης. Απλά και μόνο για να σου επιβεβαιώσει ότι έχεις δικαίωμα να το ζήσεις. Με όποιο κόστος.
Κάποιοι ίσως γελάσουν διαβάζοντας αυτές τις αράδες. Ανόητοι ρομαντισμοί, ίσως σκεφτούν. Αν θέλουμε, όμως, να μιλήσουμε σοβαρά, η αλήθεια είναι ότι αυτό που εμείς οι ενήλικες χαρακτηρίζουμε «μαγεία του παραμυθιού», το προσεγγίζουμε με τρεις τρόπους. Υπάρχουν ανάμεσά μας εκείνοι που δεν έτυχε ποτέ (μέχρι τώρα!) στη ζωή τους να γνωρίσουν τη λάμψη της χρυσόσκονής του. Ίσως γι’ αυτό να την σνομπάρουν και να την απαξιώνουν ως μια υπερβολή των ανώριμων ρομαντικών. Υπάρχουν οι άλλοι, που είχαν την τύχη κάπου κάποτε να τους αγγίξει το μαγικό ραβδί. Αυτοί κρατούν μέσα τους αυτό το μαγικό κομμάτι τρυφερά φυλαγμένο, ανεξάρτητα από την κατάληξη που είχε η πορεία της ζωής τους. Και τέλος, υπάρχουν οι αθεράπευτα ρομαντικοί που περιμένουν αυτό το μαγικά διαφορετικό να τους συνεπάρει.
Η ουσία, πάντως, είναι ότι η μαγική χρυσόσκονη πάντα θα γοητεύει, γιατί τα παραμύθια δεν έχουν ηλικία. Ούτε φύλο. Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν ημίμετρα στη μαγεία. Μετριέται στο απόλυτο της ύπαρξής της, ούτε στο πολύ ούτε στο λίγο. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Αν τη νιώσεις, δε σου αφήνει περιθώρια να την αμφισβητήσεις. Κι αν τυχόν την απαρνηθείς και λύσουν άδοξα τα μάγια, πάντα θα μένει κολλημένος μέσα σου ένας κόκκος χρυσόσκονης για να σου θυμίζει το δικό σου παραμύθι που σου όρισε η μοίρα.
Όπως και να ’χει, τα παραμύθια πάντα θα σαγηνεύουν, θα μαγεύουν και θα μαγνητίζουν τις στιγμές μέσα τους. Κι εμείς αιώνια παιδιά, πάντα θα συνεχίζουμε να τα αναζητάμε!!
«Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη… Δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει…».
Τα παραμύθια της ενήλικης ζωής μας εμφανίζονται αιφνιδιαστικά κι ανατρεπτικά, αναστατώνοντας το «υπαρξιακό μας σύμπαν». Μια αναστάτωση αλλιώτικη, ξεχωριστή… σχεδόν παραμυθένια.
Ας είμαστε ειλικρινείς, οι περισσότεροι ονειρευόμαστε αυτό το κύλισμα στη χρυσόσκονη του παραμυθιού. Γιατί τα παραμύθια, βλέπετε, κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα. Δεν μπορείς να αγνοήσεις τη λάμψη στο βλέμμα του παραμυθά που στο αφηγείται. Το χαμόγελο που ξεχωρίζει ανάμεσα στις λέξεις του. Και τότε είναι που αναρωτιέσαι πώς να είναι άραγε να σε αγγίζει το μαγικό ραβδάκι της καλής νεράιδας, έστω κι αν το ρίσκο να συναντήσεις τον κακό δράκο είναι μεγάλο.
Είναι γεγονός ότι το παραμύθι της αιώνιας στιγμής που ζούμε, το ζούμε με πάθος. Μέχρι να φτάσει στο τέλος του, όπως όλα τα παραμύθια. Καμιά φορά το τρώμε κιόλας. Και τότε είναι που το ξορκίζουμε με το ίδιο πάθος. Δεν το ορίζεις όμως το παραμύθι. Εκείνο πάλι θα γυρίσει την ανέμη του και πάλι θα έρθει απρόσκλητο κι αυθάδικο για να τρυπώσει στη ζωούλα σου μερικούς κόκκους χρυσόσκονης. Απλά και μόνο για να σου επιβεβαιώσει ότι έχεις δικαίωμα να το ζήσεις. Με όποιο κόστος.
Κάποιοι ίσως γελάσουν διαβάζοντας αυτές τις αράδες. Ανόητοι ρομαντισμοί, ίσως σκεφτούν. Αν θέλουμε, όμως, να μιλήσουμε σοβαρά, η αλήθεια είναι ότι αυτό που εμείς οι ενήλικες χαρακτηρίζουμε «μαγεία του παραμυθιού», το προσεγγίζουμε με τρεις τρόπους. Υπάρχουν ανάμεσά μας εκείνοι που δεν έτυχε ποτέ (μέχρι τώρα!) στη ζωή τους να γνωρίσουν τη λάμψη της χρυσόσκονής του. Ίσως γι’ αυτό να την σνομπάρουν και να την απαξιώνουν ως μια υπερβολή των ανώριμων ρομαντικών. Υπάρχουν οι άλλοι, που είχαν την τύχη κάπου κάποτε να τους αγγίξει το μαγικό ραβδί. Αυτοί κρατούν μέσα τους αυτό το μαγικό κομμάτι τρυφερά φυλαγμένο, ανεξάρτητα από την κατάληξη που είχε η πορεία της ζωής τους. Και τέλος, υπάρχουν οι αθεράπευτα ρομαντικοί που περιμένουν αυτό το μαγικά διαφορετικό να τους συνεπάρει.
Η ουσία, πάντως, είναι ότι η μαγική χρυσόσκονη πάντα θα γοητεύει, γιατί τα παραμύθια δεν έχουν ηλικία. Ούτε φύλο. Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν ημίμετρα στη μαγεία. Μετριέται στο απόλυτο της ύπαρξής της, ούτε στο πολύ ούτε στο λίγο. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Αν τη νιώσεις, δε σου αφήνει περιθώρια να την αμφισβητήσεις. Κι αν τυχόν την απαρνηθείς και λύσουν άδοξα τα μάγια, πάντα θα μένει κολλημένος μέσα σου ένας κόκκος χρυσόσκονης για να σου θυμίζει το δικό σου παραμύθι που σου όρισε η μοίρα.
Όπως και να ’χει, τα παραμύθια πάντα θα σαγηνεύουν, θα μαγεύουν και θα μαγνητίζουν τις στιγμές μέσα τους. Κι εμείς αιώνια παιδιά, πάντα θα συνεχίζουμε να τα αναζητάμε!!
«Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη… Δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει…».
Της Γεωργίας Ανδριώτου
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.