Μήπως έχεις ήδη αργήσει;
Οι δικοί μου φίλοι δεν είναι σαν τους άλλους.
Είναι διαφορετικοί.
Και δεν το λέω επειδή είναι δικοί μου, απλά έτσι είναι.
Δεν ήμασταν μαζί σχολείο, δε σπουδάσαμε, μήτε δουλέψαμε μαζί.
Οι δικοί μου φίλοι αγαπούν ότι κι εγώ. Κι είναι αυτή η αγάπη που μοιραζόμαστε που μας δένει. Είναι αυτή η αγάπη που κάνει άλλες ηλικίες, άλλα βιώματα, άλλους χαρακτήρες να γίνονται συμβατά.
Γιατί δε μοιάζουμε με τους φίλους μου. Κι ούτε και το θέλησα ποτέ. Άλλωστε είναι η μοναδικότητα του καθενός στη φιλία που δίνει χρώμα στη σχέση. Δίνει πνοή κι αρώματα.
Οι δικοί μου φίλοι είναι μοναδικοί. Όπως ακριβώς και οι στιγμές που μοιραζόμαστε.
Όπως μοναδικοί είναι και οι δικοί σου φίλοι, όπως μοναδικοί είναι κι όλοι οι φίλοι ανά τον κόσμο.
Είναι η οικογένεια που επέλεξα να έχω, παρά το ότι δεν έχουμε μήτε μια σταγονίτσα κοινό αίμα.
Είναι οι άνθρωποι που δε θα διστάσουν να με χαστουκίσουν για να συνέλθω, να με ταρακουνήσουν για να προσγειωθώ, να με ανεβάσουν όταν χρειάζεται.
Είναι οι φίλοι μου και δε χρειάζεται κανείς άλλος προσδιορισμός για να τους περιγράψει.
Μόνο αγάπη. Μόνο εκείνο το αίσθημα της πληρότητας όταν όλος ο κόσμος γύρω μου είναι λειψός. Λειψός από αισθήματα, λειψός από εμπιστοσύνη.
Είναι οι φίλοι μου και είναι σημαντικοί. Γιατί από τόσους και τόσους ανθρώπους που βρέθηκαν δίπλα μου και υποστήριξαν πως θα σταθούν, εκείνοι μόνο ήξεραν πως να το κάνουν. Γι’αυτό τους αγαπώ.
Γιατί σε έναν κόσμο που δεν εμπιστεύεται πια μήτε τον εαυτό του, εκείνοι μου έδωσαν λόγους να πιστέψω πως δε βουλιάζουμε.
Σε έναν κόσμο που ο ένας τρώει το μάτι του αλλουνού, εκείνοι -όπως κι εγώ άλλωστε- είναι διατεθιμένοι να μοιραστούν τα μάτια τους μαζί μου. Κι είναι όμορφη η ματιά τους. Γεμάτη χρώματα και ζωή, γεμάτη καλοσύνη.
Οι δικοί μου φίλοι είναι οι πολύτιμοί μου. Δεν πληγώνουν τα λόγια τους κι ας με κάνουν να κλαίω. Δεν πληγώνουν οι πράξεις τους κι ας μην είναι πάντα της αρεσκείας μου. Είναι όμως για το καλό μου. Κι αυτό έρχεται πάντα ο χρόνος να το αποδείξει.
Οι δικοί μου φίλοι είναι φάροι σε θάλασσες γεμάτες βράχια. Είναι φάροι σε θάλασσες γεμάτες κακία κι ανθρώπους έτοιμους να εκμεταλλευτούν και να κατασπαράξουν. Κι όσο τους αγαπώ, άλλο τόσο είμαι περήφανη γι’αυτούς. Γιατί έμαθαν στα δύσκολα να αντέχουν, έμαθαν να στηρίζουν, έμαθαν να είναι καλοί άνθρωποι.
Κι αυτή η καλοσύνη τους είναι το ομορφότερο δώρο που θα μπορούσε να μου χαριστεί ποτέ. Γιατί γεμίσαμε μεγάλα λόγια κι ακόμη μεγαλύτερες μα άδειες αγκαλιές.
Γεμίσαμε φίλους που δεν είναι φίλοι. Γεμίσαμε ανθρώπους που δεν είναι άνθρωποι.
Οι δικοί μου φίλοι όμως είναι άνθρωποι.
Κι εγώ είμαι τυχερή και περήφανη γι’αυτούς. Και δεν παύω να τους το λέω. Γιατί η αγάπη, η εκτίμηση και η ευγνωμοσύνη πρέπει να μοιράζονται κάθε μέρα.
Εσύ; Πόσο τυχερός νιώθεις για τους φίλους σου;
Και πότε ήταν η τελευταία φορά που το μοιράστηκες;
Μήπως τώρα; Μήπως έχεις ήδη αργήσει;
Είναι διαφορετικοί.
Και δεν το λέω επειδή είναι δικοί μου, απλά έτσι είναι.
Δεν ήμασταν μαζί σχολείο, δε σπουδάσαμε, μήτε δουλέψαμε μαζί.
Οι δικοί μου φίλοι αγαπούν ότι κι εγώ. Κι είναι αυτή η αγάπη που μοιραζόμαστε που μας δένει. Είναι αυτή η αγάπη που κάνει άλλες ηλικίες, άλλα βιώματα, άλλους χαρακτήρες να γίνονται συμβατά.
Γιατί δε μοιάζουμε με τους φίλους μου. Κι ούτε και το θέλησα ποτέ. Άλλωστε είναι η μοναδικότητα του καθενός στη φιλία που δίνει χρώμα στη σχέση. Δίνει πνοή κι αρώματα.
Οι δικοί μου φίλοι είναι μοναδικοί. Όπως ακριβώς και οι στιγμές που μοιραζόμαστε.
Όπως μοναδικοί είναι και οι δικοί σου φίλοι, όπως μοναδικοί είναι κι όλοι οι φίλοι ανά τον κόσμο.
Είναι η οικογένεια που επέλεξα να έχω, παρά το ότι δεν έχουμε μήτε μια σταγονίτσα κοινό αίμα.
Είναι οι άνθρωποι που δε θα διστάσουν να με χαστουκίσουν για να συνέλθω, να με ταρακουνήσουν για να προσγειωθώ, να με ανεβάσουν όταν χρειάζεται.
Είναι οι φίλοι μου και δε χρειάζεται κανείς άλλος προσδιορισμός για να τους περιγράψει.
Μόνο αγάπη. Μόνο εκείνο το αίσθημα της πληρότητας όταν όλος ο κόσμος γύρω μου είναι λειψός. Λειψός από αισθήματα, λειψός από εμπιστοσύνη.
Είναι οι φίλοι μου και είναι σημαντικοί. Γιατί από τόσους και τόσους ανθρώπους που βρέθηκαν δίπλα μου και υποστήριξαν πως θα σταθούν, εκείνοι μόνο ήξεραν πως να το κάνουν. Γι’αυτό τους αγαπώ.
Γιατί σε έναν κόσμο που δεν εμπιστεύεται πια μήτε τον εαυτό του, εκείνοι μου έδωσαν λόγους να πιστέψω πως δε βουλιάζουμε.
Σε έναν κόσμο που ο ένας τρώει το μάτι του αλλουνού, εκείνοι -όπως κι εγώ άλλωστε- είναι διατεθιμένοι να μοιραστούν τα μάτια τους μαζί μου. Κι είναι όμορφη η ματιά τους. Γεμάτη χρώματα και ζωή, γεμάτη καλοσύνη.
Οι δικοί μου φίλοι είναι οι πολύτιμοί μου. Δεν πληγώνουν τα λόγια τους κι ας με κάνουν να κλαίω. Δεν πληγώνουν οι πράξεις τους κι ας μην είναι πάντα της αρεσκείας μου. Είναι όμως για το καλό μου. Κι αυτό έρχεται πάντα ο χρόνος να το αποδείξει.
Οι δικοί μου φίλοι είναι φάροι σε θάλασσες γεμάτες βράχια. Είναι φάροι σε θάλασσες γεμάτες κακία κι ανθρώπους έτοιμους να εκμεταλλευτούν και να κατασπαράξουν. Κι όσο τους αγαπώ, άλλο τόσο είμαι περήφανη γι’αυτούς. Γιατί έμαθαν στα δύσκολα να αντέχουν, έμαθαν να στηρίζουν, έμαθαν να είναι καλοί άνθρωποι.
Κι αυτή η καλοσύνη τους είναι το ομορφότερο δώρο που θα μπορούσε να μου χαριστεί ποτέ. Γιατί γεμίσαμε μεγάλα λόγια κι ακόμη μεγαλύτερες μα άδειες αγκαλιές.
Γεμίσαμε φίλους που δεν είναι φίλοι. Γεμίσαμε ανθρώπους που δεν είναι άνθρωποι.
Οι δικοί μου φίλοι όμως είναι άνθρωποι.
Κι εγώ είμαι τυχερή και περήφανη γι’αυτούς. Και δεν παύω να τους το λέω. Γιατί η αγάπη, η εκτίμηση και η ευγνωμοσύνη πρέπει να μοιράζονται κάθε μέρα.
Εσύ; Πόσο τυχερός νιώθεις για τους φίλους σου;
Και πότε ήταν η τελευταία φορά που το μοιράστηκες;
Μήπως τώρα; Μήπως έχεις ήδη αργήσει;
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.