Το θέλω εγώ για μένα.
Το παράπονό μου θέλω να σου πω.
Για εκείνες τις φορές που έπρεπε να με υπολογίσεις και δεν το έκανες.
Για εκείνες τις φορές που έπρεπε να με σεβαστείς κι όμως προτίμησες να με αγνοήσεις.
Το παράπονό μου θέλω να σου πω.
Για τις φορές που δεν περίμενες να ακούσεις τη φωνή μου. Ή που την άκουσες μα δεν την κράτησες ποτέ.
Λάθος σου φάνηκε ή σωστή, ήταν δική μου. Ήταν η αλήθεια μου κι εσύ την ξεπέρασες.
Το παράπονό μου θέλω να σου πω.
Για τις στιγμές που έμεινες δίπλα μου αλλά δεν ήσουν. Έπιανα σάρκα μα δεν έβρισκα ψυχή.
Για τις ώρες που με άφησες να βολοδέρνω μόνη μου στις φουρτούνες της ζωής.
Το παράπονό μου θέλω να σου πω.
Λες με αγάπησες. Μα εγώ δεν ένιωσα το χάδι της αγάπης σου ποτέ να με ζεσταίνει.
Λες με σεβάστηκες. Μα οι πράξεις σου έδειχναν κάθε απλή μέρα κάτι άλλο. Κάτι που αρνούμαι ακόμη και να αρθρώσω για να μην αντιμετωπίσω κατάμουτρα την αλήθεια που αποφεύγω.
Υπάρχω, ξέρεις.
Είμαι εδώ, έχω καρδιά, ψυχή, υπόσταση. Έχω συναισθήματα που ξεχειλίζουν μέσα μου κι εγώ δε λέω λέξη.
Φταίω θα μου πεις. Φταίω για όλες εκείνες τις φορές που έπρεπε να βροντοφωνάξω τα θέλω μου κι εγώ κούρνιαξα στην ασφάλεια της σιωπής.
Καλόβολη με λες. Ηττημένη με σκέφτομαι. Γιατί στις μάχες της ζωής, εκείνες τις μικρές, τις καθημερινές, εκείνες που σου εξασφαλίζουν τα χαμόγελα, εγώ πέταξα τα όπλα. Για την ακρίβεια δε θέλησα ποτέ να τα πιάσω στα χέρια μου.
Κι είναι αυτό που λέει ο λαός μες την απέραντη σοφία του. “Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, τον πόλεμο τον χάνει”.
Έτσι είμαι. Ηττημένη από την εκκίνηση. Και πάντα φοβισμένη.
Δεν ξέρω τι με κρατά κι αφήνω έτσι να με πατούν.
Φιλότιμο θα το πει κάποιος.
Καλοσύνη, κάποιος άλλος. Χάδι για τα αυτιά μου αυτές οι λέξεις μα και καλογυαλισμένα ψέματα.
Γιατί σε έναν κόσμο που ξέρει να πατάει στο λαιμό, οι καλόβολοι όπως λένε είναι τα μεγαλύτερα θύματα.
Είναι οι πιο μεγάλοι κιοτήδες.
Δειλή είμαι φίλε. Κι ενίοτε μαλάκας με περικεφαλαία. Γιατί πατώ μόνη τον εαυτό μου και τα θέλω μου για τους άλλους.
Για σένα που αγαπώ, για εκείνον που σέβομαι, για τον άλλο που υποστηρίζω.
Κι εγώ;
Πάντα αλλού με μοίρες απόκλισης από εκεί που αληθινά θέλω να είμαι.
Το παράπονό μου θέλω να σου πω.
Όχι απαραίτητα να το ακούσεις εσύ. Άλλωστε εσύ καλόμαθες στη σιγουριά που σου έφτιαξα.
Θέλω να το πω για να το ακούσω εγώ.
Το θέλω εγώ για μένα.
Μπας και το χαστούκι του ακούσματός του με κάνει και συνέλθω. Με κάνει και αγαπήσω κι εμένα εκτός όλων των άλλων.
Γιατί που πάω αν δεν αγαπώ τον εαυτό μου;
Που πάω, μου λες;
Για εκείνες τις φορές που έπρεπε να με υπολογίσεις και δεν το έκανες.
Για εκείνες τις φορές που έπρεπε να με σεβαστείς κι όμως προτίμησες να με αγνοήσεις.
Το παράπονό μου θέλω να σου πω.
Για τις φορές που δεν περίμενες να ακούσεις τη φωνή μου. Ή που την άκουσες μα δεν την κράτησες ποτέ.
Λάθος σου φάνηκε ή σωστή, ήταν δική μου. Ήταν η αλήθεια μου κι εσύ την ξεπέρασες.
Το παράπονό μου θέλω να σου πω.
Για τις στιγμές που έμεινες δίπλα μου αλλά δεν ήσουν. Έπιανα σάρκα μα δεν έβρισκα ψυχή.
Για τις ώρες που με άφησες να βολοδέρνω μόνη μου στις φουρτούνες της ζωής.
Το παράπονό μου θέλω να σου πω.
Λες με αγάπησες. Μα εγώ δεν ένιωσα το χάδι της αγάπης σου ποτέ να με ζεσταίνει.
Λες με σεβάστηκες. Μα οι πράξεις σου έδειχναν κάθε απλή μέρα κάτι άλλο. Κάτι που αρνούμαι ακόμη και να αρθρώσω για να μην αντιμετωπίσω κατάμουτρα την αλήθεια που αποφεύγω.
Υπάρχω, ξέρεις.
Είμαι εδώ, έχω καρδιά, ψυχή, υπόσταση. Έχω συναισθήματα που ξεχειλίζουν μέσα μου κι εγώ δε λέω λέξη.
Φταίω θα μου πεις. Φταίω για όλες εκείνες τις φορές που έπρεπε να βροντοφωνάξω τα θέλω μου κι εγώ κούρνιαξα στην ασφάλεια της σιωπής.
Καλόβολη με λες. Ηττημένη με σκέφτομαι. Γιατί στις μάχες της ζωής, εκείνες τις μικρές, τις καθημερινές, εκείνες που σου εξασφαλίζουν τα χαμόγελα, εγώ πέταξα τα όπλα. Για την ακρίβεια δε θέλησα ποτέ να τα πιάσω στα χέρια μου.
Κι είναι αυτό που λέει ο λαός μες την απέραντη σοφία του. “Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, τον πόλεμο τον χάνει”.
Έτσι είμαι. Ηττημένη από την εκκίνηση. Και πάντα φοβισμένη.
Δεν ξέρω τι με κρατά κι αφήνω έτσι να με πατούν.
Φιλότιμο θα το πει κάποιος.
Καλοσύνη, κάποιος άλλος. Χάδι για τα αυτιά μου αυτές οι λέξεις μα και καλογυαλισμένα ψέματα.
Γιατί σε έναν κόσμο που ξέρει να πατάει στο λαιμό, οι καλόβολοι όπως λένε είναι τα μεγαλύτερα θύματα.
Είναι οι πιο μεγάλοι κιοτήδες.
Δειλή είμαι φίλε. Κι ενίοτε μαλάκας με περικεφαλαία. Γιατί πατώ μόνη τον εαυτό μου και τα θέλω μου για τους άλλους.
Για σένα που αγαπώ, για εκείνον που σέβομαι, για τον άλλο που υποστηρίζω.
Κι εγώ;
Πάντα αλλού με μοίρες απόκλισης από εκεί που αληθινά θέλω να είμαι.
Το παράπονό μου θέλω να σου πω.
Όχι απαραίτητα να το ακούσεις εσύ. Άλλωστε εσύ καλόμαθες στη σιγουριά που σου έφτιαξα.
Θέλω να το πω για να το ακούσω εγώ.
Το θέλω εγώ για μένα.
Μπας και το χαστούκι του ακούσματός του με κάνει και συνέλθω. Με κάνει και αγαπήσω κι εμένα εκτός όλων των άλλων.
Γιατί που πάω αν δεν αγαπώ τον εαυτό μου;
Που πάω, μου λες;
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.