Μέσα στα μάτια τα δικά σου αλλάζει.
Προπορεύεται στο δρόμο. Και πάτε σημειωτόν.
Τα νεύρα σου χτυπούν κόκκινο και δεν παραλείπεις να σχολιάσεις ειρωνικά πως δεν έπρεπε να οδηγεί στην ηλικία της.
Εξαιτίας της χάνετε και το φανάρι. Κι απομένεις να μουρμουρίζεις.
Γρια τη λες κι απορείς γιατί οδηγεί ακόμη και βασανίζει τους οδηγούς.
Ώσπου μια κίνησή της σε αφήνει μαλάκα.
Κατεβάζει το καθρεφτάκι του αμαξιού. Διορθώνει τα μαλλιά της, βάζει κραγιόν, τσεκάρει τα σκουλαρίκια της.
Και ξαφνικά μεταμορφώνεται.
Όχι εξωτερικά. Εκεί παραμένει ίδια. Μια γυναίκα κοντά στα 70 της χρόνια.
Μέσα στα μάτια τα δικά σου αλλάζει.
Και ντρέπεσαι. Πολύ ντρέπεσαι για όσα τόλμησες να σκεφτείς για εκείνη δευτερόλεπτα πριν.
Κοιτάς τον καθρέφτη σου. Μήτε ίχνος κραγιόν, μαλλιά δεμένα με τσιμπιδάκια κι όσο για σκουλαρίκια; Κάπου χωμένα σε κανένα συρτάρι θα’ναι.
Κι είστε γυναίκες και οι δύο.
Μάλλον αυτή είναι. Εσύ είσαι απλά στην ταυτότητα.
Ανεπαίσθητα περνάς τα χέρια από τα μαλλιά. Δεν το σώζεις. Ούτε το μαλλί μα ούτε κι εσένα.
Εκείνη κυρία. Ανάβει το φανάρι, μαρσάρει δυνατά κι απομακρύνεται. Όπως μπορεί.
Κι εσύ μουρμουρίζεις ξανά.
Μόνο που τώρα δε μετράς ταχύτητα μα κουράγια.
Και τη θαυμάζεις.
Θαυμάζεις μια γυναίκα που θα μπορούσε να έχει παραιτηθεί από τη ζωή αλλά δεν το έκανε. Έμεινε να μετρά τη θηλυκότητά της όχι με τα χρόνια της ταυτότητας αλλά με τα χρόνια που νιώθει πως κουβαλά. Κι αυτά είναι λίγα. Τουλάχιστον λιγότερα από σένα.
Τώρα δε σε νοιάζει αν σε πάει “καρότσι”. Τώρα δεν κοιτάς καθυστερήσεις.
Απομένεις μόνο να κάνεις την αυτοκριτική σου. Κι αναθεωρείς.
Κάπου γελάστηκες και πίστεψες πως δικαίωμα έχουν μόνο οι νέοι. Μα δεν ισχύει αυτό.
Δικαίωμα στη ζωή έχει ο κάθε ένας που θα ξέρει να τη διεκδικήσει.
Δικαίωμα στη ζωή έχει όποιος δεν κολλάει σε ηλικίες και ταμπέλες.
Δικαίωμα στη ζωή έχει αυτός που θα την αρπάξει από το μαλλί και θα τη φέρει δυο σβούρες λέγοντάς της “Μου ανήκεις”.
Και τότε όντως θα του ανήκει!
Και μπορεί να είναι 60, 70 ή και 80 χρονών. Και μπορεί και να του φαίνεται ή και όχι.
Καμία σημασία δεν έχει ο καθρέφτης, μάτια μου.
Η καρδιά, αυτή δείχνει την ηλικία. Την αληθινή, όχι αυτή που μάθανε να μετρούν και να καταδικάζουν οι άνθρωποι.
Η καρδιά υπαγορεύει πως θα ζει κανείς. Μόνο αυτή. Κι άσε τον κόσμο να λέει ότι θέλει. Άστον να δείχνει με το δάχτυλο και να καταδικάζει.
Εσύ φρόντισε να μη γίνεις από αυτούς που κρεμούν ταμπέλες. Εσύ να την εκτιμάς τη ζωή όταν τη βλέπεις να ανθίζει.
Να την εκτιμάς και να ελπίζεις σαν φτάσεις σε εκείνα τα χρόνια, να είσαι όπως εκείνη η οδηγός.
Όχι γριά.
Γυναίκα…
Τα νεύρα σου χτυπούν κόκκινο και δεν παραλείπεις να σχολιάσεις ειρωνικά πως δεν έπρεπε να οδηγεί στην ηλικία της.
Εξαιτίας της χάνετε και το φανάρι. Κι απομένεις να μουρμουρίζεις.
Γρια τη λες κι απορείς γιατί οδηγεί ακόμη και βασανίζει τους οδηγούς.
Ώσπου μια κίνησή της σε αφήνει μαλάκα.
Κατεβάζει το καθρεφτάκι του αμαξιού. Διορθώνει τα μαλλιά της, βάζει κραγιόν, τσεκάρει τα σκουλαρίκια της.
Και ξαφνικά μεταμορφώνεται.
Όχι εξωτερικά. Εκεί παραμένει ίδια. Μια γυναίκα κοντά στα 70 της χρόνια.
Μέσα στα μάτια τα δικά σου αλλάζει.
Και ντρέπεσαι. Πολύ ντρέπεσαι για όσα τόλμησες να σκεφτείς για εκείνη δευτερόλεπτα πριν.
Κοιτάς τον καθρέφτη σου. Μήτε ίχνος κραγιόν, μαλλιά δεμένα με τσιμπιδάκια κι όσο για σκουλαρίκια; Κάπου χωμένα σε κανένα συρτάρι θα’ναι.
Κι είστε γυναίκες και οι δύο.
Μάλλον αυτή είναι. Εσύ είσαι απλά στην ταυτότητα.
Ανεπαίσθητα περνάς τα χέρια από τα μαλλιά. Δεν το σώζεις. Ούτε το μαλλί μα ούτε κι εσένα.
Εκείνη κυρία. Ανάβει το φανάρι, μαρσάρει δυνατά κι απομακρύνεται. Όπως μπορεί.
Κι εσύ μουρμουρίζεις ξανά.
Μόνο που τώρα δε μετράς ταχύτητα μα κουράγια.
Και τη θαυμάζεις.
Θαυμάζεις μια γυναίκα που θα μπορούσε να έχει παραιτηθεί από τη ζωή αλλά δεν το έκανε. Έμεινε να μετρά τη θηλυκότητά της όχι με τα χρόνια της ταυτότητας αλλά με τα χρόνια που νιώθει πως κουβαλά. Κι αυτά είναι λίγα. Τουλάχιστον λιγότερα από σένα.
Τώρα δε σε νοιάζει αν σε πάει “καρότσι”. Τώρα δεν κοιτάς καθυστερήσεις.
Απομένεις μόνο να κάνεις την αυτοκριτική σου. Κι αναθεωρείς.
Κάπου γελάστηκες και πίστεψες πως δικαίωμα έχουν μόνο οι νέοι. Μα δεν ισχύει αυτό.
Δικαίωμα στη ζωή έχει ο κάθε ένας που θα ξέρει να τη διεκδικήσει.
Δικαίωμα στη ζωή έχει όποιος δεν κολλάει σε ηλικίες και ταμπέλες.
Δικαίωμα στη ζωή έχει αυτός που θα την αρπάξει από το μαλλί και θα τη φέρει δυο σβούρες λέγοντάς της “Μου ανήκεις”.
Και τότε όντως θα του ανήκει!
Και μπορεί να είναι 60, 70 ή και 80 χρονών. Και μπορεί και να του φαίνεται ή και όχι.
Καμία σημασία δεν έχει ο καθρέφτης, μάτια μου.
Η καρδιά, αυτή δείχνει την ηλικία. Την αληθινή, όχι αυτή που μάθανε να μετρούν και να καταδικάζουν οι άνθρωποι.
Η καρδιά υπαγορεύει πως θα ζει κανείς. Μόνο αυτή. Κι άσε τον κόσμο να λέει ότι θέλει. Άστον να δείχνει με το δάχτυλο και να καταδικάζει.
Εσύ φρόντισε να μη γίνεις από αυτούς που κρεμούν ταμπέλες. Εσύ να την εκτιμάς τη ζωή όταν τη βλέπεις να ανθίζει.
Να την εκτιμάς και να ελπίζεις σαν φτάσεις σε εκείνα τα χρόνια, να είσαι όπως εκείνη η οδηγός.
Όχι γριά.
Γυναίκα…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.