Δεν είναι εκεί η λύση των προβλημάτων σου, ψάξε την αλλού…
Δεν την παλεύουμε, άνθρωπε. Ελπίζω να το έχεις καταλάβει.
Μήτε εσύ, μήτε εγώ, μήτε κανείς μας.
Κάπου στην πορεία χάσαμε τους εαυτούς μας και γίναμε κακά αντίγραφά μας. Κάτι στο βάθος του καθρέφτη θυμίζει αυτό που ήμασταν αλλά μέχρι εκεί. Θαμπά είδωλα με πρόσωπα παραμορφωμένα από θυμούς κι εντάσεις. Και αύρα κατάμαυρη…
Πάει περίπατο η ψυχραιμία μας άνθρωπε. Χάθηκε η υπομονή μας.
Πλέον το τιμόνι της ζωής μας το κρατά το νευρικό μας σύστημα. Ευαίσθητο κι οξύθυμο.
Ρίξε μια ματιά γύρω σου. Δες ανθρώπους να βρίζουν ιερά κι όσια, να ξεσπούν με το παραμικρό, να φωνάζουν, να χτυπιούνται. Δες ανθρώπους να κόβουν την καλημέρα. Να κατεβάζουν μουτρωμένα το κεφάλι και να προχωρούν νευρικά, έτοιμοι να ξεσπάσουν όπου βρουν. Όσο για τις αφορμές; Απλά παιδιάστικες.
Οι αιτίες; Σοβαρές.
Αλλάξαμε άνθρωπε. Χάσαμε την επαφή με τον εαυτό μας. Χάσαμε τον έλεγχό του. Μας γονάτισαν τα ζόρια της καθημερινότητας. Μας μεταμόρφωσαν σε κάτι που ποτέ δε φανταζόμασταν πως θα γινόμασταν. Κι όμως τα καταφέραμε.
Θυμώνεις, βρίζεις, ξεσπάς. Κι εγώ το ίδιο. Νιώθω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου και να χτυπά επίμονα στα μηνίγγια. Γιατί;
Δεν ξέρεις. Μήτε κι εγώ.
Αυτά που άλλοτε δε μας πείραζαν, τώρα ξυπνούν μέσα μας μεγάλο θυμό. Και οι αντοχές μας σε κάθε τι παράλογο ή διαφορετικό από μας, έπαψαν να είναι ήπιες.
Αλλάξαμε.
Παραμορφωθήκαμε.
Προβλήματα έχουμε όλοι μας.
Άλλοι μικρά, άλλοι μεγάλα. Κανείς δεν κάθεται να τα συγκρίνει. Στο κεφάλι του καθενός μας, το πρόβλημά του είναι το πιο σημαντικό, το πιο επείγον.
Μηδενικές αντοχές, ανύπαρκτες ανοχές.
Μεγάλη Βδομάδα περνάμε και θα περίμενε κανείς πως με τη νηστεία θα καταφέρναμε να τιθασεύσουμε λίγο και τον ευέξαπτο πλέον χαρακτήρα μας. Νομίζαμε…
Αλλά δεν καταφέραμε τίποτα.
Πήξιμο στους δρόμους, κόρνες, βρισίδια. Κι αμέσως μετά από όλα αυτά, μερικοί μεγαλόσταυροι έξω από εκκλησίες. Μηδενική συναίσθηση του τι κάνουμε. Το τι κακό κάνουμε πάνω από όλους στον εαυτό μας με αυτή τη στάση ζωής.
Με το θυμό άνθρωπε δε λύθηκε ποτέ κανένα πρόβλημα. Αντίθετα προστέθηκε ένα ακόμη σε όλα αυτά που ήδη κουβαλάμε στην πλάτη.
Ας συγκρατηθούμε. Ας σκεφτούμε δύο φορές πριν ανοίξουμε το στόμα μας και λούσουμε τον απέναντί μας με όσα κοσμητικά ξέρουμε ή μπορούμε να εφεύρουμε από τη μάνητα της στιγμής.
Ψυχραιμία. Κι όλα θα γίνουν.
Κι αν δεν είναι η ώρα τους να γίνουν, κανείς θυμός δε θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα. Αντίθετα, θα μας ρίξει πιο βαθιά στο σκοτάδι που η κρίση μας έχει πετάξει.
Υπομονή άνθρωπε. Και ψυχραιμία. Κι αν δεν μπορείς να χαμογελάς, προτίμησε απλά να μην ξεσπάς όπου βρεις.
Δεν είναι εκεί η λύση των προβλημάτων σου, ψάξε την αλλού…
Μήτε εσύ, μήτε εγώ, μήτε κανείς μας.
Κάπου στην πορεία χάσαμε τους εαυτούς μας και γίναμε κακά αντίγραφά μας. Κάτι στο βάθος του καθρέφτη θυμίζει αυτό που ήμασταν αλλά μέχρι εκεί. Θαμπά είδωλα με πρόσωπα παραμορφωμένα από θυμούς κι εντάσεις. Και αύρα κατάμαυρη…
Πάει περίπατο η ψυχραιμία μας άνθρωπε. Χάθηκε η υπομονή μας.
Πλέον το τιμόνι της ζωής μας το κρατά το νευρικό μας σύστημα. Ευαίσθητο κι οξύθυμο.
Ρίξε μια ματιά γύρω σου. Δες ανθρώπους να βρίζουν ιερά κι όσια, να ξεσπούν με το παραμικρό, να φωνάζουν, να χτυπιούνται. Δες ανθρώπους να κόβουν την καλημέρα. Να κατεβάζουν μουτρωμένα το κεφάλι και να προχωρούν νευρικά, έτοιμοι να ξεσπάσουν όπου βρουν. Όσο για τις αφορμές; Απλά παιδιάστικες.
Οι αιτίες; Σοβαρές.
Αλλάξαμε άνθρωπε. Χάσαμε την επαφή με τον εαυτό μας. Χάσαμε τον έλεγχό του. Μας γονάτισαν τα ζόρια της καθημερινότητας. Μας μεταμόρφωσαν σε κάτι που ποτέ δε φανταζόμασταν πως θα γινόμασταν. Κι όμως τα καταφέραμε.
Θυμώνεις, βρίζεις, ξεσπάς. Κι εγώ το ίδιο. Νιώθω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου και να χτυπά επίμονα στα μηνίγγια. Γιατί;
Δεν ξέρεις. Μήτε κι εγώ.
Αυτά που άλλοτε δε μας πείραζαν, τώρα ξυπνούν μέσα μας μεγάλο θυμό. Και οι αντοχές μας σε κάθε τι παράλογο ή διαφορετικό από μας, έπαψαν να είναι ήπιες.
Αλλάξαμε.
Παραμορφωθήκαμε.
Προβλήματα έχουμε όλοι μας.
Άλλοι μικρά, άλλοι μεγάλα. Κανείς δεν κάθεται να τα συγκρίνει. Στο κεφάλι του καθενός μας, το πρόβλημά του είναι το πιο σημαντικό, το πιο επείγον.
Μηδενικές αντοχές, ανύπαρκτες ανοχές.
Μεγάλη Βδομάδα περνάμε και θα περίμενε κανείς πως με τη νηστεία θα καταφέρναμε να τιθασεύσουμε λίγο και τον ευέξαπτο πλέον χαρακτήρα μας. Νομίζαμε…
Αλλά δεν καταφέραμε τίποτα.
Πήξιμο στους δρόμους, κόρνες, βρισίδια. Κι αμέσως μετά από όλα αυτά, μερικοί μεγαλόσταυροι έξω από εκκλησίες. Μηδενική συναίσθηση του τι κάνουμε. Το τι κακό κάνουμε πάνω από όλους στον εαυτό μας με αυτή τη στάση ζωής.
Με το θυμό άνθρωπε δε λύθηκε ποτέ κανένα πρόβλημα. Αντίθετα προστέθηκε ένα ακόμη σε όλα αυτά που ήδη κουβαλάμε στην πλάτη.
Ας συγκρατηθούμε. Ας σκεφτούμε δύο φορές πριν ανοίξουμε το στόμα μας και λούσουμε τον απέναντί μας με όσα κοσμητικά ξέρουμε ή μπορούμε να εφεύρουμε από τη μάνητα της στιγμής.
Ψυχραιμία. Κι όλα θα γίνουν.
Κι αν δεν είναι η ώρα τους να γίνουν, κανείς θυμός δε θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα. Αντίθετα, θα μας ρίξει πιο βαθιά στο σκοτάδι που η κρίση μας έχει πετάξει.
Υπομονή άνθρωπε. Και ψυχραιμία. Κι αν δεν μπορείς να χαμογελάς, προτίμησε απλά να μην ξεσπάς όπου βρεις.
Δεν είναι εκεί η λύση των προβλημάτων σου, ψάξε την αλλού…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.