Γιατί στο όνομα της αγάπης εχουν διαπραχθεί τα αισχρότερα εγκλήματα...
Δεν θέλω να με αγαπάς, να με σέβεσαι θέλω…
Γιατί στο όνομα της αγάπης έχουν διαπραχθεί τα στυγερότερα εκγλήματα, έχουν γκρεμιστεί τα πιο όμορφα όνειρα και αιμορραγούν αδιάκοπα οι πιο βαθές πληγές.
Στον βωμό της έχουν θυσιαστεί οι μεγαλύτεροι έρωτες, έχουν αποθέσει τα σημάδια τους βαθιά χαρακωμένες ψυχές, έχουν γίνει οι αισχρότερες ιεροσυλίες και έχουν αθετηθεί χιλιάδες υποσχέσεις αιώνιας πίστης και αφοσίωσης…
Την ένιωσα την αγάπη…
Αισθάνθηκα τους δυνατούς κτύπους της να τρυπάνε το στήθος μου και να ρημάζουν την ραγισμένη καρδιά μου. Την είδα να περιπλανάτε αδιάκοπα στο κουρασμένο μου σώμα καταβάλλοντας το απο τον πόνο, την συνάντησα να γυρνάει άσκοπα στο ταλαιπωρημένη μου οντότητα σπαράζοντας τα σωθικά μου..
Ταξίδεψε η ύπαρξη μου στους δρόμους της, βασανίστηκε στην διαδρομή για την Ιθάκη της και κουράστηκε απο την επίπονη οδύσσεια της..
Χρόνια παρέσερναν την ευαίσθητη ψυχή μου τα συναισθήματα της στις συμπληγάδες πέτρες τσακίζοντας την σε χίλια κομμάτια, αμέτρητες φορές την πετούσαν οι ασκοί των μεγάλων λόγων ψηλά αφήνοντας την να γκρεμοτσακιστεί σε απόκρυμνα βράχια. Πολλές φορές σαγηνεύτηκε η ύπαρξή μου απο το τραγούδι των Σειρήνων με τις όμορφες λέξεις του ραγίζοντας μπροστά στην πραγματική του ασχήμια, βούλιαζε στη Χάρυβδη των αιώνιων υποσχέσεων και πνιγόταν μέσα στο χάος της ψευτιάς και της υποκρισίας τους, έχανε τον χρόνο της επουλώνοντας πληγές απο μάγισσες Κίρκες που βρέθηκαν στο δρόμο της. Και κάθε φορά κομματιαζόταν απο τους επίδοξους μνηστήρες που την περιέβαλαν στοχεύοντας στην καταστροφή της.
Με έχουν κουράσει οι μεγάλες αγάπες…
Αυτές που έρχονται να φωτίσουν για λίγο το μαύρο της ζωής σου και χάνονται σαν διάττοντες αστέρες στα πυκνά σκοτάδια σου, που κτίζουν πάνω στα ερείπιά σου για να σε δουν να καταστρέφεσαι απο την αρχή, που ανάβουν φωτιές να σε ζεστάνουν απο το κρύο για να κάψουν ότι έχει απομείνει απο σένα, που σε ανασταίνουν με το φιλί της ζωής και σε σκοτώνουν κλέβοντας την τελευταία σου ανάσα…
Βίωσα τους μεγάλους έρωτες…
Αυτούς που ξεγυμνώνουν το είναι σου και κατατρώνε σαν γάγγραινα την σάρκα και τα οστά του, που σου σμιλεύουν το κράμα της ψυχής και απομυζούν το αίμα της, που δηλητηριάζουν τα εσώψυχα σου χωρίς αντίδοτο, που σε τυλίγουν στον ιστό τους και σε παγιδεύουν σε αδιέξοδα, χωρίς διαφυγή…
Δεν πιστεύω στις αιώνιες υποσχέσεις λατρείας...
Αυτές που έρχονται να ντύσουν με ακριβά ρούχα την υπόσταση σου και φεύγουν παίρνοντας τη ρακένδυτη επένδυση της καρδιάς σου, εγκαταλείποντας σε γυμνή και λαβωμένη, να ξεδιψάσουν στην έρημο σου αρπάσσοντας τις τελευταίες σταγόνες ελπίδας σου, διαφαίνονται σαν ουράνια τόξα στον συννεφιασμένο ουρανό σου και σε αφήνουν μόνη και αβοήθητη στις πρώτες καταιγίδες, σου βαλσαμώνουν τις πληγές για να μπήξουνε βαθύτερα το δικό τους μαχαίρι.
Για αυτό σου λέω.. Να με σέβεσαι θέλω.. Δεν θέλω να μ’ αγαπάς..
Γιατί μόνο όταν με σέβεσαι θα με προσέχεις, θα με νοιάζεσαι, θα είσαι ειλικρινείς και αυθεντικός. Μόνο όταν με εκτιμάς, θα με καταλαβαίνεις, θα νιώθεις τις ανάγκες μου, θα με ακούς και θα με στηρίζεις.. Μόνο όταν με υπολογίζεις , θα με φροντιζεις, θα με βοηθάς, θα μοιράζεσαι..
Μόνο τότε δεν θα με ζηλευεις, δεν θα με απατάς, δεν θα μου λές ψέματα, δεν θα μου θυμώνεις, δεν θα με πονάς, δεν θα με χτυπάς, μόνο τότε δεν θα με εγκαταλείψεις ποτέ….
Δεν σου ζητάω αγάπη… μονάχα σεβασμό..
Γιατί στο όνομα της αγάπης εχουν διαπραχθεί τα αισχρότερα εγκλήματα και στον βωμό της οι μεγαλύτερες θυσίες..
Γιατί στο όνομα της αγάπης έχουν διαπραχθεί τα στυγερότερα εκγλήματα, έχουν γκρεμιστεί τα πιο όμορφα όνειρα και αιμορραγούν αδιάκοπα οι πιο βαθές πληγές.
Στον βωμό της έχουν θυσιαστεί οι μεγαλύτεροι έρωτες, έχουν αποθέσει τα σημάδια τους βαθιά χαρακωμένες ψυχές, έχουν γίνει οι αισχρότερες ιεροσυλίες και έχουν αθετηθεί χιλιάδες υποσχέσεις αιώνιας πίστης και αφοσίωσης…
Την ένιωσα την αγάπη…
Αισθάνθηκα τους δυνατούς κτύπους της να τρυπάνε το στήθος μου και να ρημάζουν την ραγισμένη καρδιά μου. Την είδα να περιπλανάτε αδιάκοπα στο κουρασμένο μου σώμα καταβάλλοντας το απο τον πόνο, την συνάντησα να γυρνάει άσκοπα στο ταλαιπωρημένη μου οντότητα σπαράζοντας τα σωθικά μου..
Ταξίδεψε η ύπαρξη μου στους δρόμους της, βασανίστηκε στην διαδρομή για την Ιθάκη της και κουράστηκε απο την επίπονη οδύσσεια της..
Χρόνια παρέσερναν την ευαίσθητη ψυχή μου τα συναισθήματα της στις συμπληγάδες πέτρες τσακίζοντας την σε χίλια κομμάτια, αμέτρητες φορές την πετούσαν οι ασκοί των μεγάλων λόγων ψηλά αφήνοντας την να γκρεμοτσακιστεί σε απόκρυμνα βράχια. Πολλές φορές σαγηνεύτηκε η ύπαρξή μου απο το τραγούδι των Σειρήνων με τις όμορφες λέξεις του ραγίζοντας μπροστά στην πραγματική του ασχήμια, βούλιαζε στη Χάρυβδη των αιώνιων υποσχέσεων και πνιγόταν μέσα στο χάος της ψευτιάς και της υποκρισίας τους, έχανε τον χρόνο της επουλώνοντας πληγές απο μάγισσες Κίρκες που βρέθηκαν στο δρόμο της. Και κάθε φορά κομματιαζόταν απο τους επίδοξους μνηστήρες που την περιέβαλαν στοχεύοντας στην καταστροφή της.
Με έχουν κουράσει οι μεγάλες αγάπες…
Αυτές που έρχονται να φωτίσουν για λίγο το μαύρο της ζωής σου και χάνονται σαν διάττοντες αστέρες στα πυκνά σκοτάδια σου, που κτίζουν πάνω στα ερείπιά σου για να σε δουν να καταστρέφεσαι απο την αρχή, που ανάβουν φωτιές να σε ζεστάνουν απο το κρύο για να κάψουν ότι έχει απομείνει απο σένα, που σε ανασταίνουν με το φιλί της ζωής και σε σκοτώνουν κλέβοντας την τελευταία σου ανάσα…
Βίωσα τους μεγάλους έρωτες…
Αυτούς που ξεγυμνώνουν το είναι σου και κατατρώνε σαν γάγγραινα την σάρκα και τα οστά του, που σου σμιλεύουν το κράμα της ψυχής και απομυζούν το αίμα της, που δηλητηριάζουν τα εσώψυχα σου χωρίς αντίδοτο, που σε τυλίγουν στον ιστό τους και σε παγιδεύουν σε αδιέξοδα, χωρίς διαφυγή…
Δεν πιστεύω στις αιώνιες υποσχέσεις λατρείας...
Αυτές που έρχονται να ντύσουν με ακριβά ρούχα την υπόσταση σου και φεύγουν παίρνοντας τη ρακένδυτη επένδυση της καρδιάς σου, εγκαταλείποντας σε γυμνή και λαβωμένη, να ξεδιψάσουν στην έρημο σου αρπάσσοντας τις τελευταίες σταγόνες ελπίδας σου, διαφαίνονται σαν ουράνια τόξα στον συννεφιασμένο ουρανό σου και σε αφήνουν μόνη και αβοήθητη στις πρώτες καταιγίδες, σου βαλσαμώνουν τις πληγές για να μπήξουνε βαθύτερα το δικό τους μαχαίρι.
Για αυτό σου λέω.. Να με σέβεσαι θέλω.. Δεν θέλω να μ’ αγαπάς..
Γιατί μόνο όταν με σέβεσαι θα με προσέχεις, θα με νοιάζεσαι, θα είσαι ειλικρινείς και αυθεντικός. Μόνο όταν με εκτιμάς, θα με καταλαβαίνεις, θα νιώθεις τις ανάγκες μου, θα με ακούς και θα με στηρίζεις.. Μόνο όταν με υπολογίζεις , θα με φροντιζεις, θα με βοηθάς, θα μοιράζεσαι..
Μόνο τότε δεν θα με ζηλευεις, δεν θα με απατάς, δεν θα μου λές ψέματα, δεν θα μου θυμώνεις, δεν θα με πονάς, δεν θα με χτυπάς, μόνο τότε δεν θα με εγκαταλείψεις ποτέ….
Δεν σου ζητάω αγάπη… μονάχα σεβασμό..
Γιατί στο όνομα της αγάπης εχουν διαπραχθεί τα αισχρότερα εγκλήματα και στον βωμό της οι μεγαλύτερες θυσίες..
Της Λίτσας Φιλίππου
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.