Μου το υπόσχομαι…
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω,
θα επέστρεφα εκεί, στην τρυφερή κι άμυαλη, άμαθη ηλικία των 17 και θα έκανα άλλες επιλογές. Θα διάλεγα το μέλλον μου αλλιώς. Όχι βάσει αυτών που ήθελαν οι άλλοι αλλά εγώ, μόνο εγώ. Μήτε γιατρός, μήτε μηχανικός, μήτε δικηγόρος. Μια δασκάλα θα γινόμουν. Να μαθαίνω στους μικρούς μου μαθητές, σε κάποιο μονοθέσιο σχολείο του πουθενά πως πρέπει κανείς να κυνηγάει τα όνειρά του. Τα δικά του όνειρα κι όχι όσα έπλασαν άλλοι για εκείνον.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω,
εκείνο τον πρώτο 3ρωτα – που μόνο 3ρωτας δεν ήταν και που τόσο με βασάνισε-, εκείνο τον 3ρωτα που έζησα σαν Σαιξπηρική ηρωίδα, θα τον παρατούσα. Θα τον απέρριπτα και θα προχωρούσα παρακάτω. Δε θα φορτωνόμουν για χρόνια τη μνήμη του, μήτε θα κουβαλούσα τις πληγές του. Θα ήταν κι εκείνος ένα όνομα. Ένα απλό όνομα σε κάποιο αυλάκι του μυαλού μου από καιρό ξεχασμένο.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω,
όλους εκείνους που με πλήγωσαν θα τους έκανα πέρα. Θα διάβαζα τα σημάδια του χαρακτήρα που χτυπούσαν καμπανάκι, θα υποπτευόμουν τις συμπεριφορές, θα αρνιόμουν το δόσιμο. Όχι φίλε, δε θα δινόμουν τόσο, δε θα παρέδιδα τον εαυτό μου στα χέρια τους για να τον παραλάβω μετά κομματιασμένο. Γιατί τα κομμάτια μου έχουν αξία. Αν όχι για τους άλλους, έχουν για μένα. Και δε θα τους τα χαράμιζα…
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω,
λάθη που με τσάκισαν, επιλογές που με γονάτισαν, πράξεις που μετάνιωσα θα τα διέγραφα. Θα έκανα τη ζωή μου πάλι κατάλευκο καμβά. Δίχως τα χρώματα των εμπειριών, μαύρα, γκρίζα, κόκκινα. Και θα έπιανα να ζωγραφίσω τον πίνακά μου πάλι από την αρχή. Δε θα φιλοδοξούσα σε Παραδείσους, όπως πρότεινε ο Καζαντζάκης. Θα ονειρευόμουν όμως μια ζωή δίχως πολλά λάθη, πληγές κι ατοπήματα.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω,
δε θα έλεγα το σ’αγαπώ σε όσους αποδείχτηκαν πως δεν το άξιζαν. Θα φύλαγα τα σ’αγαπώ για να μη μου γυρίσουν στα μούτρα. Γιατί μεγαλώνοντας έμαθα πως καμιά φορά πρέπει να είσαι μετρημένος στα λόγια, τσιγκούνης στα αισθήματα. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε ποδοπατήσουν. Γιατί οι ευαίσθητοι αυτού του κόσμου περνιούνται και για θύματα γαμώτο. Κι εδώ που τα λέμε, ίσως να είναι και λίγο.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω…
Αλλά δεν μπορώ. Το δοκίμασα αλλά το πείραμα απέτυχε παταγωδώς.
Κι αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα να αλλάξω όσα έγιναν, να σβήσω τις μαλακίες μου, να καταπραΰνω τις πληγές μου, απλά προχωρώ.
Στέκομαι με τα χέρια ανοιχτά κι ανασαίνω βαθιά. Ότι έζησα είμαι εγώ. Τα λάθη, τα πάθη, τα στραπατσαρίσματα και οι αφέλειές μου.
Και το αγαπάω αυτό το “εγώ”.
Γιατί δεν έχω άλλο, γιατί αυτό είναι ο θησαυρός μου.
Να μπορούσα μια στιγμή να πετάξω. Αλλά ούτε κι αυτό το μπορώ. Σαν το χρόνο, στέκει κι αυτό αδύνατο.
Αλλά και πάλι δεν πειράζει.
Αφού μου κλήρωσε η γη, εγώ εδώ πάνω θα ζήσω. Και θα ζήσω καλά, σε πείσμα όλων εκείνων που πολύ θα ήθελαν να με δουν να τρώω χώμα. Στο χώμα , αλλά με τα πόδια, ποτέ με τα μούτρα.
Τέτοιο χατήρι δε θα χαραμίσω σε κανέναν.
Δε μπορώ να γυρίσω πίσω το χρόνο.
Μπορώ μόνο να μάθω από το χρόνο που πέρασε.
Και να κάνω καλυτερο το χρόνο που έρχεται.
Ώ ναι, αυτό μπορώ να το κάνω.
Και θα το κάνω.
Μου το υπόσχομαι…
θα επέστρεφα εκεί, στην τρυφερή κι άμυαλη, άμαθη ηλικία των 17 και θα έκανα άλλες επιλογές. Θα διάλεγα το μέλλον μου αλλιώς. Όχι βάσει αυτών που ήθελαν οι άλλοι αλλά εγώ, μόνο εγώ. Μήτε γιατρός, μήτε μηχανικός, μήτε δικηγόρος. Μια δασκάλα θα γινόμουν. Να μαθαίνω στους μικρούς μου μαθητές, σε κάποιο μονοθέσιο σχολείο του πουθενά πως πρέπει κανείς να κυνηγάει τα όνειρά του. Τα δικά του όνειρα κι όχι όσα έπλασαν άλλοι για εκείνον.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω,
εκείνο τον πρώτο 3ρωτα – που μόνο 3ρωτας δεν ήταν και που τόσο με βασάνισε-, εκείνο τον 3ρωτα που έζησα σαν Σαιξπηρική ηρωίδα, θα τον παρατούσα. Θα τον απέρριπτα και θα προχωρούσα παρακάτω. Δε θα φορτωνόμουν για χρόνια τη μνήμη του, μήτε θα κουβαλούσα τις πληγές του. Θα ήταν κι εκείνος ένα όνομα. Ένα απλό όνομα σε κάποιο αυλάκι του μυαλού μου από καιρό ξεχασμένο.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω,
όλους εκείνους που με πλήγωσαν θα τους έκανα πέρα. Θα διάβαζα τα σημάδια του χαρακτήρα που χτυπούσαν καμπανάκι, θα υποπτευόμουν τις συμπεριφορές, θα αρνιόμουν το δόσιμο. Όχι φίλε, δε θα δινόμουν τόσο, δε θα παρέδιδα τον εαυτό μου στα χέρια τους για να τον παραλάβω μετά κομματιασμένο. Γιατί τα κομμάτια μου έχουν αξία. Αν όχι για τους άλλους, έχουν για μένα. Και δε θα τους τα χαράμιζα…
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω,
λάθη που με τσάκισαν, επιλογές που με γονάτισαν, πράξεις που μετάνιωσα θα τα διέγραφα. Θα έκανα τη ζωή μου πάλι κατάλευκο καμβά. Δίχως τα χρώματα των εμπειριών, μαύρα, γκρίζα, κόκκινα. Και θα έπιανα να ζωγραφίσω τον πίνακά μου πάλι από την αρχή. Δε θα φιλοδοξούσα σε Παραδείσους, όπως πρότεινε ο Καζαντζάκης. Θα ονειρευόμουν όμως μια ζωή δίχως πολλά λάθη, πληγές κι ατοπήματα.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω,
δε θα έλεγα το σ’αγαπώ σε όσους αποδείχτηκαν πως δεν το άξιζαν. Θα φύλαγα τα σ’αγαπώ για να μη μου γυρίσουν στα μούτρα. Γιατί μεγαλώνοντας έμαθα πως καμιά φορά πρέπει να είσαι μετρημένος στα λόγια, τσιγκούνης στα αισθήματα. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε ποδοπατήσουν. Γιατί οι ευαίσθητοι αυτού του κόσμου περνιούνται και για θύματα γαμώτο. Κι εδώ που τα λέμε, ίσως να είναι και λίγο.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω…
Αλλά δεν μπορώ. Το δοκίμασα αλλά το πείραμα απέτυχε παταγωδώς.
Κι αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα να αλλάξω όσα έγιναν, να σβήσω τις μαλακίες μου, να καταπραΰνω τις πληγές μου, απλά προχωρώ.
Στέκομαι με τα χέρια ανοιχτά κι ανασαίνω βαθιά. Ότι έζησα είμαι εγώ. Τα λάθη, τα πάθη, τα στραπατσαρίσματα και οι αφέλειές μου.
Και το αγαπάω αυτό το “εγώ”.
Γιατί δεν έχω άλλο, γιατί αυτό είναι ο θησαυρός μου.
Να μπορούσα μια στιγμή να πετάξω. Αλλά ούτε κι αυτό το μπορώ. Σαν το χρόνο, στέκει κι αυτό αδύνατο.
Αλλά και πάλι δεν πειράζει.
Αφού μου κλήρωσε η γη, εγώ εδώ πάνω θα ζήσω. Και θα ζήσω καλά, σε πείσμα όλων εκείνων που πολύ θα ήθελαν να με δουν να τρώω χώμα. Στο χώμα , αλλά με τα πόδια, ποτέ με τα μούτρα.
Τέτοιο χατήρι δε θα χαραμίσω σε κανέναν.
Δε μπορώ να γυρίσω πίσω το χρόνο.
Μπορώ μόνο να μάθω από το χρόνο που πέρασε.
Και να κάνω καλυτερο το χρόνο που έρχεται.
Ώ ναι, αυτό μπορώ να το κάνω.
Και θα το κάνω.
Μου το υπόσχομαι…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΟΤΙ ΖΗΣΑΜΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ .ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΤΟΥΜΕ ΟΛΑ ΝΑ ΤΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΠΟΥ ΙΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΤΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΑΛΛΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ??????
ΑπάντησηΔιαγραφή