Κι είσαι τυχερός, πολύ τυχερός που τους έχεις…
Υπάρχουν άνδρες που γεννήθηκαν Δευτέρα.
Θα μου πεις πως δε σου κάνει όλο αυτό και μεγάλη εντύπωση. Και η Δευτέρα μέρα της εβδομάδας είναι όπως και οι υπόλοιπες έξι. Τι να τη διαφοροποιεί τόσο που να αξίζει να σημειωθεί;
Κι όμως…
Αυτοί οι άνδρες, οι γεννημένοι Δευτέρα, μοιάζουν να βγήκαν έτοιμοι για να πάνε για δουλειά.
Βλέπεις είναι η μοίρα τους τέτοια που μια ζωή παλεύουν. Μια ζωή στο τρέξιμο, στη διεκδίκηση, στη διαχείριση κρίσεων.
Και δεν τους έτυχαν και λίγα. Αντίθετα. Καθόλου δε βαρέθηκε η ζωή μαζί τους. Πάντα ευφάνταστη η Μοίρα τούς κλήρωνε κι από κάτι. Άλλοτε μικρό, άλλοτε μεγάλο για να μη “βαριούνται”. Λες και βαριέται ποτέ κανείς σε αυτή τη ζωή.
Κι εκείνοι πάντα έτρεχαν.
‘Αξιοι άνθρωποι. Νοικοκυραίοι, πως το λένε.
Έβαζαν το κάθετι σε τάξη και πορεύονταν. Τίμια και μετρημένα. Με σύνεση και γνώση που απέκτησαν στο δρόμο, το μεγάλο σχολείο της ζωής.
Όχι, δεν τους λες αμόρφωτους. Δεν είναι. Κάθε άλλο…
Είναι άνθρωποι που ξέρουν πως κάθε τι που έρχεται στο δρόμο τους είναι κι ένα μάθημα.
Κι έτσι το αντιμετωπίζουν. Αντλώντας από αυτό όσα περισσότερα μπορούν και προσπαθώντας να μην το ξανανταμώσουν στο μέλλον. Γιατί καλά τα μαθήματα, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις καλύτερα να λείπει η επανάληψη, η μητέρα της μαθήσεως.
Αυτοί οι άνδρες είναι αυθεντικοί. Ότι είναι θα στο πουν κατάμουτρα. Δίχως φτιασιδώματα και τρόπους. Κι αν αντέξεις.
Αυτοί οι άνδρες έγιναν και σκληροί. Ξέρουν τι θα πει στέρηση, την έζησαν σίγουρα κάποια στιγμή και παλεύουν να μην την ξαναζήσουν.
Ίσως αυτοί να είναι που δεν κατάλαβαν, κι ούτε πρόκειται, την κρίση.
Γιατί ήξεραν πως να δουλεύουν σε δυο και τρεις δουλειές προκειμένου να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Να μην τους χτυπήσει κανείς την πόρτα ζητώντας χρωστούμενα.
Γιατί αυτοί οι άνδρες, φροντίζουν να μη χρωστούν πουθενά. Ίσως μόνο στον εαυτό και την οικογένειά τους.
Στην οικογένεια που έγινε ο αποδέκτης της πολύωρης απουσίας τους από το σπίτι και στον εαυτό τους για όσα μπορούσαν να του χαρίσουν και του τα στέρησαν.
Ναι, αυτοί οι άνδρες γεννήθηκαν Δευτέρα, έτοιμοι να πάνε για δουλειά. Έτοιμοι να καλύψουν υποχρεώσεις, να προστατεύσουν αγαπημένους, να θυσιαστούν γι’αυτούς.
Αυτοί οι άνδρες στηρίζουν στην κρίση τα παιδιά και τους γονείς τους. Γίνονται βράχοι να στηριχθούν οι αδύναμοι και παλεύουν. Πάντα παλεύουν.
Ενάντια στο χρόνο, τις αρρώστιες και μια άδικη κοινωνία που αφαιμάζει τα παιδιά της, οικονομικά, αξιακά, ψυχολογικά.
Είναι ο πατέρας ο δικός μου κι ο δικός σου. Και τόσοι άλλοι μαζί με αυτούς.
Άνδρες παλιάς κοπής που λένε, με στόφα γνήσιου αρσενικού, προστατευτικού, εργατικού κι άξιου.
Αυτούς τους άνδρες, τους πατεράδες με κότσια, πρέπει να τους αγαπάς πολύ.
Γιατί θυσιάστηκαν για σένα. Έτρεξαν, πόνεσαν, στερήθηκαν για σένα.
Και ζουν μέσα από σένα. Μέσα από τις μικρές και μεγάλες επιτυχίες σου. Κορνιζάρουν τα πτυχία σου λες κι είναι δικά τους. Κι είναι. Και μιλούν πάντα στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Πάντα στο εμείς… Γιατί μαζί κάνατε τα πάντα…
Σε καμαρώνουν γιατί είσαι δημιούργημα δικό τους. Σάρκα από τη σάρκα τους, είδος προστατευμένο κάτω από τις φτερούγες τους.
Να τους αγαπάς και να τους καμαρώνεις. Κι ας έχουν κόμπους στα χέρια. Ας μην έχουν τρόπους σαλονίσιους.
Είναι οι δικοί σου άνθρωποι… οι πολύτιμοί σου…
Κι είσαι τυχερός, πολύ τυχερός που τους έχεις…
Για τον πατέρα μου…
Θα μου πεις πως δε σου κάνει όλο αυτό και μεγάλη εντύπωση. Και η Δευτέρα μέρα της εβδομάδας είναι όπως και οι υπόλοιπες έξι. Τι να τη διαφοροποιεί τόσο που να αξίζει να σημειωθεί;
Κι όμως…
Αυτοί οι άνδρες, οι γεννημένοι Δευτέρα, μοιάζουν να βγήκαν έτοιμοι για να πάνε για δουλειά.
Βλέπεις είναι η μοίρα τους τέτοια που μια ζωή παλεύουν. Μια ζωή στο τρέξιμο, στη διεκδίκηση, στη διαχείριση κρίσεων.
Και δεν τους έτυχαν και λίγα. Αντίθετα. Καθόλου δε βαρέθηκε η ζωή μαζί τους. Πάντα ευφάνταστη η Μοίρα τούς κλήρωνε κι από κάτι. Άλλοτε μικρό, άλλοτε μεγάλο για να μη “βαριούνται”. Λες και βαριέται ποτέ κανείς σε αυτή τη ζωή.
Κι εκείνοι πάντα έτρεχαν.
‘Αξιοι άνθρωποι. Νοικοκυραίοι, πως το λένε.
Έβαζαν το κάθετι σε τάξη και πορεύονταν. Τίμια και μετρημένα. Με σύνεση και γνώση που απέκτησαν στο δρόμο, το μεγάλο σχολείο της ζωής.
Όχι, δεν τους λες αμόρφωτους. Δεν είναι. Κάθε άλλο…
Είναι άνθρωποι που ξέρουν πως κάθε τι που έρχεται στο δρόμο τους είναι κι ένα μάθημα.
Κι έτσι το αντιμετωπίζουν. Αντλώντας από αυτό όσα περισσότερα μπορούν και προσπαθώντας να μην το ξανανταμώσουν στο μέλλον. Γιατί καλά τα μαθήματα, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις καλύτερα να λείπει η επανάληψη, η μητέρα της μαθήσεως.
Αυτοί οι άνδρες είναι αυθεντικοί. Ότι είναι θα στο πουν κατάμουτρα. Δίχως φτιασιδώματα και τρόπους. Κι αν αντέξεις.
Αυτοί οι άνδρες έγιναν και σκληροί. Ξέρουν τι θα πει στέρηση, την έζησαν σίγουρα κάποια στιγμή και παλεύουν να μην την ξαναζήσουν.
Ίσως αυτοί να είναι που δεν κατάλαβαν, κι ούτε πρόκειται, την κρίση.
Γιατί ήξεραν πως να δουλεύουν σε δυο και τρεις δουλειές προκειμένου να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Να μην τους χτυπήσει κανείς την πόρτα ζητώντας χρωστούμενα.
Γιατί αυτοί οι άνδρες, φροντίζουν να μη χρωστούν πουθενά. Ίσως μόνο στον εαυτό και την οικογένειά τους.
Στην οικογένεια που έγινε ο αποδέκτης της πολύωρης απουσίας τους από το σπίτι και στον εαυτό τους για όσα μπορούσαν να του χαρίσουν και του τα στέρησαν.
Ναι, αυτοί οι άνδρες γεννήθηκαν Δευτέρα, έτοιμοι να πάνε για δουλειά. Έτοιμοι να καλύψουν υποχρεώσεις, να προστατεύσουν αγαπημένους, να θυσιαστούν γι’αυτούς.
Αυτοί οι άνδρες στηρίζουν στην κρίση τα παιδιά και τους γονείς τους. Γίνονται βράχοι να στηριχθούν οι αδύναμοι και παλεύουν. Πάντα παλεύουν.
Ενάντια στο χρόνο, τις αρρώστιες και μια άδικη κοινωνία που αφαιμάζει τα παιδιά της, οικονομικά, αξιακά, ψυχολογικά.
Είναι ο πατέρας ο δικός μου κι ο δικός σου. Και τόσοι άλλοι μαζί με αυτούς.
Άνδρες παλιάς κοπής που λένε, με στόφα γνήσιου αρσενικού, προστατευτικού, εργατικού κι άξιου.
Αυτούς τους άνδρες, τους πατεράδες με κότσια, πρέπει να τους αγαπάς πολύ.
Γιατί θυσιάστηκαν για σένα. Έτρεξαν, πόνεσαν, στερήθηκαν για σένα.
Και ζουν μέσα από σένα. Μέσα από τις μικρές και μεγάλες επιτυχίες σου. Κορνιζάρουν τα πτυχία σου λες κι είναι δικά τους. Κι είναι. Και μιλούν πάντα στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Πάντα στο εμείς… Γιατί μαζί κάνατε τα πάντα…
Σε καμαρώνουν γιατί είσαι δημιούργημα δικό τους. Σάρκα από τη σάρκα τους, είδος προστατευμένο κάτω από τις φτερούγες τους.
Να τους αγαπάς και να τους καμαρώνεις. Κι ας έχουν κόμπους στα χέρια. Ας μην έχουν τρόπους σαλονίσιους.
Είναι οι δικοί σου άνθρωποι… οι πολύτιμοί σου…
Κι είσαι τυχερός, πολύ τυχερός που τους έχεις…
Για τον πατέρα μου…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.