Καλή λευτεριά αδέρφια…
Χτύπησαν καμπάνες.
Κόσμος σημαιοστολισμένος, παρελάσεις.
Πλημμυρισμένοι Εθνική Υπερηφάνεια γιορτάζουμε την Επανάσταση του 1821.
Γιορτάζουμε το τσαγανό των προγόνων μας να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό. Να αφήσουν την ασφάλεια μιας υπόδουλης ζωής και να μπαρουτοκαπνιστούν για μια ιδέα… για μια πατρίδα… για ελευθερία…
Επαναστάτησαν…Κι ας μην ήταν ακόμη ο καιρός τους, όπως τόνιζαν οι ξένες δυνάμεις.
Θυσίασαν τη ζωή τους για εκείνα τα ιδανικά που χρόνια και χρόνια σκλαβιάς δεν είχαν καταφέρει να σβήσουν από τη μνήμη.
Και παρέδωσαν με το αίμα τους, μια πατρίδα ελεύθερη…
Τότε…
Γιατί τώρα, 215 χρόνια μετά, εκείνη η ελευθερία που μας χάρισαν δεν υπάρχει πια.
Υποθηκευμένη η χώρα μας, παραδομένη στο έλεος των ισχυρών αυτού του κόσμου.
Προδομένη από καιρούς κι εξουσίες.
Όσο για μας;
Ακόμη τούτη η Άνοιξη ραγιάδες και ραγιάδες.
Υπόδουλοι των λαθών ενός λαού που είναι ικανός για τα πιο ηρωικά κατορθώματα, αλλά που ξεχνά.
Ενός λαού που κάποτε δολοφόνησε τον Καποδίστρια.
Ενός λαού που κάποτε φυλάκισε τον Κολοκοτρώνη.
Ενός λαού που γνώρισε εμφύλιους σπαραγμούς, αφήνοντας τους δυνατούς να αλωνίζουν.
Ως πότε;
Χάνουμε τις δουλειές, τα σπίτια, την αξιοπρέπειά μας.
Χάνουμε την ανθρωπιά και τις αξίες μας.
Χάνουμε εκείνη την ηρωική στόφα που γονιδιακά παραδόθηκε στον ελληνισμό.
Γιατί;
Σήμερα, με τα εμβατήρια να ηχούν στις παρελάσεις, δε νιώσατε ένα σκίρτημα μέσα σας;
Δε δακρύσατε στον Εθνικό Ύμνο;
Προφανώς και το κάνατε. Όπως κι εγώ.
Μα μέχρι εκεί.
Η επανάσταση σήμερα ξεκίνησε και τελείωσε με μια παρέλαση. Με δέκα ελληνικές σημαίες υψωμένες από τα παιδιά μας.
Και μετά;
Τίποτα…
Αλλά δεν πρέπει να είναι έτσι… Δεν πρέπει καθόλου.
Μια επανάσταση μας χρειάζεται σήμερα.
Μια επανάσταση που θα ξεκινήσει πρώτα από μέσα μας.
Λέγεται βόλεμα, δειλία, ηττοπάθεια η σκλαβιά μας.
Λέγεται και μοιρολατρία.
Ενάντια σε όλα αυτά, στον έσω εχθρό μας πρέπει να επαναστατήσουμε σήμερα.
Και να διαμαρτυρηθούμε. Να διεκδικήσουμε. Να στηλιτεύσουμε όλα τα κακώς κείμενα.
Δε μας αρέσει η ζωή μας έτσι όπως είναι .Δε μας αρέσει η χώρα μας όπως την κατάντησαν.
Ποιος θα την αλλάξει αν όχι εμείς;
Ποιος θα ενδιαφερθεί για μας περισσότερο από εμάς;
Ποιος θα πονέσει για τα παιδιά μας αν όχι εμείς;
Σκεφτείτε το… Κι ας επαναστατήσουμε.
Δυνάστες τότε, δυνάστες και σήμερα.
Ας τους γονατίσουμε.
Στις πλάτες τις δικές μας έγιναν ισχυροί. Εμείς τους κάναμε μάγκες.
Ας τους ξεβολέψουμε λοιπόν.
Κι ας διεκδικήσουμε τη ζωή που μας ανήκει.
Δικαιοσύνη κι ελευθερία.
Με πίστη…με αρετή και τόλμη…
Κι ας μας τσάκισαν. Ας μην νιώθουμε πως έχουμε δύναμη να αλλάξουμε τούτη την άσχημη μοίρα. Ας μην πιστεύουμε ότι μπορούμε να διώξουμε τα σκοτάδια.
Μπορούμε.
Σ’αυτές τις δύσκολες ώρες της υποθηκευμένης ελευθερίας μας, αυτός ο τόπος που δε βολεύεται με λιγότερο ουρανό, ζητά από μας να φανούμε ξαφνιάσματα των φαύλων καιρών…
Ζητά από μας, το καθάριο βλέμμα που γονιδιακά μας παραχωρήθηκε να ξεπλένει τις δειλίες της άκαπνης ζωής μας…
Ζητά να είμαστε μες τη φωτιά βοριάδες, που απ’την ορμή μας θ’ανατείλει καινούρια «λεύτερη» ζωή…
Και πάντα ενωμένοι….γιατί όπως λέει κι ο Βάρναλης:
«Πώς εδώθε να βγούμε;….Όχι ένας ένας!!… Όλοι μαζί και μοναχός κανένας!!
Σα φτάσ’ η εσχάτη ανάγκη να σωθείς, ενωμένος Λαός θα σηκωθείς»
Να το θυμάστε…
Καλή λευτεριά αδέρφια…
Κόσμος σημαιοστολισμένος, παρελάσεις.
Πλημμυρισμένοι Εθνική Υπερηφάνεια γιορτάζουμε την Επανάσταση του 1821.
Γιορτάζουμε το τσαγανό των προγόνων μας να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό. Να αφήσουν την ασφάλεια μιας υπόδουλης ζωής και να μπαρουτοκαπνιστούν για μια ιδέα… για μια πατρίδα… για ελευθερία…
Επαναστάτησαν…Κι ας μην ήταν ακόμη ο καιρός τους, όπως τόνιζαν οι ξένες δυνάμεις.
Θυσίασαν τη ζωή τους για εκείνα τα ιδανικά που χρόνια και χρόνια σκλαβιάς δεν είχαν καταφέρει να σβήσουν από τη μνήμη.
Και παρέδωσαν με το αίμα τους, μια πατρίδα ελεύθερη…
Τότε…
Γιατί τώρα, 215 χρόνια μετά, εκείνη η ελευθερία που μας χάρισαν δεν υπάρχει πια.
Υποθηκευμένη η χώρα μας, παραδομένη στο έλεος των ισχυρών αυτού του κόσμου.
Προδομένη από καιρούς κι εξουσίες.
Όσο για μας;
Ακόμη τούτη η Άνοιξη ραγιάδες και ραγιάδες.
Υπόδουλοι των λαθών ενός λαού που είναι ικανός για τα πιο ηρωικά κατορθώματα, αλλά που ξεχνά.
Ενός λαού που κάποτε δολοφόνησε τον Καποδίστρια.
Ενός λαού που κάποτε φυλάκισε τον Κολοκοτρώνη.
Ενός λαού που γνώρισε εμφύλιους σπαραγμούς, αφήνοντας τους δυνατούς να αλωνίζουν.
Ως πότε;
Χάνουμε τις δουλειές, τα σπίτια, την αξιοπρέπειά μας.
Χάνουμε την ανθρωπιά και τις αξίες μας.
Χάνουμε εκείνη την ηρωική στόφα που γονιδιακά παραδόθηκε στον ελληνισμό.
Γιατί;
Σήμερα, με τα εμβατήρια να ηχούν στις παρελάσεις, δε νιώσατε ένα σκίρτημα μέσα σας;
Δε δακρύσατε στον Εθνικό Ύμνο;
Προφανώς και το κάνατε. Όπως κι εγώ.
Μα μέχρι εκεί.
Η επανάσταση σήμερα ξεκίνησε και τελείωσε με μια παρέλαση. Με δέκα ελληνικές σημαίες υψωμένες από τα παιδιά μας.
Και μετά;
Τίποτα…
Αλλά δεν πρέπει να είναι έτσι… Δεν πρέπει καθόλου.
Μια επανάσταση μας χρειάζεται σήμερα.
Μια επανάσταση που θα ξεκινήσει πρώτα από μέσα μας.
Λέγεται βόλεμα, δειλία, ηττοπάθεια η σκλαβιά μας.
Λέγεται και μοιρολατρία.
Ενάντια σε όλα αυτά, στον έσω εχθρό μας πρέπει να επαναστατήσουμε σήμερα.
Και να διαμαρτυρηθούμε. Να διεκδικήσουμε. Να στηλιτεύσουμε όλα τα κακώς κείμενα.
Δε μας αρέσει η ζωή μας έτσι όπως είναι .Δε μας αρέσει η χώρα μας όπως την κατάντησαν.
Ποιος θα την αλλάξει αν όχι εμείς;
Ποιος θα ενδιαφερθεί για μας περισσότερο από εμάς;
Ποιος θα πονέσει για τα παιδιά μας αν όχι εμείς;
Σκεφτείτε το… Κι ας επαναστατήσουμε.
Δυνάστες τότε, δυνάστες και σήμερα.
Ας τους γονατίσουμε.
Στις πλάτες τις δικές μας έγιναν ισχυροί. Εμείς τους κάναμε μάγκες.
Ας τους ξεβολέψουμε λοιπόν.
Κι ας διεκδικήσουμε τη ζωή που μας ανήκει.
Δικαιοσύνη κι ελευθερία.
Με πίστη…με αρετή και τόλμη…
Κι ας μας τσάκισαν. Ας μην νιώθουμε πως έχουμε δύναμη να αλλάξουμε τούτη την άσχημη μοίρα. Ας μην πιστεύουμε ότι μπορούμε να διώξουμε τα σκοτάδια.
Μπορούμε.
Σ’αυτές τις δύσκολες ώρες της υποθηκευμένης ελευθερίας μας, αυτός ο τόπος που δε βολεύεται με λιγότερο ουρανό, ζητά από μας να φανούμε ξαφνιάσματα των φαύλων καιρών…
Ζητά από μας, το καθάριο βλέμμα που γονιδιακά μας παραχωρήθηκε να ξεπλένει τις δειλίες της άκαπνης ζωής μας…
Ζητά να είμαστε μες τη φωτιά βοριάδες, που απ’την ορμή μας θ’ανατείλει καινούρια «λεύτερη» ζωή…
Και πάντα ενωμένοι….γιατί όπως λέει κι ο Βάρναλης:
«Πώς εδώθε να βγούμε;….Όχι ένας ένας!!… Όλοι μαζί και μοναχός κανένας!!
Σα φτάσ’ η εσχάτη ανάγκη να σωθείς, ενωμένος Λαός θα σηκωθείς»
Να το θυμάστε…
Καλή λευτεριά αδέρφια…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.