Να κρατάς ζωντανό το παιδί που κρύβεται μέσα σου!

0

υπάρχει ελπίδα…

Σου λένε πως μεγάλωσες.
Σου λένε πως πρέπει να ωριμάσεις, να φέρεσαι ανάλογα με την ηλικία σου.
Σε κρίνουν σε κάθε βήμα, σε δείχνουν με το δάχτυλο και σε μαλώνουν.
Βλέπεις οι μεγάλοι δεν  κάνουν πολλά πράγματα. Δε συνηθίζονται. Ούτε κι επιτρέπονται πολλές φορές.
Εσύ, όμως, τα κάνεις. Κι ας σου θυμίζουν την ηλικία σου.
Οι άλλοι περιμένουν να δουν πάνω σου τα σημάδια της ωριμότητας. Την αποδοχή των ηλικιακών συμβάσεων μιας κοινωνίας που ξέρει να σηκώνει τοίχους. Μιας κοινωνίας που γνωρίζει πολύ καλά πως να φρενάρει τον ενθουσιασμό, την παιδικότητα, την ανεμελιά.
Στήνει πρέπει κι εσύ οφείλεις να συμβιβαστείς. Μα δε θέλεις.
Οι άλλοι βλέπουν ρυτίδες πάνω σου και περιμένουν αυτές να σε καθοδηγήσουν.
Μα εσύ στον καθρέφτη βλέπεις το παιδί που ήσουν πάντα.
Εκείνο το παιδί που θα σιγοτραγουδούσε στο δρόμο, θα γελούσε δυνατά, θα καθόταν οκλαδόν στο χορτάρι αδιαφορώντας για το αν θα πρασινήσουν τα ρούχα του.
Εκείνο το παιδί που αγαπούσε να τρώει παγωτά το καταχείμωνο, να βγαίνει δίχως ομπρέλα στη βροχή, να δίνεται στους ανθρώπους.
Ο αυθορμητισμός που λένε πως χάνεται στην ενηλικίωση, σε σένα παραμένει. Και δε θέλεις να τον αποχωριστείς.
Γιατί φοβάσαι πως μαζί με αυτόν, θα εξαφανιστεί και το παιδί που κρατάς μέσα σου. Εκείνο το παιδί που ήσουν και θέλεις να παραμείνεις.
Άλλοι θα το πουν ανωριμότητα. Για σένα είναι αυθεντικότητα. Είναι πίστη στα όνειρα σου και τη ζωή γενικότερα.
Πολλοί έπαψαν να πιστεύουν στα παραμύθια. Εσύ, όμως, πιστεύεις ακόμη. Ξέρεις πως οι δράκοι υπάρχουν και μπορούν να σε φάνε ανά πάσα στιγμή. Μπορεί οι κακές μάγισσες να σου εμφανιστούν μεταμορφωμένες σε φίλες για να σε ξεγελάσουν. Όσο για τα πριγκιπόπουλα; Υπάρχουν κι αυτά. Αρκεί να μπορείς να δεις με την καρδιά κι όχι με τις κοινωνικές συμβάσεις. Γιατί εκείνες κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους.
Εσύ, όμως, όχι. Ξεχνάς περγαμηνές και πορτοφόλια και κρίνεις την καρδιά. Γιατί κι εσένα αυτή σε οδηγεί. Το είπε, άλλωστε και η αλεπού στον πρίγκιπα. Μόνο με την καρδιά κοιτάς σωστά.
Κι εσύ θέλεις να μπορείς να βλέπεις σωστά. Και δε σε ενοχλούν οι ρυτίδες γύρω από τα χείλη και τα μάτια. Είναι οι χαρούμενες γραμμές σου, είναι τα σημάδια πως χαμογελάς ακόμη. Χαμογελάς κόντρα σε καιρούς που σε θέλουν σοβαρό και μετρημένο.
Χαμογελάς και δίνεσαι. Τολμάς να εμπιστευτείς. Τολμάς να ζήσεις.
Κι εκείνα τα ντουβάρια που σήκωσε η κοινωνία για να σε μαντρώσει, εκείνα τα φράγματα που σου έστησε για να σε αναγκάσει να γίνεις “μεγάλος”, εσύ τα πηδάς. Σκαρφαλώνεις, όπως έκανες πιτσιρίκι και τα ξεπερνάς. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να σε εμποδίσει από το να μείνεις ο εαυτός σου. Τίποτα δεν μπορεί να “σκοτώσει” το παιδί που κρύβεις μέσα σου.
Μόνο εσύ.
Αλλά εσύ δε θέλεις.
Κι όσο δε θέλεις, σε τούτο τον κόσμο που γέμισε “μεγάλους”, υπάρχει ελπίδα…

Της Στεύης Τσούτση

diaforetiko
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top