Κι ότι δεν κόπηκε μέχρι σήμερα, δεν θα κοπεί ποτέ!
Χαθήκαμε πάλι, όχι τυχαία, συνειδητά.
Πέρασαν μέρες επίπονες μέχρι τούτη δω την στιγμή.
Μέρες γεμάτες από μνήμες, από λόγια, από σιωπές.
Χωρισμοί κι αποχωρισμοί.
Τυχαίοι, μοιραίοι, συμπωματικοί, ηθελημένοι, μελετημένοι.
Λύσαμε κάβους, κι όσοι δεν λύθηκαν, κόπηκαν.
Σημασία έχει το αποτέλεσμα, και το αποτέλεσμα είναι η αναχώρηση.
Το πλοίο έφυγε, ξεκίνησε τη διαδρομή του σε νέα ρότα.
Πιο αληθινή, πιο ειλικρινή, πιο ζεστή.
Κι ακόμα κι αν η καινούρια ρότα του προκαλέσει πληγές και σημάδια ανεπανόρθωτα…
Δεν πειράζει, άξιζε!
Μέρες τώρα μουρμουράω τούτους τους στίχους!
Πόσο πολύ σ’ αγάπησα, ποτέ δεν θα το μάθεις….
Κι όμως εσύ το έμαθες.
Στο είπαν τα μάτια μου, στο είπαν τα λόγια μου, στο λένε οι πράξεις μου.
Θέλω το λίγο σου, για μένα είναι πολύ.
Θέλω το καθόλου και το τίποτα, για μένα είναι κάτι.
Μόνο την αλήθεια σου, σου ζητώ όσο κι αν με πονέσει.
Μόνο την αλήθεια σου θα ζητώ όσο κι αν με πονάει.
Μην με γελάσεις σε τούτο το κρυφτό.
Κρύψε μου τα πάντα μα όχι την αλήθεια σου.
Δεν με νοιάζει η αλήθεια των άλλων.
Δεν με νοιάζει τίποτα που δεν είσαι εσύ, εγώ κι αυτό που μόνο εμείς αναγνωρίζουμε.
Χάρη στο ζητώ αγάπη μου, την αλήθεια σου, μόνο αυτή, να την μοιράζεσαι.
Είπα τόσα αντίο αυτόν τον καιρό!
Αντίο στενάχωρα, αντίο που έπρεπε, αντίο που δεν έπρεπε μα δεν γινόταν αλλιώς.
Έκλεισαν πόρτες, άνοιξαν χαραμάδες.
Δυνατοί οι κάβοι τούτου του καραβιού… μα δεν με νοιάζει.
Έπαψα να δίνω μάχες αναίτιες και να χάνομαι μέσα σε ξένους πολέμους.
Ότι δεν λύνεται κόβεται, και τώρα πια, το ξέρω καλά!
Κι ότι δεν κόπηκε μέχρι σήμερα, δεν θα κοπεί ποτέ!
Πέρασαν μέρες επίπονες μέχρι τούτη δω την στιγμή.
Μέρες γεμάτες από μνήμες, από λόγια, από σιωπές.
Χωρισμοί κι αποχωρισμοί.
Τυχαίοι, μοιραίοι, συμπωματικοί, ηθελημένοι, μελετημένοι.
Λύσαμε κάβους, κι όσοι δεν λύθηκαν, κόπηκαν.
Σημασία έχει το αποτέλεσμα, και το αποτέλεσμα είναι η αναχώρηση.
Το πλοίο έφυγε, ξεκίνησε τη διαδρομή του σε νέα ρότα.
Πιο αληθινή, πιο ειλικρινή, πιο ζεστή.
Κι ακόμα κι αν η καινούρια ρότα του προκαλέσει πληγές και σημάδια ανεπανόρθωτα…
Δεν πειράζει, άξιζε!
Μέρες τώρα μουρμουράω τούτους τους στίχους!
Πόσο πολύ σ’ αγάπησα, ποτέ δεν θα το μάθεις….
Κι όμως εσύ το έμαθες.
Στο είπαν τα μάτια μου, στο είπαν τα λόγια μου, στο λένε οι πράξεις μου.
Θέλω το λίγο σου, για μένα είναι πολύ.
Θέλω το καθόλου και το τίποτα, για μένα είναι κάτι.
Μόνο την αλήθεια σου, σου ζητώ όσο κι αν με πονέσει.
Μόνο την αλήθεια σου θα ζητώ όσο κι αν με πονάει.
Μην με γελάσεις σε τούτο το κρυφτό.
Κρύψε μου τα πάντα μα όχι την αλήθεια σου.
Δεν με νοιάζει η αλήθεια των άλλων.
Δεν με νοιάζει τίποτα που δεν είσαι εσύ, εγώ κι αυτό που μόνο εμείς αναγνωρίζουμε.
Χάρη στο ζητώ αγάπη μου, την αλήθεια σου, μόνο αυτή, να την μοιράζεσαι.
Είπα τόσα αντίο αυτόν τον καιρό!
Αντίο στενάχωρα, αντίο που έπρεπε, αντίο που δεν έπρεπε μα δεν γινόταν αλλιώς.
Έκλεισαν πόρτες, άνοιξαν χαραμάδες.
Δυνατοί οι κάβοι τούτου του καραβιού… μα δεν με νοιάζει.
Έπαψα να δίνω μάχες αναίτιες και να χάνομαι μέσα σε ξένους πολέμους.
Ότι δεν λύνεται κόβεται, και τώρα πια, το ξέρω καλά!
Κι ότι δεν κόπηκε μέχρι σήμερα, δεν θα κοπεί ποτέ!
Της Σοφίας Παπαηλιάδου
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.