Τον έρωτα της ζωής σου να τον διεκδικείς κάθε μέρα

0

Τίποτα δεδομένο, τα πάντα ζητούμενα, τα πάντα διεκδικήσιμα.

Ξεχνιόμαστε οι άνθρωποι.
Ίσως είναι η χαρά που μας κάνει κι αδρανούμε. Ίσως η ικανοποίηση πως ο στόχος μας εκπληρώθηκε.
Βρίσκουμε τον έρωτα και μετά από λίγο ξεχνάμε.
Ξεχνάμε ξενύχτια κι αγωνίες.
Προδοσίες και δάκρυα.
Απιστίες και λάθη.
Μα πάνω από όλα λησμονούμε εκείνη την ατέλειωτη αναμονή. Εκείνη τη βασανιστική αμφιβολία που φωλιάζει μέσα μας και ουρλιάζει: “Θα έρθει ο έρωτας που περιμένω; ”
Κι έρχεται ο έρωτας. Κι είναι όπως τον θέλουμε. Όπως τις νύχτες της μεγάλης αισιοδοξίας μας τολμήσαμε να τον ονειρευτούμε.
Φορά μια κόκκινη καρδιά και μας τη χαρίζει για να χτυπά δίπλα στη δική μας. Κι είναι εκείνο το διπλό τικ και το διπλό τακ που μας ηρεμεί, μας καθησυχάζει.
Όχι πια μόνοι. Μονάχα ερωτευμένοι. Ευτυχισμένοι, αν τολμάμε να το πούμε.
Μετά, όμως;
Τι γίνεται μετά;
Τι γίνεται όταν η πρώτη γυαλάδα θαμπώσει; Όταν ο έρωτας πάψει να είναι καινούριος;
Τότε κι εμείς παύουμε να είμαστε όπως πρέπει. Χαλαρώνουμε, θαρρείς. Δε χάνεται το ενδιαφέρον. Απλά θεωρούμε πολλά δεδομένα. Και πρώτα από όλα, θεωρούμε τον άλλο δεδομένο.
Μα δεν είναι.
Κανείς άνθρωπος δεν είναι κτήμα μας. Δεν υπάρχει συμβόλαιο που μας τον παραχωρεί επ’ άπειρον. Δεν υπάρχει σύμβαση, δεν υπάρχει σιγουριά.
Είναι δίπλα μας γιατί εκείνος το θέλει. Γιατί βλέπει στο πρόσωπό μας όσα εκείνος, το βράδυ της δικής του μεγάλης αισιοδοξίας, ονειρεύτηκε.
Και θέλει να εξακολουθήσει να τα βλέπει.
Κι αν πάψουμε να είμαστε όπως μας ερωτεύτηκε θα αρχίσει στιγμή τη στιγμή να απομακρύνεται από κοντά μας.
Και δεν το θέλουμε αυτό.
Κοπιάσαμε πολύ για να τον βρούμε για να τον αφήσουμε έτσι να φύγει.
Άμαθους μας λες στον έρωτα. Μαθημένους σε πόνους κι απογοητεύσεις. Τόσο που στο καλό ξεχνιόμαστε. Κι εκεί κάνουμε το λάθος.
Γιατί τον έρωτα, μάτια μου, αν τον διεκδικούμε μια φορά πριν, πρέπει να τον κυνηγήσουμε δέκα μετά.
Τότε που είναι δικός μας.
Τότε που έχουμε ήδη ζήσει τη γλύκα του και βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως δεν μπορούμε χωρίς αυτή.
Έτσι είναι. Τίποτα δεδομένο, τα πάντα ζητούμενα, τα πάντα διεκδικήσιμα.
Για να τονώνεται ο έρωτας, να επιβεβαιώνεται, να μη βαλτώνει.
Δεν του ταιριάζουν τα στάσιμα νερά, πως να το κάνουμε.
Δεν τη μπορεί τη ρουτίνα, τον αρρωσταίνει.
Κι η απομυθοποίηση είναι το χειρότερο του.
Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, όλες εκείνες τις μοναξιές που περάσαμε πριν ο έρωτας μας χτυπήσει την πόρτα. Ας μην ξεχνάμε πόσο τον θελήσαμε, πόσο ελπίσαμε πως θα έρθει, πόσα δάκρυα χύσαμε σε κάθε απογοήτευση. Μα πάνω από όλα να μη λησμονούμε τη χαρά της άφιξής του.
Να μην αφηνόμαστε στη σιγουριά.
Γιατί ο έρωτας μένει ζωντανός από τη διεκδίκηση.
Μόνο έτσι ανασαίνει… αλλιώς φυτοζωεί, αδρανεί, πεθαίνει.
Κι εμείς επιβάλλεται να τον θέλουμε ζωντανό.
Για να είμαστε κι εμείς ζωντανοί μαζί του.

Της Στεύης Τσούτση

diaforetiko
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top