Ξέρουν τα πάντα, κάνουν τα πάντα και φυσικά συμφέρουν.
Κάθε άνθρωπος κουβαλά το δικό του χαρακτήρα.
Τον έχει σμιλέψει με κόπο και δεν χάνει ευκαιρία να τον επιδεικνύει με καμάρι.
Τώρα, βέβαια, κατά πόσο καμαρώνουν οι υπόλοιποι που τον συναναστρέφονται, είναι μεγάλη συζήτηση.
Μια ανθρώπινη συναναστροφή, λοιπόν, μια απλή κοινότυπη συγκέντρωση γνωστών αλλά και αγνώστων μεταξύ τους ανθρώπων, είναι στην ουσία ένα μωσαϊκό χαρακτήρων. Ένα πολύπλοκο και πολύχρωμο μωσαϊκό, στο οποίο μπορείς να συναντήσεις τα πιο παράδοξα, περίπλοκα, ενοχλητικά ή και αξιοθαύμαστα πλάσματα.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Άβυσσος και ο χαρακτήρας.
Από όλους, λοιπόν, που συνάντησα ποτέ και συναντώ ακόμη, εμένα με ενοχλούν οι φωτεινοί παντογνώστες.
Αυτοί, δηλαδή, που έχουν γνώμη για όλα. Ξέρουν τα πάντα, κάνουν τα πάντα και φυσικά συμφέρουν. Ή, καλύτερα, έτσι νομίζουν.
Δε με ενοχλούν οι μίζεροι. Εκείνα τα ταπεινά, γκρινιάρικα ανθρωπάκια που δεν ευχαριστιούνται με τίποτα. Που δεν εκτιμούν όσα τους χαρίζονται και γκρινιάζουν για όσα δεν τους χαρίστηκαν ποτέ.
Δε με ενοχλούν ούτε οι τσιγκούνηδες. Εκείνοι, δηλαδή, που θα βγάλουν κομπιουτεράκι και θα μοιράσουν ακόμη και το φραγκοδίφραγκο. Εκείνοι που πέρα από τα χρήματα, τσιγκουνεύονται και στα αισθήματα.
Δε με ενοχλούν οι κλέφτες, οι ψεύτες, οι μυθομανείς, οι απροσάρμοστοι, οι γεροντομπεμπέκες και οι πέφτουλες.
Αντίθετα διασκεδάζω.
Δεν τους κοροϊδεύω γιατί ποιος είμαι εγώ για να κρίνω. Απλά με διασκεδάζει το πόσο διαφορετικούς τους νιώθω από μένα.
Οι φωτεινοί παντογνώστες, όμως, με βγάζουν κυριολεκτικά από τα ρούχα μου.
Ίσως γιατί πάντα εκτιμούσα τους λιγομίλητους ανθρώπους. Εκείνους που μιλούσαν μόνο όταν είχαν κάτι να πουν κι όχι επειδή λάτρευαν τη φωνή τους.
Εκείνους που θα έλεγαν μισή κουβέντα και θα ήταν σωστή κι αξιοπρεπής.
Αντίθετα με αυτούς, οι φωτεινοί ξερόλες μιλούν για τα πάντα κι ακατάπαυστα. Ξέρουν από τέχνη, ξέρουν από τεχνολογία, ξέρουν από πολιτική, ξέρουν από στιφάδο, ξέρουν και από μπετονιέρα. Στο τσακίρ κέφι μπορούν να σου στρώσουν και πλακάκια στο μπάνιο.
Αυτό το ξερολίκι με εκνευρίζει. Μου τη σπάει, πως το λένε.
Εγώ τον άνθρωπο τον θέλω συγκρατημένο και συγκροτημένο. Τον θέλω ανθρωπιστή με την παλαιότατη έννοια του όρου. Να είναι σφαιρικά ενημερωμένος για τα πάντα.
Αλλά το σφαιρικά ενημερωμένος από το μονόπατα κομπλεξικός, έχει διαφορά, δε συμφωνείτε;
Αφού δεν το κατέχεις το θέμα μάγκα μου, γιατί δεν αφήνεις άνθρωπο να σταυρώσει κουβέντα; Γιατί μοστράρεις την ανίδεη γνώμη σου και μετά γαντζώνεσαι από αυτή αρνούμενος να μάθεις από κάποιον που ίσως και να ξέρει;
Τελικά έχει δίκιο ο σοφός λαός.
Το πρόβλημα δεν είναι να μην ξέρεις. Αλλά να νομίζεις ότι ξέρεις…
Μη χαμογελάτε. Ξέρω πως όλη αυτή την ώρα έχετε φέρει στο νου τουλάχιστον τρία παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων. Πρόσφατες συναναστροφές σας που δεν μπορείτε να ξεπεράσετε. Σας νιώθω. Συμπάσχω…
Εγώ δεν ξέρω σε τι κατηγορία ανήκω και ποιους εκνευρίζω. Μπορεί πολλούς, μπορεί ακόμη περισσότερους. Εμένα πάντως σίγουρα κάποιες στιγμές. Αλλά τουλάχιστον όταν δεν ξέρω το βουλώνω. Δε θα μιλήσω ούτε για Grexit, ούτε για τιμάριθμο, ούτε για ποδήλατο, ούτε και για εναέριες αποχετεύσεις.
Θα μιλήσω μόνο για τον άνθρωπο.
Κι από τον άνθρωπο, με όλη τη σημασία της λέξης, θα σταθώ κιόλας να ακούσω.
Όχι τις περγαμηνές και τα πτυχία του, αλλά τις πραγματικές του γνώσεις. Που θα τις μεταδώσει ταπεινά και ψιθυριστά ενώ δίπλα του θα ηχούν οι ντουντούκες των άσχετων.
Κι εσύ φωτεινέ παντογνώστη που κραδαίνεις τη ντουντούκα και διατυμπανίζεις το πόσο πολυτεχνίτης είσαι, καλό θα είναι να χαμηλώσεις λίγο τους τόνους.
Γιατί ο σοφός λαός, τον πολυτεχνίτη τον λέει κι ερημοσπίτη. Γι’ αυτό το νου σου…
Τον έχει σμιλέψει με κόπο και δεν χάνει ευκαιρία να τον επιδεικνύει με καμάρι.
Τώρα, βέβαια, κατά πόσο καμαρώνουν οι υπόλοιποι που τον συναναστρέφονται, είναι μεγάλη συζήτηση.
Μια ανθρώπινη συναναστροφή, λοιπόν, μια απλή κοινότυπη συγκέντρωση γνωστών αλλά και αγνώστων μεταξύ τους ανθρώπων, είναι στην ουσία ένα μωσαϊκό χαρακτήρων. Ένα πολύπλοκο και πολύχρωμο μωσαϊκό, στο οποίο μπορείς να συναντήσεις τα πιο παράδοξα, περίπλοκα, ενοχλητικά ή και αξιοθαύμαστα πλάσματα.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Άβυσσος και ο χαρακτήρας.
Από όλους, λοιπόν, που συνάντησα ποτέ και συναντώ ακόμη, εμένα με ενοχλούν οι φωτεινοί παντογνώστες.
Αυτοί, δηλαδή, που έχουν γνώμη για όλα. Ξέρουν τα πάντα, κάνουν τα πάντα και φυσικά συμφέρουν. Ή, καλύτερα, έτσι νομίζουν.
Δε με ενοχλούν οι μίζεροι. Εκείνα τα ταπεινά, γκρινιάρικα ανθρωπάκια που δεν ευχαριστιούνται με τίποτα. Που δεν εκτιμούν όσα τους χαρίζονται και γκρινιάζουν για όσα δεν τους χαρίστηκαν ποτέ.
Δε με ενοχλούν ούτε οι τσιγκούνηδες. Εκείνοι, δηλαδή, που θα βγάλουν κομπιουτεράκι και θα μοιράσουν ακόμη και το φραγκοδίφραγκο. Εκείνοι που πέρα από τα χρήματα, τσιγκουνεύονται και στα αισθήματα.
Δε με ενοχλούν οι κλέφτες, οι ψεύτες, οι μυθομανείς, οι απροσάρμοστοι, οι γεροντομπεμπέκες και οι πέφτουλες.
Αντίθετα διασκεδάζω.
Δεν τους κοροϊδεύω γιατί ποιος είμαι εγώ για να κρίνω. Απλά με διασκεδάζει το πόσο διαφορετικούς τους νιώθω από μένα.
Οι φωτεινοί παντογνώστες, όμως, με βγάζουν κυριολεκτικά από τα ρούχα μου.
Ίσως γιατί πάντα εκτιμούσα τους λιγομίλητους ανθρώπους. Εκείνους που μιλούσαν μόνο όταν είχαν κάτι να πουν κι όχι επειδή λάτρευαν τη φωνή τους.
Εκείνους που θα έλεγαν μισή κουβέντα και θα ήταν σωστή κι αξιοπρεπής.
Αντίθετα με αυτούς, οι φωτεινοί ξερόλες μιλούν για τα πάντα κι ακατάπαυστα. Ξέρουν από τέχνη, ξέρουν από τεχνολογία, ξέρουν από πολιτική, ξέρουν από στιφάδο, ξέρουν και από μπετονιέρα. Στο τσακίρ κέφι μπορούν να σου στρώσουν και πλακάκια στο μπάνιο.
Αυτό το ξερολίκι με εκνευρίζει. Μου τη σπάει, πως το λένε.
Εγώ τον άνθρωπο τον θέλω συγκρατημένο και συγκροτημένο. Τον θέλω ανθρωπιστή με την παλαιότατη έννοια του όρου. Να είναι σφαιρικά ενημερωμένος για τα πάντα.
Αλλά το σφαιρικά ενημερωμένος από το μονόπατα κομπλεξικός, έχει διαφορά, δε συμφωνείτε;
Αφού δεν το κατέχεις το θέμα μάγκα μου, γιατί δεν αφήνεις άνθρωπο να σταυρώσει κουβέντα; Γιατί μοστράρεις την ανίδεη γνώμη σου και μετά γαντζώνεσαι από αυτή αρνούμενος να μάθεις από κάποιον που ίσως και να ξέρει;
Τελικά έχει δίκιο ο σοφός λαός.
Το πρόβλημα δεν είναι να μην ξέρεις. Αλλά να νομίζεις ότι ξέρεις…
Μη χαμογελάτε. Ξέρω πως όλη αυτή την ώρα έχετε φέρει στο νου τουλάχιστον τρία παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων. Πρόσφατες συναναστροφές σας που δεν μπορείτε να ξεπεράσετε. Σας νιώθω. Συμπάσχω…
Εγώ δεν ξέρω σε τι κατηγορία ανήκω και ποιους εκνευρίζω. Μπορεί πολλούς, μπορεί ακόμη περισσότερους. Εμένα πάντως σίγουρα κάποιες στιγμές. Αλλά τουλάχιστον όταν δεν ξέρω το βουλώνω. Δε θα μιλήσω ούτε για Grexit, ούτε για τιμάριθμο, ούτε για ποδήλατο, ούτε και για εναέριες αποχετεύσεις.
Θα μιλήσω μόνο για τον άνθρωπο.
Κι από τον άνθρωπο, με όλη τη σημασία της λέξης, θα σταθώ κιόλας να ακούσω.
Όχι τις περγαμηνές και τα πτυχία του, αλλά τις πραγματικές του γνώσεις. Που θα τις μεταδώσει ταπεινά και ψιθυριστά ενώ δίπλα του θα ηχούν οι ντουντούκες των άσχετων.
Κι εσύ φωτεινέ παντογνώστη που κραδαίνεις τη ντουντούκα και διατυμπανίζεις το πόσο πολυτεχνίτης είσαι, καλό θα είναι να χαμηλώσεις λίγο τους τόνους.
Γιατί ο σοφός λαός, τον πολυτεχνίτη τον λέει κι ερημοσπίτη. Γι’ αυτό το νου σου…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.