Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται

Όλοι οι υπόλοιποι είναι νικητές…

Στον κύκλο της φύσης δεν υπάρχει ούτε νίκη, ούτε ήττα. Υπάρχει κίνηση.

Ο χειμώνας προσπαθεί να επικρατήσει μα τελικά «χάνει» από την άνοιξη που αφήνει πίσω την παγωνιά και τα σκοτάδια του.  Έτσι και το καλοκαίρι, θέλει να παραμείνει για πάντα, θεωρώντας πως είναι ευεργετικό για τον άνθρωπο, αλλά παραδίδει τελικά τη νίκη στο φθινόπωρο, που επιτρέπει στη γη να ξεκουραστεί.

Κανείς δε γεννήθηκε νικητής ή ηττημένος. Πλάστηκε για να προσπαθεί.

Αν απαγκιστρωθεί ο άνθρωπος από την ιδέα της «ταμπέλας», τότε θα δει πως η προσπάθεια μετρά. Ο αγώνας.
Νικητής ή ηττημένος, αδιάφορο.

Σημασία έχει η διεκδίκηση των προσωπικών ιδανικών. Η μάχη για την απόκτηση των όσων θεωρεί σημαντικά.
Πολλές φορές θα χάσει. Κι άλλες τόσες θα νικήσει.

Το παν είναι να μην αφήνει τον πόνο να τον γονατίζει στα δύσκολα και την επιτυχία να τον παραπλανά.

Μάχες είναι κι όλες μαζί, άπειρες στον αριθμό, ονομάζονται ζωή.
Ξεκινούν με την πρώτη του ανάσα και καταλήγουν με την τελευταία του πνοή.

Το πεπρωμένο του ανθρώπου είναι μυστηριώδες. Το ίδιο και οι βουλές του Σύμπαντος που καθορίζουν την πορεία της ζωής του. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια μάχη θα αναγκαστεί να δώσει και πότε.
Πρέπει μόνο να είναι έτοιμος να βγει στην αρένα με αξιοπρέπεια. Και να πολεμήσει για τον εαυτό του κι αυτούς που αγαπά.

Μόνο τότε θα βγει νικητής. Ακόμη κι αν επίσημα έχει ανακηρυχθεί ηττημένος.
Ο πόλεμος της ζωής είναι ακριβώς σαν τον έρωτα. Ποιος αποθαρρύνθηκε με την πρώτη ερωτική απογοήτευση και δεν ξαναδοκίμασε;
Έτσι και η ζωή.

Μια ήττα είναι απλά μια ήττα. Μια στιγμή που υπερνίκησε ο αντίπαλος και τίποτα άλλο. Σημασία έχει,  ακόμη και μετά από κάτι  τέτοιο, να έχει το θάρρος να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να πει «Επέζησα».
Να μετρήσει τις ουλές του και να μη ντραπεί στιγμή για εκείνες. Είναι η δύναμη, η ιστορία και η περηφάνια του. Γιατί δείχνουν πως δεν φοβήθηκε να αγωνιστεί. Πως ξέρει να παλεύει.

Κι έτσι θα συνειδητοποιήσει  πως την επόμενη φορά, θα είναι περισσότερο προετοιμασμένος.

Γιατί δεν υπάρχει καλύτερο μάθημα επιβίωσης, από μια χαμένη μάχη.
Πρόκειται για μια ψυχρολουσία, που αν παρακάμψεις τον πόνο που προκαλεί και το σφίξιμο στην καρδιά, ωθεί τον άνθρωπο μπροστά.

Ακόμη κι αν έχει πέσει κάτω, τον κάνει να σκέφτεται που έκανε λάθος και που όχι.

Τον κάνει να ανακαλύπτει τους φόβους του και να μαθαίνει σιγά σιγά να τους διαχειρίζεται.
Έτσι, στην επόμενη μάχη, που σίγουρα θα έρθει, πρώτα παλεύει  με το φόβο κι ύστερα με τον αντίπαλο.
Κρατά για όπλο του τη μνήμη της αποτυχίας και συνειδητοποιεί πως θα νικήσει.
Γιατί δε θέλει να ξαναζήσει τον πόνο, το φόβο και την οποιαδήποτε απώλεια.
Κι έχει πιθανότητες όντως να νικήσει.

Μα ακόμη κι αν η νίκη δεν έρθει ούτε εκείνη τη φορά, θα έρθει την επόμενη ή τη μεθεπόμενη. Πάντως κάποια στιγμή θα έρθει. Κι εκείνος θα είναι εκεί να την υποδεχτεί.

Κι έτοιμος από καιρό να τη διαχειριστεί. Δίχως το γυαλιστερό της περιτύλιγμα και τη δόξα που τη συνοδεύει. Έμαθε άλλωστε από καιρό πως αυτά είναι απλά η βιτρίνα.
Αλλού είναι το νόημα.

Το σημαντικό είναι να μη σταματάς να παλεύεις.  Να μην υποκύπτεις στην επιθυμία που σου φωνάζει να μείνεις πεσμένος στο χώμα, στην ασφάλεια και τη σιγουριά. Στην προστασία από κάθε επόμενο πόνο. Το σημαντικό είναι να ξέρεις να σηκώνεσαι.
Να το διεκδικείς.

Το χειρότερο άλλωστε δεν είναι να πέφτει κανείς, αλλά να μη σηκώνεται…
Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται. Όλοι οι υπόλοιποι είναι νικητές…

Της Στεύης Τσούτση

diaforetiko