Γέρασες κακομοίρη μου και μυαλό δεν έβαλες.
Ναι ρε φίλε, σε πειράζει.
Σε πειράζει το ψέμα και η αδιαντροπιά.
Σε ενοχλούν οι άνθρωποι που θα τους δείξεις εμπιστοσύνη και θα την καταχραστούν.
Που θα βουτήξουν σε οτιδήποτε όμορφο έχεις να δώσεις, είτε αυτό λέγεται έννοια είτε εμπιστοσύνη είτε εκτίμηση και θα σου δώσουν σε αντάλλαγμα σκατά…
Ολόφρεσκα, βρωμερά σκατά…
Έτσι για να σε ευχαριστήσουν που ήσουν άνθρωπος. Που έμαθες να είσαι άνθρωπος.
Μα που τελικά το μόνο που σου αποδεικνύεται είναι το πόσο βλάκας είσαι που εμπιστεύεσαι. Που πας με το σταυρό στο χέρι και πιστεύεις πως και οι άλλοι θα κάνουν το ίδιο με σένα.
Γέρασες κακομοίρη μου και μυαλό δεν έβαλες.
Γέμισες πληγές. Και κάθε φορά έλεγες πως η μία θα είναι και η τελευταία. Πως την επόμενη φορά θα είσαι πιο προσεκτικός και δε θα την πατήσεις.
Δε θα σε εξαπατήσουν, δε θα σε πείσουν για ψέματα, δε θα παίξουν, δε θα σε πληγώσουν…
Είπες πως θα ήταν η τελευταία φορά, αλλά δεν ήταν. Άλλη μια πλάνη του φιλότιμου κι αισιόδοξου εαυτού σου…
Μωσαϊκό κατάντησαν οι πληγές σου. Και πονάνε οι άτιμες…
Κι εσυ θυμώνεις και κλαις από νεύρα. Μα πάνω από το θυμό, κλαις από απογοήτευση. Γιατί τον άνθρωπο, τον αγαπημένο σου τον άνθρωπο, εκείνο το μοναδικό πλάσμα με τις εξαιρετικές δυνατότητες, δεν τον θέλεις να χαραμίζεται. Δεν το αντέχεις να τον βλέπεις να σκοτεινιάζει την αύρα του και να γίνεται κάτι αλλιώτικο από αυτό για το οποίο γεννήθηκε.
Εσύ τον άνθρωπο τον θες με μεγαλείο κι εκείνος σου προκύπτει ανθρωπάριο, γεμάτο κακίες, μικρότητες και ανασφάλειες.
Και πονάει τούτη η αληθεια, ρε φίλε. Πολύ πονάει…
Αλλά μην κλαις άλλο. Και μην πας να αλλάξεις εσύ σε έναν κόσμο που δε σου ταιριάζει. Πάλεψε να αλλάξεις τον κόσμο. Γιατί αυτός πάει λάθος.
Αυτός έμαθε στα εύκολα, τα άδικα και τα ύπουλα.
Αυτός έμαθε να καταπατά κάθε τι αγνό και δίκαιο. Γιατί δεν του ταιριάζει, γιατί το νιώθει ξένο, ενώ έπρεπε να το έχει πολύτιμο θησαυρό.
Κλείδωσε τα μπέσα σου και πέτα τα κλειδιά. Εξασφάλισε ότι αυτός ο κόσμος δε θα σε αλλάξει.
Και βάλε τα δυνατά σου να τον αλλάξεις εσύ. Φρόντισε τις πληγές σου, όρθωσε το λυγισμένο σου κορμί και πάλεψε.
Για όσα σου μάθανε και πιστεύεις για σωστά και δίκαια. Για όσα νιώθεις σωστά.
Για όλους εκείνους που τους γονάτισε το άδικο και δεν είχαν το κουράγιο να ξανασηκωθούν.
Πάλεψε για όλους τους.
Και δίδαξε τους να αντέχουν. Να μη λυγίζουν, να μην επηρεάζονται. Κι ας έρθουν τα στραβά. Ας έρθουν αδικίες, ας έρθουν πόνοι.
Μάθε τους να μένουν στο ηθικό τους ύψος και να περιμένουν. Γιατί το άδικο έχει κοντά πόδια. Θα θα αποκατασταθεί η τάξη. Θα στρώσει το Σύμπαν.
Γιατί ότι και να λένε, πάντα νικάμε στο τέλος εμείς, ο ευαίσθητοι, που λένε, της Γης…
Να το θυμάσαι…
Σε πειράζει το ψέμα και η αδιαντροπιά.
Σε ενοχλούν οι άνθρωποι που θα τους δείξεις εμπιστοσύνη και θα την καταχραστούν.
Που θα βουτήξουν σε οτιδήποτε όμορφο έχεις να δώσεις, είτε αυτό λέγεται έννοια είτε εμπιστοσύνη είτε εκτίμηση και θα σου δώσουν σε αντάλλαγμα σκατά…
Ολόφρεσκα, βρωμερά σκατά…
Έτσι για να σε ευχαριστήσουν που ήσουν άνθρωπος. Που έμαθες να είσαι άνθρωπος.
Μα που τελικά το μόνο που σου αποδεικνύεται είναι το πόσο βλάκας είσαι που εμπιστεύεσαι. Που πας με το σταυρό στο χέρι και πιστεύεις πως και οι άλλοι θα κάνουν το ίδιο με σένα.
Γέρασες κακομοίρη μου και μυαλό δεν έβαλες.
Γέμισες πληγές. Και κάθε φορά έλεγες πως η μία θα είναι και η τελευταία. Πως την επόμενη φορά θα είσαι πιο προσεκτικός και δε θα την πατήσεις.
Δε θα σε εξαπατήσουν, δε θα σε πείσουν για ψέματα, δε θα παίξουν, δε θα σε πληγώσουν…
Είπες πως θα ήταν η τελευταία φορά, αλλά δεν ήταν. Άλλη μια πλάνη του φιλότιμου κι αισιόδοξου εαυτού σου…
Μωσαϊκό κατάντησαν οι πληγές σου. Και πονάνε οι άτιμες…
Κι εσυ θυμώνεις και κλαις από νεύρα. Μα πάνω από το θυμό, κλαις από απογοήτευση. Γιατί τον άνθρωπο, τον αγαπημένο σου τον άνθρωπο, εκείνο το μοναδικό πλάσμα με τις εξαιρετικές δυνατότητες, δεν τον θέλεις να χαραμίζεται. Δεν το αντέχεις να τον βλέπεις να σκοτεινιάζει την αύρα του και να γίνεται κάτι αλλιώτικο από αυτό για το οποίο γεννήθηκε.
Εσύ τον άνθρωπο τον θες με μεγαλείο κι εκείνος σου προκύπτει ανθρωπάριο, γεμάτο κακίες, μικρότητες και ανασφάλειες.
Και πονάει τούτη η αληθεια, ρε φίλε. Πολύ πονάει…
Αλλά μην κλαις άλλο. Και μην πας να αλλάξεις εσύ σε έναν κόσμο που δε σου ταιριάζει. Πάλεψε να αλλάξεις τον κόσμο. Γιατί αυτός πάει λάθος.
Αυτός έμαθε στα εύκολα, τα άδικα και τα ύπουλα.
Αυτός έμαθε να καταπατά κάθε τι αγνό και δίκαιο. Γιατί δεν του ταιριάζει, γιατί το νιώθει ξένο, ενώ έπρεπε να το έχει πολύτιμο θησαυρό.
Κλείδωσε τα μπέσα σου και πέτα τα κλειδιά. Εξασφάλισε ότι αυτός ο κόσμος δε θα σε αλλάξει.
Και βάλε τα δυνατά σου να τον αλλάξεις εσύ. Φρόντισε τις πληγές σου, όρθωσε το λυγισμένο σου κορμί και πάλεψε.
Για όσα σου μάθανε και πιστεύεις για σωστά και δίκαια. Για όσα νιώθεις σωστά.
Για όλους εκείνους που τους γονάτισε το άδικο και δεν είχαν το κουράγιο να ξανασηκωθούν.
Πάλεψε για όλους τους.
Και δίδαξε τους να αντέχουν. Να μη λυγίζουν, να μην επηρεάζονται. Κι ας έρθουν τα στραβά. Ας έρθουν αδικίες, ας έρθουν πόνοι.
Μάθε τους να μένουν στο ηθικό τους ύψος και να περιμένουν. Γιατί το άδικο έχει κοντά πόδια. Θα θα αποκατασταθεί η τάξη. Θα στρώσει το Σύμπαν.
Γιατί ότι και να λένε, πάντα νικάμε στο τέλος εμείς, ο ευαίσθητοι, που λένε, της Γης…
Να το θυμάσαι…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.