Θα τον ζήσω αυτόν τον έρωτα, όχι για πάντα, αλλά για όσο.
Ήρθες.
Δε σε περίμενα, ψέματα δε θα πω…
Τουλάχιστον είχα πάψει να έχω εκείνο το σκίρτημα της πρώτης νιότης. Εκείνη τη βαθιά, αβάσταχτη ανησυχία.
Εκείνο το αιώνιο ερώτημα “Που είναι;”, “Πότε θα’ρθει; Τον περιμένω”.
Και σε περίμενα.
Για πολύ καιρό σε περίμενα.
Σε κάθε βλέμμα άγνωστο, έψαχνα να σε αναγνωρίσω.
Έψαχνα να ανακαλύψω εκείνη την οικειότητα που ονειρεύτηκα, εκείνο το ρεύμα που θα με τίναζε δίνοντας μου το παρόν. Λέγοντας μου με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο πως ήρθες.
Μα εσύ δεν ερχόσουν κι εγώ έμενα να περιμένω. Κι έκανα λάθη από την αναμονή. Έκανα λάθος εκτιμήσεις, λάθος επιλογές. Σπαταλούσα την καρδιά μου σε έρωτες που δεν άξιζαν, αλλά δεν το έβλεπα.
Κι ο χρόνος περνούσε. Κι η φωτιά μέσα μου σιγόκαιγε.
Έπαψα να το σκέφτομαι. Έπαψα να κοιτώ ανήσυχα τριγύρω.
Απογοητεύτηκα; Ίσως και να έγινε κι αυτό.
Ίσως απλά μεγαλώνοντας να συμβιβάστηκα με την ιδέα της μοναξιάς.
Δίχως έρωτα, δίχως οικογένεια, δίχως παιδί.
Έβγαλα τις μπαταρίες της καρδιάς και του βιολογικού μου ρολογιού.
Κι είπα δεν πειράζει. Τυχερά είναι αυτά.
Κι εκεί στη στροφή, ήρθες.
Σε ήθελα. Μα δεν περίμενα.
Γι’αυτό κι ήμουν τόσο δύσπιστη στην αρχή.
Δεν μπορεί, έλεγα. Άλλο ένα λάθος. Άλλος ένας άνθρωπος υπολογισμένος αλλιώς.
Άλλη μια υποψήφια πληγή μέσα στις τόσες άλλες που χαράχτηκαν στο κορμί μου.
Μουδιασμένη σε υποδέχτηκα. Με φόβο, με υποψία, με δυσπιστία.
Με άμυνες και τείχη αμπαρωμένα.
Κι εσύ υπομονετικά δέχτηκες τα πάντα.
Τις παραξενιές της πολύχρονης ουσιαστικής μοναξιάς μου, τη δυσπιστία που έπλασαν οι αναμνήσεις μου, το φόβο για μελλοντικές πληγές.
Και με φρόντισες. Και με αγάπησες.
Και με κέρδισες.
Γιατί ήσουν εκεί. Γιατί ήσουν αυτός που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε.
Δε θα πω πως ήρθες αργά. Δε θα φανώ τόσο αχάριστη, όπως συνηθίζουν να γίνονται οι άνθρωποι.
Θα πω μόνο πως χαίρομαι αφάνταστα που ήρθες.
Χαίρομαι που η μοίρα μου φύλαγε να βρεθείς στο δρόμο μου.
Και σ’ευχαριστώ που επέμεινες.
Ευχαριστώ που στάθηκες εκεί, μπροστά στα τείχη που υψώνονταν μπροστά σου και δεν το έβαλες στα πόδια.
Με πολιόρκησες. Με πίστη, με υπομονή, με αληθινό ενδιαφέρον.
Μα πάνω από όλα με κατανόηση για όσα πέρασα πριν σε γνωρίσω. Για όσα υπέφερα πριν έρθεις εσύ να στάξεις βάλσαμο στις πληγές μου.
Τώρα, όλα είναι αλλιώς.
Δε θα πω ψέματα πως δε θυμάμαι.
Δε θα προσποιηθώ πως δε φοβάμαι.
Θα πω μόνο πως δε με νοιάζει.
Όλο αυτό είναι ο έρωτας που πάντα περίμενα. Και δεν πρόκειται να αφήσω παλιά χρέη να τον σαμποτάρουν. Θα τον ζήσω. Μαζί σου.
Κι αν το για πάντα είναι πολύ για τους ανθρώπους, αν το για πάντα ακούγεται προκλητικό για το Σύμπαν που όλα τα ορίζει, θα το δεχτώ.
Θα τον ζήσω αυτόν τον έρωτα, όχι για πάντα, αλλά για όσο.
Κι ας ελπίσουμε το για όσο να κρατήσει όσο πιο πολύ μπορεί…
Δε σε περίμενα, ψέματα δε θα πω…
Τουλάχιστον είχα πάψει να έχω εκείνο το σκίρτημα της πρώτης νιότης. Εκείνη τη βαθιά, αβάσταχτη ανησυχία.
Εκείνο το αιώνιο ερώτημα “Που είναι;”, “Πότε θα’ρθει; Τον περιμένω”.
Και σε περίμενα.
Για πολύ καιρό σε περίμενα.
Σε κάθε βλέμμα άγνωστο, έψαχνα να σε αναγνωρίσω.
Έψαχνα να ανακαλύψω εκείνη την οικειότητα που ονειρεύτηκα, εκείνο το ρεύμα που θα με τίναζε δίνοντας μου το παρόν. Λέγοντας μου με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο πως ήρθες.
Μα εσύ δεν ερχόσουν κι εγώ έμενα να περιμένω. Κι έκανα λάθη από την αναμονή. Έκανα λάθος εκτιμήσεις, λάθος επιλογές. Σπαταλούσα την καρδιά μου σε έρωτες που δεν άξιζαν, αλλά δεν το έβλεπα.
Κι ο χρόνος περνούσε. Κι η φωτιά μέσα μου σιγόκαιγε.
Έπαψα να το σκέφτομαι. Έπαψα να κοιτώ ανήσυχα τριγύρω.
Απογοητεύτηκα; Ίσως και να έγινε κι αυτό.
Ίσως απλά μεγαλώνοντας να συμβιβάστηκα με την ιδέα της μοναξιάς.
Δίχως έρωτα, δίχως οικογένεια, δίχως παιδί.
Έβγαλα τις μπαταρίες της καρδιάς και του βιολογικού μου ρολογιού.
Κι είπα δεν πειράζει. Τυχερά είναι αυτά.
Κι εκεί στη στροφή, ήρθες.
Σε ήθελα. Μα δεν περίμενα.
Γι’αυτό κι ήμουν τόσο δύσπιστη στην αρχή.
Δεν μπορεί, έλεγα. Άλλο ένα λάθος. Άλλος ένας άνθρωπος υπολογισμένος αλλιώς.
Άλλη μια υποψήφια πληγή μέσα στις τόσες άλλες που χαράχτηκαν στο κορμί μου.
Μουδιασμένη σε υποδέχτηκα. Με φόβο, με υποψία, με δυσπιστία.
Με άμυνες και τείχη αμπαρωμένα.
Κι εσύ υπομονετικά δέχτηκες τα πάντα.
Τις παραξενιές της πολύχρονης ουσιαστικής μοναξιάς μου, τη δυσπιστία που έπλασαν οι αναμνήσεις μου, το φόβο για μελλοντικές πληγές.
Και με φρόντισες. Και με αγάπησες.
Και με κέρδισες.
Γιατί ήσουν εκεί. Γιατί ήσουν αυτός που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε.
Δε θα πω πως ήρθες αργά. Δε θα φανώ τόσο αχάριστη, όπως συνηθίζουν να γίνονται οι άνθρωποι.
Θα πω μόνο πως χαίρομαι αφάνταστα που ήρθες.
Χαίρομαι που η μοίρα μου φύλαγε να βρεθείς στο δρόμο μου.
Και σ’ευχαριστώ που επέμεινες.
Ευχαριστώ που στάθηκες εκεί, μπροστά στα τείχη που υψώνονταν μπροστά σου και δεν το έβαλες στα πόδια.
Με πολιόρκησες. Με πίστη, με υπομονή, με αληθινό ενδιαφέρον.
Μα πάνω από όλα με κατανόηση για όσα πέρασα πριν σε γνωρίσω. Για όσα υπέφερα πριν έρθεις εσύ να στάξεις βάλσαμο στις πληγές μου.
Τώρα, όλα είναι αλλιώς.
Δε θα πω ψέματα πως δε θυμάμαι.
Δε θα προσποιηθώ πως δε φοβάμαι.
Θα πω μόνο πως δε με νοιάζει.
Όλο αυτό είναι ο έρωτας που πάντα περίμενα. Και δεν πρόκειται να αφήσω παλιά χρέη να τον σαμποτάρουν. Θα τον ζήσω. Μαζί σου.
Κι αν το για πάντα είναι πολύ για τους ανθρώπους, αν το για πάντα ακούγεται προκλητικό για το Σύμπαν που όλα τα ορίζει, θα το δεχτώ.
Θα τον ζήσω αυτόν τον έρωτα, όχι για πάντα, αλλά για όσο.
Κι ας ελπίσουμε το για όσο να κρατήσει όσο πιο πολύ μπορεί…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.