Αντίθετα, εκείνα θα σε αποζημιώσουν.
Έμαθες να περιμένεις.
Μια ζωή να περιμένεις και να ελπίζεις.
Όνειρα για μια δουλειά όπως τη θέλησες, μια αγάπη όπως την ονειρεύτηκες.
Μα πάνω από όλα, όνειρα για ζωή. Αληθινή ζωή, δίχως στριμώγματα και φόβους.
Γιατί, όσο να πεις τα ζόρια τα έμαθες καλά.
Συστηθήκατε πριν χρόνια και είπες να τα φιλοξενήσεις λίγο καιρό. Μόνο που εκείνα αρμένικα εγκαταστάθηκαν στο σπίτι σου κι αρνούνται να φύγουν.
Τι που τους ανοίγεις ευγενικά την πόρτα, τι που τα κλωτσάς μακριά, αυτά εκεί.
Κρίση.
Θα μου πεις, όλοι το βιώνουν. Πως εσύ θα αποτελούσες εξαίρεση;
Άτυχος είσαι. Και οι εποχές δε σε άφησαν να ξεδιπλώσεις τα φτερά σου. Να αποδείξεις το ταλέντο σου.
Μα παλεύεις. Συνέχεια.
Γιατί δε δέχεσαι πως οι άνθρωποι πρέπει να το βάζουν κάτω. Δε δέχεσαι πως πρέπει να αφήνουν τα σκοτάδια να τους τυλίγουν.
Και με τη μοναξιά;
Γιατί τη διάλεξες;
Γιατί δεν έχεις χέρια γεμάτα να προσφέρεις, θα μου πεις. Γιατί δεν έχεις να δώσεις σε μια γυναίκα όλα εκείνα που εσύ, με το κλασικό αντρίκιο κεφάλι σου θέλεις.
Γιατί κάθε θηλυκό θέλει την ασφάλεια του κι εσύ δεν έχεις να της δώσεις παρά μόνο αγάπη.
Μα τρώγεται η αγάπη;
Δεν τρώγεται, λες, και μένεις μόνος.
Μα ούτε η ζωή τρώγεται καλέ μου με τη μοναξιά.
Άνοστη κι άβραστη τη λες. Και δεν τη θες. Όχι, δε χωρά αμφιβολία, δεν τη θες.
Τι θα κάνεις, λοιπόν; Θα αφήσεις έτσι να σπαταληθεί η ζωή σου;
Μην το κάνεις.
Γιατί ο έρωτας, καλέ μου, δεν έχει ώρα που χτυπά την πόρτα.
Δεν έχει μέρα, δεν έχει πρόγραμμα. Έτσι σε βρίσκει στα ξαφνικά με τις πιτζάμες και περιμένει να του ανοίξεις.
Περιμένει να τον βάλεις στο σπίτι σου και να τον τρατάρεις ό,τι έχεις. Κι ας είναι νερό από τη βρύση.
Ο αληθινός έρωτας δε θα σε κοιτάξει στην τσέπη μα στα μάτια. Και θα σε στηρίξει. Θα σου δώσει όραμα, κίνητρο, όρεξη για ζωή.
Δε θα σου ζητήσει κάρτα ανεργίας, μα συναίσθημα. Και φρόντισε να έχεις πολύ να του δώσεις…
Πάψε να τον αρνείσαι. Πάψε να τον απορρίπτεις γιατί έτσι καταδικάζεις εκείνον στο σκοτάδι κι εσένα στην πιο σκληρή μοναξιά. Και σε κανέναν δεν αξίζει η μοναξιά.
Άνοιξε τα μάτια και την καρδιά σου κι άσε τη ζωή να στα φέρει όπως εκείνη ξέρει.
Κι εσύ δέξου τα.
Γεύσου τα.
Απόλαυσε τα.
Όχι με τύψεις. Όχι με την αίσθηση πως δεν τα αξίζεις, πως τα κλέβεις.
Σου ανήκουν.
Γράφουν πάνω το όνομα σου και δεν πρόκειται να σου ζητήσουν να πληρώσεις τίποτα που δεν έχεις. Αντίθετα, εκείνα θα σε αποζημιώσουν.
Όχι για καμιά απόλυση από τις πολλές. Αλλά για την καθυστέρηση τους.
Θα σε αποζημιώσουν με αίσθημα δυνατό, με έρωτα που θα σε ξαφνιάσει.
Μόνο δέξου τον.
Μια ζωή να περιμένεις και να ελπίζεις.
Όνειρα για μια δουλειά όπως τη θέλησες, μια αγάπη όπως την ονειρεύτηκες.
Μα πάνω από όλα, όνειρα για ζωή. Αληθινή ζωή, δίχως στριμώγματα και φόβους.
Γιατί, όσο να πεις τα ζόρια τα έμαθες καλά.
Συστηθήκατε πριν χρόνια και είπες να τα φιλοξενήσεις λίγο καιρό. Μόνο που εκείνα αρμένικα εγκαταστάθηκαν στο σπίτι σου κι αρνούνται να φύγουν.
Τι που τους ανοίγεις ευγενικά την πόρτα, τι που τα κλωτσάς μακριά, αυτά εκεί.
Κρίση.
Θα μου πεις, όλοι το βιώνουν. Πως εσύ θα αποτελούσες εξαίρεση;
Άτυχος είσαι. Και οι εποχές δε σε άφησαν να ξεδιπλώσεις τα φτερά σου. Να αποδείξεις το ταλέντο σου.
Μα παλεύεις. Συνέχεια.
Γιατί δε δέχεσαι πως οι άνθρωποι πρέπει να το βάζουν κάτω. Δε δέχεσαι πως πρέπει να αφήνουν τα σκοτάδια να τους τυλίγουν.
Και με τη μοναξιά;
Γιατί τη διάλεξες;
Γιατί δεν έχεις χέρια γεμάτα να προσφέρεις, θα μου πεις. Γιατί δεν έχεις να δώσεις σε μια γυναίκα όλα εκείνα που εσύ, με το κλασικό αντρίκιο κεφάλι σου θέλεις.
Γιατί κάθε θηλυκό θέλει την ασφάλεια του κι εσύ δεν έχεις να της δώσεις παρά μόνο αγάπη.
Μα τρώγεται η αγάπη;
Δεν τρώγεται, λες, και μένεις μόνος.
Μα ούτε η ζωή τρώγεται καλέ μου με τη μοναξιά.
Άνοστη κι άβραστη τη λες. Και δεν τη θες. Όχι, δε χωρά αμφιβολία, δεν τη θες.
Τι θα κάνεις, λοιπόν; Θα αφήσεις έτσι να σπαταληθεί η ζωή σου;
Μην το κάνεις.
Γιατί ο έρωτας, καλέ μου, δεν έχει ώρα που χτυπά την πόρτα.
Δεν έχει μέρα, δεν έχει πρόγραμμα. Έτσι σε βρίσκει στα ξαφνικά με τις πιτζάμες και περιμένει να του ανοίξεις.
Περιμένει να τον βάλεις στο σπίτι σου και να τον τρατάρεις ό,τι έχεις. Κι ας είναι νερό από τη βρύση.
Ο αληθινός έρωτας δε θα σε κοιτάξει στην τσέπη μα στα μάτια. Και θα σε στηρίξει. Θα σου δώσει όραμα, κίνητρο, όρεξη για ζωή.
Δε θα σου ζητήσει κάρτα ανεργίας, μα συναίσθημα. Και φρόντισε να έχεις πολύ να του δώσεις…
Πάψε να τον αρνείσαι. Πάψε να τον απορρίπτεις γιατί έτσι καταδικάζεις εκείνον στο σκοτάδι κι εσένα στην πιο σκληρή μοναξιά. Και σε κανέναν δεν αξίζει η μοναξιά.
Άνοιξε τα μάτια και την καρδιά σου κι άσε τη ζωή να στα φέρει όπως εκείνη ξέρει.
Κι εσύ δέξου τα.
Γεύσου τα.
Απόλαυσε τα.
Όχι με τύψεις. Όχι με την αίσθηση πως δεν τα αξίζεις, πως τα κλέβεις.
Σου ανήκουν.
Γράφουν πάνω το όνομα σου και δεν πρόκειται να σου ζητήσουν να πληρώσεις τίποτα που δεν έχεις. Αντίθετα, εκείνα θα σε αποζημιώσουν.
Όχι για καμιά απόλυση από τις πολλές. Αλλά για την καθυστέρηση τους.
Θα σε αποζημιώσουν με αίσθημα δυνατό, με έρωτα που θα σε ξαφνιάσει.
Μόνο δέξου τον.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.