Είναι δικά τους τα δάκρυα και τ’ αγαπάνε.
Να αγαπάς λίγο παραπάνω τους ανθρώπους που δεν έχουν μόνιμα ζωγραφισμένο το χαμόγελο στο πρόσωπό τους αλλά όταν σε κοιτάνε σου χαμογελάνε.
Δεν είναι ένα χαμόγελο προβαρισμένο και καλοφορεμένο, αλλά ένα χαμόγελο που από την ψυχή τους χαράχτηκε στα χείλια τους και φώτισε τα μάτια τους και είναι για σένα.
Δεν είναι και για σένα ανάμεσα στους πολλούς.
Θα τους βρεις ανάμεσα στους πολλούς και δεν θα κραυγάσουν την παρουσία τους. Δεν θα γεμίσουν τον χώρο θόρυβο και βουή. Θα μπορούσες και να τους προσπεράσεις χωρίς να τους δώσεις δεύτερο βλέμμα.
Δε μοιάζουν με την μάζα που τους περιβάλλει.
Δεν ακολουθούν την ροή του δρόμου μπροστά τους και πάνε όπου τους οδηγεί η ψυχή τους κι όχι η λογική τους.
Άλλωστε ακόμα κι αυτή, η λογική τους, είναι πάνω στα δικά τους «δεδικασμένα».
Δεν φοράνε τα πρέπει για πανωφόρι και δεν ψάχνουν αντίκρυσμα στις επιταγές κανενός.
Κι όταν τους συναντήσεις, στάσου μια στιγμή και λίγο παραπάνω και κοίταξέ τους.
Κοίτα τα μάτια τους.
Είναι υγρά σαν να πέρασε μόλις ένα κύμα από πάνω τους. Ένα κύμα που τα ξέπλυνε. Δεν ντρέπονται για τα δάκρυα που μπορεί να κυλήσουν. Δεν θα τα κρύψουν ποτέ.
Είναι δικά τους τα δάκρυα και τ’ αγαπάνε.
Τους εκφράζουν είτε πρόκειται για χαρά είτε για πόνο.
Είναι περήφανοι για εκείνα που ένιωσαν.
Θα τους βρεις μέσα στο πλήθος και θα τους ξεχωρίσεις γιατί θα είναι εκείνοι που κάποια στιγμή θα «χαθούν» σε έναν κόσμο δικό τους. Σε έναν κόσμο που χωράει μόνο όσους χωράει και η αγκαλιά τους. Σε έναν κόσμο που δεν τον αφήνουν ανοιχτό στους πολλούς.
Δεν αφήνουν να πατήσει ο οποιοσδήποτε.
Είναι δικός τους και τον φυλάνε σαν το πιο ακριβό φυλαχτό τους.
Είναι εκείνοι που πρώτοι θα σε ρωτήσουν αν είσαι καλά και θα σου απλώσουν το χέρι τους. Και θα σε κοιτάξουν στα μάτια.
Είναι εκείνοι που το «μια χαρά» που θα πάρεις σαν απάντηση στο «πώς είσαι» είναι μια λέξη κωδική που κλειδώνει μέσα τις χίλια συναισθήματα κι άλλα τόσα μυστικά ανείπωτα. Και δεν θα σου επιτρέψει να τα ανακαλύψεις αν δεν κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους. Αν δεν κερδίσεις την αποδοχή τους. Αν δεν νιώσουν ασφαλείς κοντά σου.
Μην προσπαθήσεις να τους αλλάξεις.
Μην δοκιμάσεις να τους τραβήξεις στη βουή. Έχουν δώσει μάχες για να έχουν αυτή την σιωπή όταν το επιθυμούν. Έχουν παλέψει πολύ για να πετάξουν από πάνω τους τα βαρίδια που κληρονόμησαν.
Αγαπάνε τον ήχο της σιωπής και τον προτιμούν από τις ανούσιες λέξεις που ηχορυπαίνουν τις στιγμές χωρίς λόγο και αιτία.
Απολαμβάνουν τον χρόνο με τον εαυτό τους και δεν καταναλώνονται. Δεν αναλώνονται.
Είναι οι ίδιοι που όταν βρεθούν μέσα στους ανθρώπους «τους», τους ανθρώπους της ζωής τους, θα τους χαμογελάσουνε βαθιά, θα γελάσουν δυνατά, θα ζήσουν την στιγμή στο έπακρό της.
Δεν είναι αντικοινωνικοί, είναι επιλεκτικοί.
Δεν γεννήθηκαν μελαγχολικοί, αλλά δεν κρύβουν την μελαγχολία τους πίσω από καλοφορεμένες μάσκες.
Είναι μελαγχολικοί και μέσα τους κρύβεται μια σπάνια ομορφιά.
Μια ομορφιά στολισμένη με σημάδια που άφησαν οι έρωτες, οι σχέσεις και οι άνθρωποί τους.
Γιατί όλα, τα έζησαν πολύ.
Δεν τα έζησαν δήθεν. Δεν αγάπησαν δήθεν.
Δεν ερωτεύτηκαν στα λόγια. Δεν αγάπησαν για τα μάτια του κόσμου.
Έζησαν έρωτες τυραννικούς κι απόλυτους, υστερικούς και καχύποπτους.
Πέρασαν νύχτες αξημέρωτες και καταπιεστικές. Δεν άντεχαν στιγμή μακριά από αυτούς τους έρωτες. Γιατί τους έρωτες όταν τους ζεις, δεν αντέχεις στιγμή μακριά από εκεί που συναντιούνται οι ψυχές.
Όλα τα άλλα ήταν λίγα, ανούσια, άνοστα και τα απέρριψαν με το που τα είδαν.
Δεν άντεξαν τίποτα ανούσιο στην ζωή τους. Τίποτα χλιαρό. Σαν εκείνα τα χλιαρά φιλιά στο μάγουλο.
Όλα τα έζησαν πολύ και είναι περήφανοι γι’ αυτό.
Και τα σημάδια τους είναι τα παράσημά τους.
Κι εσύ, που μπορεί να βρεθείς στο δρόμο τους, αν δεν τους προσπεράσεις, αν κερδίσεις το χαμόγελό τους, θα ξέρεις πως είναι αληθινό χαμόγελο.
Θα ξέρεις πως σου ανήκει αυτό το χαμόγελο.
Θα ξέρεις πως όταν σε κοιτάνε η εικόνα σου τους ζεσταίνει την ψυχή και γι’ αυτό φωτίζεται όλη τους η ύπαρξη.
Θα είσαι τυχερός αν το κερδίσεις αυτό το χαμόγελο.
Γιατί θα ζεις μέσα στην ψυχή τους ακόμα κι όταν ο χρόνος ή τα χιλιόμετρα μπαίνουν ανάμεσά σας.
Γιατί το χαμόγελό τους, είναι το εισιτήριό σου στην ψυχή τους.
Κι η ψυχή τους, είναι καλά προστατευμένη, χωράει λίγους και το «για πάντα» εκεί, είναι αληθινό.
Δεν είναι ένα χαμόγελο προβαρισμένο και καλοφορεμένο, αλλά ένα χαμόγελο που από την ψυχή τους χαράχτηκε στα χείλια τους και φώτισε τα μάτια τους και είναι για σένα.
Δεν είναι και για σένα ανάμεσα στους πολλούς.
Θα τους βρεις ανάμεσα στους πολλούς και δεν θα κραυγάσουν την παρουσία τους. Δεν θα γεμίσουν τον χώρο θόρυβο και βουή. Θα μπορούσες και να τους προσπεράσεις χωρίς να τους δώσεις δεύτερο βλέμμα.
Δε μοιάζουν με την μάζα που τους περιβάλλει.
Δεν ακολουθούν την ροή του δρόμου μπροστά τους και πάνε όπου τους οδηγεί η ψυχή τους κι όχι η λογική τους.
Άλλωστε ακόμα κι αυτή, η λογική τους, είναι πάνω στα δικά τους «δεδικασμένα».
Δεν φοράνε τα πρέπει για πανωφόρι και δεν ψάχνουν αντίκρυσμα στις επιταγές κανενός.
Κι όταν τους συναντήσεις, στάσου μια στιγμή και λίγο παραπάνω και κοίταξέ τους.
Κοίτα τα μάτια τους.
Είναι υγρά σαν να πέρασε μόλις ένα κύμα από πάνω τους. Ένα κύμα που τα ξέπλυνε. Δεν ντρέπονται για τα δάκρυα που μπορεί να κυλήσουν. Δεν θα τα κρύψουν ποτέ.
Είναι δικά τους τα δάκρυα και τ’ αγαπάνε.
Τους εκφράζουν είτε πρόκειται για χαρά είτε για πόνο.
Είναι περήφανοι για εκείνα που ένιωσαν.
Θα τους βρεις μέσα στο πλήθος και θα τους ξεχωρίσεις γιατί θα είναι εκείνοι που κάποια στιγμή θα «χαθούν» σε έναν κόσμο δικό τους. Σε έναν κόσμο που χωράει μόνο όσους χωράει και η αγκαλιά τους. Σε έναν κόσμο που δεν τον αφήνουν ανοιχτό στους πολλούς.
Δεν αφήνουν να πατήσει ο οποιοσδήποτε.
Είναι δικός τους και τον φυλάνε σαν το πιο ακριβό φυλαχτό τους.
Είναι εκείνοι που πρώτοι θα σε ρωτήσουν αν είσαι καλά και θα σου απλώσουν το χέρι τους. Και θα σε κοιτάξουν στα μάτια.
Είναι εκείνοι που το «μια χαρά» που θα πάρεις σαν απάντηση στο «πώς είσαι» είναι μια λέξη κωδική που κλειδώνει μέσα τις χίλια συναισθήματα κι άλλα τόσα μυστικά ανείπωτα. Και δεν θα σου επιτρέψει να τα ανακαλύψεις αν δεν κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους. Αν δεν κερδίσεις την αποδοχή τους. Αν δεν νιώσουν ασφαλείς κοντά σου.
Μην προσπαθήσεις να τους αλλάξεις.
Μην δοκιμάσεις να τους τραβήξεις στη βουή. Έχουν δώσει μάχες για να έχουν αυτή την σιωπή όταν το επιθυμούν. Έχουν παλέψει πολύ για να πετάξουν από πάνω τους τα βαρίδια που κληρονόμησαν.
Αγαπάνε τον ήχο της σιωπής και τον προτιμούν από τις ανούσιες λέξεις που ηχορυπαίνουν τις στιγμές χωρίς λόγο και αιτία.
Απολαμβάνουν τον χρόνο με τον εαυτό τους και δεν καταναλώνονται. Δεν αναλώνονται.
Είναι οι ίδιοι που όταν βρεθούν μέσα στους ανθρώπους «τους», τους ανθρώπους της ζωής τους, θα τους χαμογελάσουνε βαθιά, θα γελάσουν δυνατά, θα ζήσουν την στιγμή στο έπακρό της.
Δεν είναι αντικοινωνικοί, είναι επιλεκτικοί.
Δεν γεννήθηκαν μελαγχολικοί, αλλά δεν κρύβουν την μελαγχολία τους πίσω από καλοφορεμένες μάσκες.
Είναι μελαγχολικοί και μέσα τους κρύβεται μια σπάνια ομορφιά.
Μια ομορφιά στολισμένη με σημάδια που άφησαν οι έρωτες, οι σχέσεις και οι άνθρωποί τους.
Γιατί όλα, τα έζησαν πολύ.
Δεν τα έζησαν δήθεν. Δεν αγάπησαν δήθεν.
Δεν ερωτεύτηκαν στα λόγια. Δεν αγάπησαν για τα μάτια του κόσμου.
Έζησαν έρωτες τυραννικούς κι απόλυτους, υστερικούς και καχύποπτους.
Πέρασαν νύχτες αξημέρωτες και καταπιεστικές. Δεν άντεχαν στιγμή μακριά από αυτούς τους έρωτες. Γιατί τους έρωτες όταν τους ζεις, δεν αντέχεις στιγμή μακριά από εκεί που συναντιούνται οι ψυχές.
Όλα τα άλλα ήταν λίγα, ανούσια, άνοστα και τα απέρριψαν με το που τα είδαν.
Δεν άντεξαν τίποτα ανούσιο στην ζωή τους. Τίποτα χλιαρό. Σαν εκείνα τα χλιαρά φιλιά στο μάγουλο.
Όλα τα έζησαν πολύ και είναι περήφανοι γι’ αυτό.
Και τα σημάδια τους είναι τα παράσημά τους.
Κι εσύ, που μπορεί να βρεθείς στο δρόμο τους, αν δεν τους προσπεράσεις, αν κερδίσεις το χαμόγελό τους, θα ξέρεις πως είναι αληθινό χαμόγελο.
Θα ξέρεις πως σου ανήκει αυτό το χαμόγελο.
Θα ξέρεις πως όταν σε κοιτάνε η εικόνα σου τους ζεσταίνει την ψυχή και γι’ αυτό φωτίζεται όλη τους η ύπαρξη.
Θα είσαι τυχερός αν το κερδίσεις αυτό το χαμόγελο.
Γιατί θα ζεις μέσα στην ψυχή τους ακόμα κι όταν ο χρόνος ή τα χιλιόμετρα μπαίνουν ανάμεσά σας.
Γιατί το χαμόγελό τους, είναι το εισιτήριό σου στην ψυχή τους.
Κι η ψυχή τους, είναι καλά προστατευμένη, χωράει λίγους και το «για πάντα» εκεί, είναι αληθινό.
Της Σοφίας Παπαηλιάδου
filenades
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.