Η αγάπη σε οδηγεί. Αυτή σε οδηγούσε πάντα.
Υπάρχει ένας κόσμος υπέροχος πίσω από την καθημερινότητά μας. Ένας κόσμος καλά κρυμμένος, που μοιάζει σαν ένας καταπράσινος κήπος πίσω από ψηλό φράχτη καλυμμένο με πυκνό κισσό. Για να μη φτάνουν τα αδιάκριτα βλέμματα, για να μη φτάνουν οι γεμάτες ζήλια γλώσσες.
Είναι ο κόσμος που φτιάξαμε εμείς. Εσύ κι εγώ. Από εκείνη την πρώτη στιγμή που με κοίταξες στα μάτια και μου άπλωσες το χέρι ζητώντας μου να σε συνοδεύσω στο άκουσμα της πρώτης νότας. Κι ήταν σα να μ’ έβγαλες από τα σκοτάδια της σκληρής μου πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που μόνη μου είχα φτιάξει και μέσα της είχα εγκλωβίσει όλη μου την ύπαρξη.
«Είμαι δεμένος στο σώμα σου», μου λες εκείνες τις αξημέρωτες νύχτες μας. Κι όταν με φιλάς στο πρώτο φως της μέρας, εκεί στην πόρτα πριν φύγεις για τη δουλειά, πάντα συμπληρώνεις «είμαι δεμένος στην ψυχή σου». Και τότε η ψυχή μου αγαλλιάζει…
Με σκεπάζεις με την αγάπη σου σα να ΄μαι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο. Μου φέρεσαι σα να ‘μαι εύθραυστη μα την ίδια στιγμή αναγνωρίζεις τη δύναμή μου. Έχεις αφήσει την καρδιά σου στα πόδια μου δίχως να σου περνάει απ’ το μυαλό ότι μπορώ να σε πληγώσω. Δε φοβάσαι. «Είμαι εδώ για σένα. Σ’ αγαπώ, κι αυτό δε μπορείς εσύ να το αλλάξεις» μου λες με απλότητα και το γκρίζο σου βλέμμα φωτίζει. Κι αυτή σου η αθωότητα μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Δε στο χω πει ακόμα, μα έχεις σπάσει τη μια μετά την άλλη όλες τις αλυσίδες με τις οποίες το μυαλό μου είχε εγκλωβίσει την καρδιά μου. Εσύ, σήκωσες το πέπλο του κυνισμού και το πέταξες μακριά με δυο κινήσεις. Κι όμως, δεν ένιωσα γυμνή ούτε εκτεθειμένη. Αντίθετα, ένιωσα πιο πλήρης από ποτέ. Και πιο ασφαλής. Γιατί ξέρω πως ό,τι κι αν συμβεί, εσύ είσαι ο άντρας και εγώ είμαι η γυναίκα. Ίσοι μα όχι ίδιοι.
Ήρθες και όλα μπήκαν στη θέση τους. Καμιά φορά σε ρωτάω πού κρύβεις το μαγικό ραβδί και τότε εσύ βάζεις την παλάμη σου στο μέρος της καρδιάς. Δε μπορώ να εξηγήσω το γιατί, μα αυτή σου η κίνηση έχει σβήσει όλο το παρελθόν. Με γοητεύεις, με εμπνέεις, με εξελίσσεις, μου δίνεις δύναμη, χωρίς να ζητάς τίποτα σε αντάλλαγμα. Μοιάζεις αυτάρκης και ταυτόχρονα κρέμεσαι στο έλεος της αγάπης μου. Δε θα καταλάβω ποτέ πώς το κάνεις.
Είσαι από αλλού φερμένος εσύ…
Οι κυβερνήτες σου είναι τα οξύμωρα: δυνατός μα ευαίσθητος, πνευματώδης μα απλός, γοητευτικός μα αθώος, με βλέμμα διαπεραστικό και παιδικό την ίδια στιγμή, πετυχημένος μα πατάς στη γη. Άντρας παλιάς κοπής και ταυτόχρονα σύγχρονος σε κάθε στιγμή σου. Το όραμά σου, κρυστάλλινα καθαρό, πλέκει εσένα κι εμένα μαζί, με έναν τρόπο που ποτέ δε φανταζόμουν ότι υπάρχει. Έκανες χώρο στη ζωή σου και μ΄ έβαλες στο κέντρο της χωρίς κανέναν δισταγμό. Ποτέ δε θα μπορέσω να σου πω πόσα πολλά σημαίνει αυτό για μένα.
Η αγάπη σε οδηγεί. Αυτή σε οδηγούσε πάντα. Δε χρειάζεται να μου το πεις. Το ξέρω. Το βλέπω στα μάτια των ανθρώπων που σ’ αγαπούν. Με κοιτούν και το βλέμμα τους μου λέει «άραγε ξέρεις πόσο τυχερή είσαι;».
Θέλω να τους πω πως ξέρω. Φυσικά ξέρω. Όμως δεν τους το ‘χω πει. Όχι ακόμα. Όχι πριν το πω σε σένα. Ίσως θα ‘πρεπε ήδη να το έχω κάνει. Ίσως τότε, που μου διάβαζες την Αθάνατη Αγαπημένη. Ίσως σε μια από τις τόσες ανατολές που ‘χουμε δει μαζί.
Μα θα στο πω… Δεν είναι ότι μου λείπουν οι λέξεις. Άλλωστε εσύ, το ξέρω, δε βιάζεσαι. Ούτε εγώ βιάζομαι. Γιατί ξέρω πως δε φοβάσαι. Και γιατί σε σένα δε χρειάζεται ν΄ απολογηθώ για τίποτα.
Γιατί με σένα, όλα είναι έτσι όπως πρέπει…
Είναι ο κόσμος που φτιάξαμε εμείς. Εσύ κι εγώ. Από εκείνη την πρώτη στιγμή που με κοίταξες στα μάτια και μου άπλωσες το χέρι ζητώντας μου να σε συνοδεύσω στο άκουσμα της πρώτης νότας. Κι ήταν σα να μ’ έβγαλες από τα σκοτάδια της σκληρής μου πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που μόνη μου είχα φτιάξει και μέσα της είχα εγκλωβίσει όλη μου την ύπαρξη.
«Είμαι δεμένος στο σώμα σου», μου λες εκείνες τις αξημέρωτες νύχτες μας. Κι όταν με φιλάς στο πρώτο φως της μέρας, εκεί στην πόρτα πριν φύγεις για τη δουλειά, πάντα συμπληρώνεις «είμαι δεμένος στην ψυχή σου». Και τότε η ψυχή μου αγαλλιάζει…
Με σκεπάζεις με την αγάπη σου σα να ΄μαι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο. Μου φέρεσαι σα να ‘μαι εύθραυστη μα την ίδια στιγμή αναγνωρίζεις τη δύναμή μου. Έχεις αφήσει την καρδιά σου στα πόδια μου δίχως να σου περνάει απ’ το μυαλό ότι μπορώ να σε πληγώσω. Δε φοβάσαι. «Είμαι εδώ για σένα. Σ’ αγαπώ, κι αυτό δε μπορείς εσύ να το αλλάξεις» μου λες με απλότητα και το γκρίζο σου βλέμμα φωτίζει. Κι αυτή σου η αθωότητα μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Δε στο χω πει ακόμα, μα έχεις σπάσει τη μια μετά την άλλη όλες τις αλυσίδες με τις οποίες το μυαλό μου είχε εγκλωβίσει την καρδιά μου. Εσύ, σήκωσες το πέπλο του κυνισμού και το πέταξες μακριά με δυο κινήσεις. Κι όμως, δεν ένιωσα γυμνή ούτε εκτεθειμένη. Αντίθετα, ένιωσα πιο πλήρης από ποτέ. Και πιο ασφαλής. Γιατί ξέρω πως ό,τι κι αν συμβεί, εσύ είσαι ο άντρας και εγώ είμαι η γυναίκα. Ίσοι μα όχι ίδιοι.
Ήρθες και όλα μπήκαν στη θέση τους. Καμιά φορά σε ρωτάω πού κρύβεις το μαγικό ραβδί και τότε εσύ βάζεις την παλάμη σου στο μέρος της καρδιάς. Δε μπορώ να εξηγήσω το γιατί, μα αυτή σου η κίνηση έχει σβήσει όλο το παρελθόν. Με γοητεύεις, με εμπνέεις, με εξελίσσεις, μου δίνεις δύναμη, χωρίς να ζητάς τίποτα σε αντάλλαγμα. Μοιάζεις αυτάρκης και ταυτόχρονα κρέμεσαι στο έλεος της αγάπης μου. Δε θα καταλάβω ποτέ πώς το κάνεις.
Είσαι από αλλού φερμένος εσύ…
Οι κυβερνήτες σου είναι τα οξύμωρα: δυνατός μα ευαίσθητος, πνευματώδης μα απλός, γοητευτικός μα αθώος, με βλέμμα διαπεραστικό και παιδικό την ίδια στιγμή, πετυχημένος μα πατάς στη γη. Άντρας παλιάς κοπής και ταυτόχρονα σύγχρονος σε κάθε στιγμή σου. Το όραμά σου, κρυστάλλινα καθαρό, πλέκει εσένα κι εμένα μαζί, με έναν τρόπο που ποτέ δε φανταζόμουν ότι υπάρχει. Έκανες χώρο στη ζωή σου και μ΄ έβαλες στο κέντρο της χωρίς κανέναν δισταγμό. Ποτέ δε θα μπορέσω να σου πω πόσα πολλά σημαίνει αυτό για μένα.
Η αγάπη σε οδηγεί. Αυτή σε οδηγούσε πάντα. Δε χρειάζεται να μου το πεις. Το ξέρω. Το βλέπω στα μάτια των ανθρώπων που σ’ αγαπούν. Με κοιτούν και το βλέμμα τους μου λέει «άραγε ξέρεις πόσο τυχερή είσαι;».
Θέλω να τους πω πως ξέρω. Φυσικά ξέρω. Όμως δεν τους το ‘χω πει. Όχι ακόμα. Όχι πριν το πω σε σένα. Ίσως θα ‘πρεπε ήδη να το έχω κάνει. Ίσως τότε, που μου διάβαζες την Αθάνατη Αγαπημένη. Ίσως σε μια από τις τόσες ανατολές που ‘χουμε δει μαζί.
Μα θα στο πω… Δεν είναι ότι μου λείπουν οι λέξεις. Άλλωστε εσύ, το ξέρω, δε βιάζεσαι. Ούτε εγώ βιάζομαι. Γιατί ξέρω πως δε φοβάσαι. Και γιατί σε σένα δε χρειάζεται ν΄ απολογηθώ για τίποτα.
Γιατί με σένα, όλα είναι έτσι όπως πρέπει…
Της Χαράς Ντάτση
ilov
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.