Να παλεύεις για εκείνο το “μαζί” που δε νικιέται με τίποτα...

0

Ναι, μπορεί να μην τελειώνει η ζωή σαν μένεις μόνος, αλλά είναι ζωή λειψή.

Όχι, δεν αγαπώ την μοναξιά.
Τη βρίσκω χρήσιμη ως ένα βαθμό, αλλά δεν την αγαπώ. Όπως θεωρώ πως δεν πρέπει και κανείς να το κάνει.

Ο άνθρωπος γεννήθηκε για το “μαζί”.
Γεννήθηκε για εκείνη τη μαγική δυάδα που μπορεί να λύσει, να δημιουργήσει, να καθορίσει τα πάντα. Κρατώ τις στιγμές μοναξιάς που μου αναλογούν, μόνο και μόνο για να φορτίσω τις μπαταρίες του “μαζί”. Να σκεφτώ με καθαρό μυαλό όσα χρειάζομαι, να αποφασίσω, να αναθεωρήσω, να κατασταλλάξω.

Κι ύστερα πάλι οδεύω προς το “μαζί”. Γιατί έτσι βρίσκω πως ολοκληρώνεται ο άνθρωπος.
Κι ας πλέκει διθυράμβους κατά καιρούς για τη μοναξιά. Ας τη λέει πολύτιμη κι εξαιρετική. Μπούρδες!
Δεν αντέχεται μάτια μου. Και δεν πρέπει εδώ που τα λέμε.

Εγώ θέλω να μοιράζομαι. Θέλω να μπορώ να λέω τον πόνο, τη χαρά, τις σκέψεις και τα όνειρα μου με πρόσωπο αγαπημένο. Δικό μου… κατά δικό μου.
Που θα με ακούσει, θα με συμβουλεύσει, θα με καθοδηγήσει. Δε θα με χειραγωγήσει, μην παρανοείς.
Θα πει τη γνώμη του κι εγώ θα την εκτιμήσω. Και θα τη χωνέψω στη δική μου.
Θέλω χέρι να κρατώ και να πορεύομαι.

Όχι δεκανίκι, μην μπερδεύεσαι.
Θέλω να νιώθω τη ζεστασιά, τη στήριξη και την παρουσία του. Κι αυτό είναι που θα μου δίνει δύναμη για να συνεχίζω.
Και μη μου λες για εκείνους που προτίμησαν τη μοναξιά. Αυτούς που αρπάχτηκαν από τη δικαιολογία μιας πληγής κι αποφάσισαν να υψώσουν τείχη και να αποκλείσουν κάθε άνθρωπο από κοντά τους. Μη μου λες για εκείνους που διαλάλησαν πως μπορούν και μόνοι τους γιατί δεν το πιστεύω.
Ναι, μπορεί να μην τελειώνει η ζωή σαν μένεις μόνος, αλλά είναι ζωή λειψή.
Άχρωμη, άνευρη, αδιάφορη. Γι’αυτό και κανείς δεν πρέπει να την προτιμάει.

Θα μου πεις βέβαια τι γίνεται αν δε βρεις εσύ τη μοναξιά αλλά σε βρει εκείνη.
Τότε θα σου πω πως δεν πρέπει να απελπίζεσαι. Πως δεν πρέπει να σταματάς να ψάχνεις για εκείνον που θα διώξει τη μοναξιά και τη μαυρίλα σου. Μην παραιτείσαι και κάτι θα γίνει.
Δε θέλει απελπισίες και σπασμωδικές κινήσεις. Θέλει μονάχα μάτια και καρδιά ορθάνοιχτα για να μπορείς να αναγνωρίσεις εκείνον που θα έρθει. Γιατί θα έρθει. Απλά το θέμα είναι αν θα το πάρεις χαμπάρι.
Γιατί τυφλώνεται από καιρούς σε καιρούς ο άνθρωπος. Κι άλλα βλέπει, άλλα καταλαβαίνει κι άλλα προσπερνάει. Κι αφήνει ανθρώπους να φύγουν και κρατά άλλους που έπρεπε να τους έχει διώξει. Και την πατάει και παθαίνει και μαθαίνει. Και ξαναπροσπαθεί. Γιατί έτσι πρέπει…
Πάντα να προσπαθεί να διώξει τη μοναξιά του.

Πάντα να προσπαθεί για τον άνθρωπο που θα γίνει ο πιο δικός του.
Έτσι κι εγώ. Έτσι πρέπει κι εσύ.
Για εκείνα τα βράδια που θα ξαπλώνεις στο κρεβάτι και δε θα σου λείπει τίποτα.
Για εκείνες τις στιγμές που θα απλώνεις το χέρι και δε θα πιάνεις αέρα αλλά πλάσμα αγαπημένο.
Για εκείνες τις ώρες που τα δάκρυα θα σκουπίζονται και τα γέλια θα μοιράζονται.

Για εκείνο το “μαζί” που ό,τι κι αν λένε, δε νικιέται με τίποτα…

Της Στεύης Τσούτση

diaforetiko
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top