Όταν το “μαζί” γίνεται χειρότερο από το “μόνος”…

Κι ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει…

Έχουν περάσει τα τριάντα.
Εκείνο το ορόσημο ηλικίας που ο καθένας βάζει τη ζωή του σε μία τάξη.
Σοβαρή σχέση, γάμος, παιδιά.
Βλέπουν τους γύρω τους να «νοικοκυρεύονται» κι εκείνοι παραμένουν στα ίδια.
Δουλειά, έξοδοι κι άτυχες σχέσεις.
Το τελευταίο, όμως, δεν είναι επιλογή τους. Έτυχε.
Έτυχε να μην τα βρουν, έτυχε να μην ταιριάξουν όπως θα ήθελαν.
Έτυχε να είναι μόνοι και να βλέπουν τα τριάντα πίσω τους… Λίγο ή πολύ, σημασία καμία.
Μόνοι…
Τους τρομάζει αυτή η λέξη. Και γι’ αυτό κάνουν τα πάντα να την αλλάξουν. Κυνηγούν μανιωδώς το μαζί. Με κάθε κόστος, με οποιοδήποτε τίμημα.
Άλλωστε οι άνθρωποι φτιάχτηκαν για το μαζί. Έτσι λένε στον εαυτό τους και βγαίνουν στην αρένα. Στην αναζήτηση, τη διεκδίκηση και συχνά στις εκπτώσεις.
Έκπτωση στα θέλω, στα standards, στα γούστα…
Μα χωρούν εκπτώσεις στον έρωτα καρδιά μου; Χωρούν συμβιβασμοί;
Εκείνοι, μα και πολλοί άλλοι γύρω τριγύρω τους, θα πουν πως ναι. Πως από μια ηλικία και μετά ο έρωτας είναι μύθος. Πως χρειάζεται ένας καλός άνθρωπος να κάνουν οικογένεια. Που να τους ταιριάζει στα βασικά, τα επιφανειακά, τα τετριμμένα. Πιστός σύντροφος, καλός μελλοντικός γονιός, τίμιος, εργατικός. Λες και διαλέγουν τραπεζομάντηλο κι όχι ταίρι. Αλέκιαστο, βαμβακερό, να αντέχει στις πλύσεις.
Και πες πως αντέχει στις πλύσεις. Στο χρόνο, θα αντέξει;
Δύσκολα…
Γιατί ό,τι κι αν λένε οι γλώσσες, καλές, κακές, στοργικές ή συμπονετικές , είναι μεγάλη η ζωή για να τη ζουν με συμβιβασμούς.
Δεν παλεύεται εκείνο το «για πάντα», όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι.
Γιατί το «μαζί» δεν είναι αυτοσκοπός. Το να είναι κανείς ευτυχισμένος, όμως, είναι. Και αυτοσκοπός και υποχρέωση και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να σκεφτεί.
Κι αν το «μαζί» δεν μπορεί να συμβαδίσει με την ευτυχία, μη σώσει και το κάνει.
Μοναξιά… καλύτερα…
Με καλούς φίλους και ανίψια της καρδιάς. Στη θέση των παιδιών που μπορεί να μην έρθουν και ποτέ.
Γιατί η αγάπη που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του, δεν κρύβεται, δεν τιθασεύεται, δε νοιάζεται για τα πως και τα γιατί.
Θα βγει. Θα βρει αποδέκτες και θα βγει.
Γιατί έτσι είναι η φύση της. Ασυγκράτητη.
Κι αν δε βρήκαν τον έρωτα της ζωής τους, ποιος νοιάστηκε; Ποιος σκοτίστηκε για τις ταμπέλες μια κοινωνίας που λανσάρεται λάτρης της οικογένειας και πίσω από τις πόρτες πέφτουν παντόφλες;
Αυτοί… Αυτοί νοιάζονται.
Και τη φοβούνται τη μοναξιά. Τρέμουν την ταμπέλα.
Εργένης… Γεροντοκόρη… Γεροντοπαλίκαρο…
Άτυχος, προβληματική, κακομοίρης.
Έτσι πιστεύουν πως τους λένε και γι’ αυτό πέφτουν με τα μούτρα στην αναζήτηση. Με μηδέν κριτήρια. Δυο πόδια, δυο χέρια, ένα κεφάλι. Ό,τι να’ ναι.
Αλλά δεν είναι έτσι. Δεν πρέπει να είναι έτσι.
Γιατί την καρδιά, όσα χρόνια κι αν γράφει η ταυτότητα, πρέπει κανείς να την ακούει.Και να την εμπιστεύεται. Κι αν παραμένει πεισματικά βουβή, να σέβεται τη σιωπή της. Κι αν κελαηδά να λαχταρά για το τραγούδι της. Γιατί εκείνη ξέρει.
Ξέρει πως ο φόβος της μοναξιάς είναι χειρότερος κι από την ίδια τη μοναξιά.
Ξέρει πως το «μαζί» καμιά φορά γίνεται χειρότερο από το «μόνος».
Γίνεται βαρίδι που σε τραβά στον πάτο, θηλιά που σου σφίγγει το λαιμό.
Γι’ αυτό εσύ, εγώ, εσείς κι αυτοί, που περνάμε τα τριάντα και «προκοπή» δεν είδαμε ακόμη, καλό θα κάνουμε να μην απογοητευόμαστε.
Και να σκεφτόμαστε πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Που μπορεί να μην ξέρουμε, να μην καταλαβαίνουμε, αλλά που κάποια στιγμή, θα μας φανερωθεί. Και τότε θα καταλάβουμε πως η καλύτερη απάντηση στο φόβο της μοναξιάς δεν είναι ούτε οι εκπτώσεις, ούτε ο πανικός και φυσικά ούτε οι συμβιβασμοί.
Είναι η υπομονή… Κι ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει… Αρκεί να το πιστεύουμε…

Στεύη Τσούτση

diaforetiko