Η τελευταία προσφορά της ήταν η δωρεά των ματιών της…
Σαν σήμερα το 1983 έφυγε από τη ζωή μια από τις κορυφαίες και ταλαντούχες ηθοποιούς της Ελλάδος, η Έλλη Λαμπέτη. Η Έλλη Λούκου, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα γεννήθηκε 13 Απριλίου του 1926 στα Βίλια Αττικής.
Το 1928 η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα και 13 χρόνια αργότερα, η Έλλη έδωσε εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά απορρίφθηκε. Ωστόσο, το ταλέντο της αναγνωρίστηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη, η οποία την πήρε κοντά της και σύντομα έγινε η αγαπημένη της μαθήτρια.. Εκείνη τη χρονιά απέκτησε και το νέο της επώνυμο, το οποίο το επέλεξε από το βιβλίο «Αστραπόγιανος» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
Το 1942 έκανε την πρώτη επίσημη θεατρική της εμφάνιση στο έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν και ακολούθησε ο «Γυάλινος Κόσμος» στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Την ίδια χρονιά έκανε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, στην ταινία «Αδούλωτοι Σκλάβοι». Από το 1948 συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη, τον μεγάλο αντίπαλο του Κουν. Εκείνη τη χρονιά γνωρίστηκε και με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον πρώτο μεγάλο της έρωτα.
Το 1950 παντρεύτηκε με τον Μάριο Πλωρίτη, με τον οποίο χώρισε 3 χρόνια μετά, όταν η ηθοποιός γνώρισε τον Δημήτρη Χορν. Οι δυο τους συγκρότησαν το δικό τους θίασο ανεβάζοντας έργα όπως «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι» κτλ. Στη μεγάλη οθόνη, υπήρξαν συμπρωταγωνιστές στην «Κάλπικη Λίρα» του Γιώργου Τζαβέλα.
Η σχέση τους έλαβε τέλος το 1959. Δήλωσαν ότι θα συνεργαστούν σύντομα, ωστόσο αυτό δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Έως τότε η Έλλη είχε χάσει τη μητέρα της, τρία αδέρφια κι ένα μωρό που θα αποκτούσε με τον Χορν. Η μόνη αχτίδα σ' αυτά τα τραγικά χρόνια ήταν η γνωριμία της με τον αμερικανό συγγραφέα Γουέικμαν, ο οποίος υπήρξε ο επόμενος σύζυγός της έως το 1976.
Η δεκαετία του '70 ήταν εξίσου σκληρή για την Έλλη Λαμπέτη, καθώς η μοίρα της έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Λόγω της μεγάλης της επιθυμίας για την απόκτηση ενός παιδιού, ενεπλάκη σε μία δικαστική περιπέτεια, που κράτησε τέσσερα χρόνια. Οι φυσικοί γονείς της μικρής Ελίζας, που είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και πήραν την κηδεμονία του παιδιού το 1974.
Τα επόμενα χρόνια ήταν μία μάχη με την επάρατο νόσο, από την οποία είχε προσβληθεί από το 1967. Δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να παίζει στο θέατρο, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές. Η τελευταία της εμφάνιση ήταν το 1981, στο έργο «Σάρα - Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού», όπου έπαιξε θαυμαστά το ρόλο της κωφάλαλης Σάρας. Λίγο αργότερα, η υγεία της επιδεινώθηκε, καθώς έχασε τη φωνή της και αργότερα άφησε την τελευταία της πνοή το 1983.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.